Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Узгорак, белы
ад дзьмухаўцовых куляў,
глядзі, не ўзьляці.

Там, на гарышчы
ў пушцы з жаўнерыкамі
жыве маленства.

Чаму ты маўчыш,
зязюля-прарочыца,
у маім садзе?

Дзьмухаўцовы пух
у тваёй жарай грыўцы.
Скончыўся травень.

Пялёсткі вішняў
прыплылі па рачулцы
з майго дзяцінства.

Зялёны вецер
прынёс з таго берага
згадкі пра цябе.

Пярсьцёнак-зьмейка,
толькі ён застаецца
берагчы цябе.

Лесьвіца. Дзьверы.
Доўга стаю. Слухаю.
Мама сьпявае.

Вочы заплюшчыў —
пах лістоты ў пакоі,
вецер за вакном.

Явар чырвоны
убачыў бы першы сьнег,
калі б ня вецер.

Трамвай празьвінеў —
зноў цішыня навокал…
Слухаю вецер.

Сьляды на пяску:
птушак, людзей, сьлімакоў —
хвалі змываюць.

Зноў сустрэў яе,
з кошыкам жоўтых сьліваў
да бальніцы йшла.

Лесьвіца з дошак
у драўлянай званіцы.
Сьцёртыя сходы.

Нехта пакінуў
вядро з вадой ля сьцяны.
Рудая трава.

Гляджу вечарамі
на камень і ракаўку,
што з мора прывёз.

Павута ляціць.
Праз срэбра нітак лёгкіх
гляджу на неба.

Па лесьвіцы зьбег
ліст у абдымках ветру,
насустрач зіме.

Цёмна ў пакоі.
Падае, падае сьнег
на суседні дах.

Станцыя «Ліпа».
Пахне скошанай травой
нават сіні дым.

Чакаю маці.
У маўклівым пад'езьдзе
слухаю крокі.

Ліхтар згасае —
ярчэе кола поўні
на голым дрэве.

Жоўтыя зоры
на чорнай вадзе ляжаць —
з клёнаў упалі.

Чуйны дзьмухавец
вартуе сон ветру
у чыстым полі.

Гаўбец адчыніў —
дождж стаіць у парозе,
празрысты, як цень.

Як сумна гарыць
зорка ў ранішнім небе —
зорка Вэнэра.

Зноў засынаю
і прачынаюся зноў
ноччу халоднай.

Сьцяна. Колкі дрот.
Варону вецер загнаў
пад гэту сьцяну.

Радасны голас
з вуліцы вецер прынёс —
голас дзіцяці.

Толькі шэры дом
ды белы сьнег халодны —
бачу за вакном.

Прыцемкі. Восень.
Вогненнай вежай дрыжыць
ліпа на ўзьлеску.

Стары, стары дом.
Сьцёрся блакітны нумар,
ведаю — сёмы.

Хвалі завеі
сьлед падхапілі белы —
сьлед на дарозе.

Галіну крануў —
падае ліст барвовы
на чорны асфальт.

Знойдзе на бруку
хлопчык каштан вільготны
і заўсьміхаецца.

Сьветлы золкі дзень.
Кропляй іртуці дрыжыць
сонца ў гардзіне.

Полымя-лісьцік
з кноту галіны ляціць
у восеньскі змрок.

Куды ляціце
скрозь сьнягі і туманы,
малыя птушкі?

Чыстая вада
абмывае далоні,
між пальцаў цячэ…

Начныя гукі:
ці дождж, ці вецер, ці рып…
І я між імі.

Суцешыць вецер
голае дрэва зімой —
сьнегам засыпле.

Доўга прымерваў
руды, вялікі шынэль…
Сябе не пазнаў.

На сьпіне ляжу
з вачыма адкрытымі…
Хутка раніца.

Белыя хмары
над чорнымі дрэвамі
стаяць, як горы.

Кусты чаромхі.
Вецер цёплы наляцеў —
белых кветак шэпт.

Старэнькі ровар,
валізка з хлебам, кошык —
стаяць ля слупа.

Вакно. Крыж рамы.
Чутна, як муха гудзе.
Стол. Посуд пусты.