Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Патушы сьвятло,
чуеш — бьецца-бьецца ў шкло
шэры матылёк.

Срэбная хмара
стала побач з поўняю,
вецер стаміўся.

Шчупака сасьніў.
Не, не жывога, на —
маляванага.

Прачынаюся,
пью халодную ваду
і засынаю.

У сінім садзе
цяжарная жанчына
сьпелы яблык есьць.

Халодны вецер,
празрыстае паветра,
аголены сад.

Сьліва на стале,
побач востры нож ляжыць;
зараз сьліву зьем.

Дворнік пад вакном,
ён мяце-мяце асфальт,
ён бліжэй-бліжэй.

Як непрыемна
вільготную адзежу
раніцай надзець.

Гуляю з дачкой
пад жоўтымі ліпамі
старога сквэра.

Ральля, груганы,
гара пад нізкім небам,
салодкі вецер.

Аса на шыбе —
дзынкнае пажаданьне
вярнуць свабоду.

Ляснула шыба,
шкло блішчыць на падлозе,
стаю басанож.

Чырвань рабіны
ў зеляніне дваровай,
вось спаткаў восень.

Вербы па рацэ
пасылаюць у нябыт
сумныя лісты.

Туманны ранак,
над сівою рэчкаю
лунаюць кірлі.

Сонны смоўж паўзе
па падасінавіку
маладзенькаму.

Чародка сітавак
пабудзіла ціўканьнем
навакольны лес.

Шэрая зямля,
скача жвавы верабей,
жоўтая трава.

Падасінавік —
згубленая шапачка
чорнага дзятла.

Дзеці зьбіраюць
каштаны на асфальце,
халодны ветрык.

Дзіця ў касьцёле
слухае арган. Вітраж
чырвоны зьзяе.

У Койданаве
сады спавівае дым —
паляць бульбоўнік.

Лёгенькі лісток
да мяне ляціць-ляціць
шэрым матыльком.

Жоўтыя ліпы,
знаёмая вуліца,
чужыя людзі.

Сіні кіпарыс,
калі паглядзець праз дождж,
робіцца вышэй.

Праз кастрычнік
іду пад каштанамі
і па каштанах.

Скляпеньні, крокі,
водгульле, палёт-лісток
сухі лунае.

Шоргат шэрых хваль
доўга слухаю адзін.
Дух марской травы.

Жорсткі хвалялом,
насьцярожанае мора,
шурпаты вецер.

Глядзіць сланечнік,
нахіліўшы галаву,
на ранішні сьнег.

Пад белым небам
у сухой траве заснуў
руды сабака.

Лялька ў калюзе,
нерухомыя вочы
глядзяць з-пад вады.

Кідае лісты
ў фантанчык зь лебедзем
стогадовы клён.

Ціха падае
лісьце з паркавых клёнаў,
падае ціха.

Вецер у сьпіну.
Коціцца сухі лісток,
а за ім другі.

Вяртацца мушу,
вяртаньне будзе хуткім…
Ізноў дарога.

Гаворым з братам
пад цёмнымі букамі,
палім няспынна.

На ціхай вадзе
дзікія качкі сядзяць,
хуткі цень кірлі.

Зачапілася
за гатычны кіпарыс
хмарка горная.

Пад ляскоўкаю
нечакана знайшоўся
салодкі яблык.

Я забіў жучка,
А спытай мяне — нашто?
І не адкажу.

Палахлівае
лісьце паляць у парку,
полымя й вецер.

Восеньскі кантраст —
на бліскучым блакіце
жоўта-цёмны клён.

Парк прапах дымам.
На гурбе чорных лісьцяў
танчыць агеньчык.

Чорная вада
у калюжыне стаіць,
а над ёю — я.

На рэчку хадзіў
паглядзець, ці замерзла,
чакаю зімы.

Чужы завулак —
тут нават чырвань цэглы
цяпла ня мае.

Холад восені,
у вясну ляціць-ляціць
матылёк сухі.