Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Чапіў анучу,
спалохаў шалахвоста —
няма спакою.

У зеляніне
аранжавыя зоры —
кветкі гарбуза.

Каханка плача,
хавае твар за букет
гладыёлусаў.

Лісток сьціскаю —
зялёны, тапалёвы,
гаркаваты сок.

Зусім няблага
ляжаць і доўга думаць
пра сьпелы агрэст.

Успамінаю
дзедаў каменны ганак —
трэснуты жорнаў.

Сонечны вечар,
пылам і галубамі
пахне гарышча.

Ля плыткай вады
цёплай ліпеньскай рэчкі
па пяску іду.

З далані на далонь
перакідаў каменьчык
і слухаў хвалі.

Вецер незнарок
перагарнуў старонку
маленькай кнігі.

Карункі шуму
на жвір шпурляе хваля
і цягне назад.

Са жмені ў жменю
няспынна і марудна
сыплецца жарства.

Залацістая
на вялікай паніве
рыбіна ляжыць.

У рудым збанку
блакітнае малако,
парожні кубак.

Стол. Відэлец. Нож.
Памідоры. Агуркі.
Шклянка, сок. Гладыш.

Астудзіў сьпіну
сьвежы, цёплы вятрыска —
безумоўна, кайф.

Куст ядлаўцовы
пад маціцовым небам —
вечны вандроўнік.

Вечар, піск стрыжоў
пранізьлівы, трапяткі
над цёмным дваром.

Золата крыжоў
плыве над купаламі
чужога храма.

Вільня, ціхі двор,
пад шэраю сьцяною
папараць расьце.

Хлопчык-акрабат
на чырвоным дыване
стомлены сядзіць.

Стогадовы дом,
і каля яго цьвітуць
гладыёлусы.

Кацяня дайшло
да вакна ў стары падвал
і схавалася.

Шэра-жоўтае
менскае нізкае неба
кратаю рукой.

Чорнае неба,
маўклівае чаканьне
ў аэрапорце.

Сыботні вечар,
зьбіраю зь нізкай ліпы
цьвет на гарбату.

Ціха паклікаў
круглалісты званочак
мяне ў дзяцінства.

Іду дахаты,
салодкі ліповы дух
супакойвае.

Пад алешынай,
у завоіне маўчыць
мяккая вада.

Гарачы вецер
па зялёнай дарозе
коціць жоўты ліст.

Квадра, парк стары,
пахне скошанай травой
малады туман.

Ноч, прыслухаўся —
стракочуць гадзіньнікі;
ці то конікі…

Па-над сасною
поўні жоўты дыск плыве
на хмарах сініх.

Падае зьнічка
за далёкі чорны лес;
забыў жаданьні.

Плывуць аблокі
у ласкавай цеплыні,
месячная ноч.

Успамінаю
далёкае каханьне
пад платанамі.

Чужы, чорны дом.
Бясконцы глухі паркан.
Бразнула клямка.

Джаз разгойдвае
карабельны рэстаран…
Ці наадварот?

Кураць і танчаць
маладзіцы п'яныя.
Весела глядзець.

Цёмная поўня
шэпты кляновых шатаў
слухае ў цемры.

Прытаіліся,
як пачвары марскія,
на пяску карчы.

Вугаль на зубах,
печанае бульбы смак,
салёны дымок.

Залаты агонь,
моўчкі з братам сядзелі,
блакітны попел.

Гудзеньне мора.
Моцны, пякучы вецер.
Чорная вада.

Бездапаможны
матылёк на шыбе
шукае выйсьце.

Дзьверы на гаўбец
адчыніў, а мой сябра,
месяц, не прыйшоў.

Гарадзкая ноч,
шчыльная гарачыня,
кропелькі зорак.

Не памылюся —
назваўшы запальнічку
любімай кветкай.

Ціхі шум машын.
Ноч. Гадзіньнік. Я і ты.
Цёпла. Споры дождж.