Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Жаданьне заснуць?
Не! Жаданьне прачнуцца
і не засынаць.

Дом над вадою…
О, колькі сноў вяртае
мяне ў гэты дом.

Ты не гавары,
што ня хочаш спаць зусім
і ня любіш сон…

Наліваецца
лякам цёплым, залатым
ліст магноліі.

Сёньня чуйна спаў,
слухаў празь няпэўны сон
шолах дажджавы.

Знайшоў у лесе,
зьбіраючы суніцы,
драўляны гузік.

Залаты трысьнёг
сее кропелькі расы
ў сінюю ваду.

Выпаўзла жабка
з-пад вільготных камянёў
муху ўпаляваць.

Гладыёлусы,
захутаныя ў марлю,
едуць на кірмаш.

На суседзкі плот
верабей пераляцеў
зь яблыні маёй.

Невялікі сад,
маладзіца босая
яблык-штрыфель есьць.

У калянадзе
прыемна схавацца —
сонечны ранак.

Высокая столь,
блакітныя шпалеры,
сіні матылёк.

У маім двары
сітаўка блакітная
скача па пяску.

Рукі кабеты
над дзіцячай калыскаю,
чалавечы сьвет.

Бруіцца вецер —
засыпаючы сьляды —
пясок бруіцца.

Каля дзяржбанку
на пыльным тратуары
знайшоў капейку.

Па рудой сьцяне
жучок паціху паўзе,
лета ажыло.

Белае неба,
а ў ім шэры матылёк
уздымаецца.

На яркім сонцы
крухмальныя карункі
фіранак сьнежных.

Пыльныя пальмы
высахлымі лістамі
ледзь-ледзь варушаць.

Белакрылая
кветка вэнтылятара
на вакне расьце.

Кавярня ў вежы,
музыка, млявасьць, кава.
Шэры, спакойны дзень.

Уздоўж прыбою,
бязгучна, па каменьні
ляціць цень кірлі.

Паласатая
яшчарка са сьцяжыны
ўцякае ў траву.

Які вялікі
ліст! Ня знойдзецца кнігі
такі засушыць.

Колькі матылькоў
віецца над чаромхай
каля альтанкі.

Высокі комін,
аблокі доўгія плывуць,
талінскі вецер.

Дапамагаю
выпаўзьці з-пад лісточка
божай кароўцы.

У белым небе,
о, як высока, як шмат
зялёных шышак.

На веях маіх
зьнікае сонечны пыл,
вецер у хмарах.

Сьпёка, на дварэ
селі курыцы купацца
у гарачы пыл.

Басанож іду,
чорна-сіняя сьцежка,
сьціхае конік.

Стручок гароху
зялёнаю рыбкаю
высьлізнуў з рукі.

Жонка і дачка
сьпяць у цёплай цішыні,
жнівеньскі спакой.

Рэчка ратуе
ад сьпёкі, ад горычы
і ад маркоты.

Цячэ, шапоча
жвір скрозь пальцы… У руцэ
застаўся камень.

Пыл на паліто,
каля жалезнай брамы
чакаю брата.

Іржавы ліхтар
сьпіць пад дажджом у парку,
стоячы сьмірна.

Рукі, рыдлёўка,
дождж, дзёран, жвір, камяні…
Моўчкі працую.

Дожджык перастаў,
а вада яшчэ цурчыць
з вадасьцёчных труб.

Вулка вузкая,
патыхае вільгацьцю
стогадовы брук.

Кубачак кавы,
белы цукровы кубік,
сухія кветкі.

У трубах рэха
павялічвае памер…
Сэнс непарушны.

З вачэй цяжарнай
жанчыны паглядаюць
дзьве розныя душы.

Цэлы Божы дзень
цяжкая гарачыня —
горад змучыўся.

Абараняйце,
чорныя акуляры,
хворае вока.

Стома, здранцьвеньне,
на скронях гарачы пот,
не варушуся.

Не здымаючы
ахоўных акуляраў,
разьвітваюся.