Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Сонца, капяжы,
але калюгі ўначы
павымярзалі.

Еду ў трамваі,
паўпустым і халодным,
на кніжны кірмаш.

Блакітна-шэры
кавалак тынкоўкі
разломліваю.

Парушыначка
трапіла ў вока маё —
вокамгненны боль.

З кнігаю ў руцэ
наведваю кавярню,
накрапвае дождж.

Першы дзень, калі
лёду няма на ганку.
Сьціхлі капяжы.

Сонечны настрой
па вільготным пяску
разьліваецца.

Надыходзіць час
занесьці на сьметнік
зімовыя боты.

Вецер. Груд. Вясна.
Як вуркочуць галубы
слухаў і маўчаў.

Шэра-жоўты сьнег
плямамі ў полі ляжыць,
вецер гоніць пыл.

Шалахнуўся куст,
зашчабятала птушка…
Ізноў цішыня.

Побач з дарогай
доўгія, нежывыя
трубы ляжалі.

Сухое дрэва.
Прыляцелі вераб'і —
пошчак, мітусьня.

Сіні аўтобус
спыніўся й павітаўся
з жоўтым дзьмухаўцом.

Кветачку набыў,
а каму падараваць
так і не знайшоў.

Пасыпаўся дождж:
на інжыры вераб'і
зашчабяталі.

Ідуць насустрач
людзі, хаваючы твары
ад ветру і дажджу.

Шклянка на стале.
У празрыста-шэры цень
муха запаўзла.

Ціха, сьпіць дачка
ў пакоі, а за вакном
дробны дождж ідзе.

Каля бардзюраў,
на асфальце растаюць
кавалкі лёду.

Быкі на бойні:
чорныя сьлёзы ў вачах,
цяжкі дух крыві.

Старое дрэва
пяшчотныя лісточкі
паўпрыгожылі.

Ружовы камень
на зялёнай траве…
Шукаю словы.

Сухая трава
ціха шэпча пад ветрам
песьню пра лета.

Чорная каза
жоўтым вокам зіркае
на гаспадара.

Зь берага камень
спаўзае ў ваду вельмі —
вельмі павольна.

Каляровае
паветра Эстоніі
пахне трэскамі.

Дарога ў полі,
фурманка, стары чалавек,
кола скрыгоча.

Мэтрапалітэн,
у чаканьні цягніка
разглядваю столь.

Гутарка дзяцей,
хутка і мая дачка
гаварыць пачне.

Зь лёгкім сумам
трываю галаўны боль,
вясновы ветрык.

Самотны груган
нізкую аблачынку
зачапіў крылом.

Сьпілаваны сук
на сухі асфальт упаў —
безнадзейны хруст.

Вечар, парк стары,
шоргат старэчых крокаў,
азіраюся.

Перакулены
сьвет у калюзе жыве…
Шпурляю камень.

Качкі і кірлі
лунаюць над вадою
цёмнай Сьвіслачы

У пясочніцы
алавяны салдацік
пад дажджом заснуў.

Дзе схавалася
за вясновай смугой
маё юнацтва?

Сшытак бэзавы
набыў, а што запісаць
і ня ведаю.

Вечар. Мястэчка.
Каля кожнай хаты
сьлівы красуюць.

Маленькі пакой,
фотаздымкі на сьцяне —
твары знаёмых.

Набліжаюцца
хмурынка і маладзік,
аддаляюцца.

Атрутны водар
магноліі напоўніў
маёвую ноч.

Малады ліхтар,
ты, напэўна, першы з нас
павітаесься.

Рэдзенькі блакіт
і празрыстая поўня
над даляглядам.

Кардыяграма
на стужцы папяровай,
доўгай, бясконцай…

Гартаю кнігу,
не чытаю, а гляджу
рэпрадукцыі.

Навальніца, дождж,
плачуць-плачуць ліхтары
сьветлымі сьлязьмі.

Гляджу на поўню
праз агеньчык запалкі —
маленечкая.