Максим Танк: Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Утульны дворык…
Першыя кроплі дажджу —
пахне асфальтам.

Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.

Прачнуўся ўранку.
Млосна. Смага. Горкі пах.
Стол непрыбраны.

Разгарну дзёньнік…
Дзень адышоў у нябыт,
бы кропля ў пясок.

Іржэўнік жорсткі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.

Ідзём далёка…
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?

Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?

Пакой паўзмрочны.
Лунае цюль фіранкі.
Вільготны вецер.

Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж,
рыпіць фрамуга.

Бярозавы гай.
Смак гаркавых лісточкаў.
Важкі хрушч гудзе.

Патушыў сьвятло
І пачуў — сьнег падае.
Ноч па-над краем.

Валошку згледзеў
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.

На сэрцы ўцешна:
з-за хмар зірнула сонца
імглістым ранкам.

Апала вішня —
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.

Зьнікае ў цемры
ды зноў пад лямпіёнам
кажан крыляе.

«Добрая душа», —
пачуў пра свайго сябра.
Ціхая радасьць.

Пралескі сумна
палетак аглядаюць
ля руін Крэва.

Нат і хвіліны
спакою не зазнала
маці ў самоце.

Імжысты ранак…
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.

Сьвяты — хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца

Сёньняшні сум,
Нібы шэрань, што ранкам
Кладзецца ў двары.

За каласочак
Схапіўся для падтрымкі
Ў хвіліну расстаньня.

Паліклініка…
У стомленых паглядах —
цяжар чаканьня.

О немаўлятка,
што табе прысьнілася?
Аж здрыганулася…

Кропля падае
на лілёвы цёмны лёд
і плыве ў вясну.

Ціха, сьнег ідзе,
Толькі каляндар сказаў —
надыйшла вясна.

Вясновым ранкам
паліць у парку сьмецьце
малады салдат.

Чорная ліпа,
спавітая слатою,
чакае цяпла.

Вежы аблокаў
над каменнай гарою
заружавелі.

Раніца ў шыбу
ціха пастукалася…
Пара над кавай.

Блакітны ранак,
апрану ўсё новае
у гонар вясны.

Першы дзень вясны,
трэба ўмывацца сьнегам
з самай раніцы.

Ранак, варэльня,
горка-салодкі водар —
кубачак кавы.

Лапкі ядлоўца
і пралескі на стале
ў шкляначцы з вадой.

Капеж, дворнікі
на даху рыдлёўкамі
сякуць ледзяшы.

Хваёвы водар,
кедравая ігліца
блішчыць на сонцы.

Стаю на вежы
з выбітымі шыбамі,
над нашым сьветам.

Над могілкамі
хмары плывуць няспынна.
Сыходзяць сьнягі.

Шукаюць вочы
сярод жоўтых аблокаў
дарогі, птушак.

Дастаю штодня
водар сьвежай газэты
з паштовай скрыні.

За вакном сьнег.
Кубачак гарачай кавы
гатую сабе.

Сонечны ранак,
жаўтавокая котка
выйшла з пад'езду.

Ранак, парк стары,
узьлятаюць галубы —
ледзь чутны ветрык.

Паралеляграм
сонечны на шпалерах,
вясновы ранак.

Адчыніў дзьверы —
скразьняк прынёс духмянасьць
травы і бэзу.

Шэрую траву
вецер цёплы і сухі
на асфальт прынёс.

Шчыліны ў плоце —
пасечанае сьвятло
ляжыць на зямлі.