Максим Танк - Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Ты мяне суцеш,
доўгая дарога да
шэрага неба.

Лілея ў шклянцы,
дух яблыкаў-антонаў,
сьлёзы каханкі.

Нашто блукаю
і каго шукаю тут,
сярод туманаў?

Памажыце мне
каханую забыць, кля —
новыя лісты.

Сланечнік высах,
ледзь чутны водар мёду
застаўся ў лістах.

Несупынны дождж,
як дзіця, спадзяюся
на заўтрашні дзень.

Рукі нямога,
чырвоныя на дажджы,
хутка гавораць.

На камень-валун
сеў самотны вандроўнік,
халодны вечар.

Легкаважны дым
не магу ніяк схапіць
за блакітны хвост.

Як непрыкметна
на вагоннай падлозе
сьлед высыхае.

Сьпяць дарожнікі,
лыжка ў шклянцы на стале
ўсё зьвініць-зьвініць.

Так дрыжыць вагон,
што ніводнай літары
роўна не пішу.

Стаміўся ехаць,
нарэшце, той прыпынак,
дзе ўсе сыходзяць.

Чаму ж вы, пташкі,
ня зьведалі адзіноты
па-над зямлёю?

Агарнулі лес
восеньскія халады,
вогнішча кладу.

Колькі каштанаў
прынёс дадому й расклаў
у кніжнай шафе.

Паўночны вецер,
дождж, шэрая дарога,
ноч, валацуга.

За галінамі
чорна-сінімі плыве
белы маладзік.

Восеньскі ўспамін —
на вясковых могілках
пахіліўся крыж.

Сталёвы вецер,
коціцца па асфальце
звон кансароўкі.

Ліхтар, прыпынак,
высачэзная постаць
пад парасонам.

Не дае заснуць
скразьняк у электрычцы,
бязбожны холад.

Поўнач у мэтро,
мармуровая сьцяна
слухае мяне.

Жаданьне — заснуць,
не патушыўшы сьвятла,
глыбокая ноч.

Спаць і толькі спаць,
больш нічога не хачу;
не магу заснуць.

Дзьверы зачыніў,
а ў пакоі скразьнякі
не пазьнікалі.

Халодны пакой,
ціўканьне гадзіньніка
не дае заснуць.

Дзе падзеўся ты,
ясна-белы маладзік?
Не кладуся спаць.

Вадкая цемра,
уздыхнула машына,
вуркоча матор.

Нізкая вярба
ўсё кранае на вадзе
адлюстраваньне.

Ноччу падаў сьнег,
а нараніцу растаў —
цёплая зямля.

У чаўне вада,
на вадзе — срэбра поўні
і тонкі лёдзік.

Вельмі многа сплю,
дык чаму цалюткі дзень
пазяхаецца?

Далёка ў небе,
марозным сінім ранкам
сканала зорка.

Квітнее сьліва.
О, не-не — падалося…
Навокал шэрань.

Дробныя зоры
востра міргалі, золкасьць,
час разьвітаньня.

Стары чалавек
спытаў у вялікай гары:
— Ці гэта зноў сьнег?

Цёмны шэры ліст
падае на першы сьнег,
нахіляюся.

У вакно гляджу,
на стале астывае
шклянка малака.

Над таполямі
шэра-маціцовае
неба студзеня.

Сонны настрой —
вуркоча рэпрадуктар,
слоў не разабраць.

Гляджу на шэрань
і не магу пакінуць
занятак марны.

Мокрая далонь —
бо на ёй дадому нёс
першы цёплы сьнег.

Марозны ранак,
двухгадовая дачка
шукае поўню.

Падняўшы з долу,
павесіў на галіну
дзіцячы шалік.

Ціха, сьняжынкі
на паркавыя вазы
апускаюцца.

Надпіс на сьнезе,
вецер схапіў і панёс
белую думку.

Белая шыба;
сонечны, марозны дзень
толькі пачаўся.