Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Шэрань на слупах.
Не спыняецца цягнік
ля вясковых хат.

Сваім холадам
бела-блакітны аркуш
запалохвае.

Парэзаў палец,
выціраю цёмную кроў
зь белага стала.

Згадаю вясну —
сьнег і лёд на імгненьне
зазелянеюць.

На ўчарнелы парк
зноў зімовыя дажджы
сеюцца штодня.

За нізкім плотам
цяпла й вясны чакае
гарод пад сьнегам.

Апякаюць твар
вецер і сьнежаньскі дождж,
лёд на паліто.

Цаліком іду,
сорак дзён парожняя
дзедава хата.

Пануе шэрасьць —
на местачковым пляцы
туман адліжны.

Засьнежаны сквэр,
сабачы брэх над рэчкай
разьлягаецца.

Качар на хвалях
вузкай балотнай рэчкі,
сьнег на берагах.

Пяро на сьнезе
кінула чорная птушка,
каму, як ня мне?

Так па-японску —
празь белыя жалюзі
глядзець на зіму.

За вакном ляціць
вечарова-чорны сьнег
праз маю душу.

На зялёны лёд
бела-жоўты цяжкі сьнег
падае праз дождж.

Вечар, ліхтары
над пустой дарогаю
нахіліліся.

Шафа зь люстэркам,
там сьпяць пах нафталіну
і зімовы дух.

Мяккі сьнег ляціць;
раптам шэры матылёк
у памяці ўзьнік.

Брудны шэры сьнег
вечаровае сонца
пазалаціла.

Чужы чалавек
прапанаваў зь ім выпіць
моцнай гарбаты.

Навокал сьнегу —
ні прайсьці, ні праехаць —
насыпаў люты.

Цьвярозы мароз,
за лесам вежавы кран,
лілёвы вечар.

З дачкой на руках
дамоў, на пяты паверх,
падымаюся.

Чорная кава
астыла канчаткова,
нарэшце — крокі.

Сьвятло зьбіраю,
каб асьвятляць сьвет сноў
зімовай ноччу.

Надакучвае
пасылаць падарункі
самому сабе.

Чорны тэлефон,
як скарбонка, прыхаваў
галасы сяброў.

На адпачынку
раніцай люблю згадаць
каляровы сон.

Дваццаць год прайшло,
а ракавіна тоіць
галасы мора.

Колькі радасьці
яны раней дарылі —
лісты каханкі.

Чалавечы лёс.
Не хапае нават слоў,
што ні гавары.

Зараз я сябе
у люстэрку не пазнаў…
Зрэшты, ну і што.

Добрая душа —
ён і зь дзецьмі гаварыў,
як з дарослымі.

Гартаю кнігу,
у гармідары літар
зьяўляецца сэнс.

Нараджаемся,
паабяцаўшы Богу
хутка памерці.

Самы лепшы верш
запішу на газэце
й шпурну ў сьметніцу.

Верш на паштоўцы
запісваю алоўкам,
а потым тушшу.

Чытае хлопчык
гучна, па складах, мой верш,
ніякаватасьць.

Бяз дай патрэбы
на аловак насадзіў
катушку нітак.

Некалі ў мяне
плястмасавы чалавек
у скарбонцы жыў.

Кроплі чарніла
ўпалі на чысты стол —
зорнае неба.

Ломкі лябірынт
падлічвае памылкі
лягічных крокаў.

І паміж сяброў
не магу пазбавіцца
адзінотнасьці.

У прорву часу
ляцяць нашыя крокі…
Рэха, успамін.

Пыл, пясок, жвір,
жарства, камяні, груды,
горы, сьнег, неба…

Накіроўваю
ў падземны пераход
свае пакуты.

Аб кант коміну
разьбіваецца погляд
на рэчаіснасьць.

Пазабаўляцца б
з такім прывабна-сінім
электрадротам.

Мэтазгоднасьці
ўказальнік блакітны
не вызначае.