Алесь Аркуш - Вяртанне

Я заплюшчваю вочы і бачу ваўка.
Ведаю: ён мой вораг.
— Каб ты спарахнеў! — крычу што ёсць моцы. —
Каб ты захлынуўся крывёю сваіх ахвяраў!
Я паслабляю павекі — гляджу.
Воўк не зьнік, але, нібыта спужаўшыся,
адбег на бяспечную адлегласць.
— Каб ты спарахнеў! — крычу яшчэ мацней
і, раз’ятраны, подбегам набліжаюся да яго.
Я трызню помстай!
Я вар’яцею ад злосці!
Воўк валюхаста пабег мне насустрач.
Ад гэтага я раз’юшваюся ўдвая.
Я сам раблюся падобным да ваўка.
Няхай! Няхай да д’ябла! Няхай да ваўкалака!
Бо шэры — мой вораг! Я трызьню помстай!
Яшчэ імгненне — і я пашкамутаю гэтую погань!

Побач прабег куртаты сабачка.
Цяжка дыхаючы, я спыняюся, заплюшчваю вочы
і бачу Ваўка.

Сьвет наш не ведае райскіх мясцін,
Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях
Клічуць вандроўнікаў мройным узлессем.
Свет наш не ведае райскіх мясцін.

Прывіднай зьнічкаю думка ўваскрэсне:
Досыць рабіць пісягі каляін, —
Свет наш не ведае райскіх мясцін,
Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях.

Зьнічка хвіліну трымціць…

Забі пярун мяне, — я чую
Выразна сумны голас твой!
Наперадзе чарот сцяной.
Праз чараты на кліч прастую,
Бо голас — ТВОЙ!

Хаваюць неба чараціны.
Хапаюцца за ногі балаціны.

А голас кліча, мкне чароўны
І працінае мне душу.
Марудна як! Хай парашут
Мяне на голас выкіроўваў.
Я захліснуў бы парашут!

Сцяну апошнюю патрушчыў.
Насупраць — праз лагчыну — пушча,
Дзе пад кашлатаю ялінай
Дзмуў паляўнічы ў чараціну.

Даўно не спаў, як ў жаўнерскім ложку.
Дакучлівая стома цвеліць толькі.
Тваіх вачэй маўклівыя валошкі
Запаланілі зырка наваколле.

Ашчадна захаваю сум блакітны
Углыбіні чысцюткага ўспаміну.
Як Свіслач, вопратку гранітную
За тлумным горадам я скіну.

Гавораць: двайчы не ўвайсці ў адну раку.
Лухта! Я ўвайшоў у тыя ж воды.
Трымаў, як скарб, ў руцэ тваю руку
Праз год вандровак і свабоды.

Праз галактычныя прасцягі чую спеў.
Мацнее сіла прыцягнення з кожным годам.
Я толькі сёння раптам зразумеў,
Якая ты, каметная свабода.

Бягуць успаміны, як хвалі,
На бераг з адзінай сасной.
І дзён маіх стынуць каралі
Без пацеркі зыркай тваёй.

Ўсё роўна тваёй зараніцы
Я вершамі буду маліцца.

Набліжаецца час чакання лістоў —
Назапашвай цярпенне.
Адшукай у кахання пяшчоту са слоў.
Першы ліст не збавенне.

Зноў на сэрца ляцяць і ляцяць матылі…
Першы ліст не збавенне.
І на гэтай найлепшай зямлі на Зямлі
Я не ведаю снення.

Зараніцы пачуцці свае даручу.
Страціў час вымярэнне!
Я да скрыні паштовай на крылах лячу…
Соты ліст не збавенне.

Вэнэра пацеркай мігціць,
У аскетычны космас запрашае.
Камэты срэбнаколерная ніць
Тчэ немаўлятам стужкавыя шалі.

У цемры нараджаецца жыццё.
Сусьвет — нібыта казачна-умоўны,
Чаканьне, як паўночнае ліццё
Расплаўленага месяца у чоўны.

Раней я баяўся
цемры,
жудасна-таямнічай,
халоднай
і бязлітаснай.
Ашуканы,
я баяўся цемры,
але час ператварыў
пудзіла боязі
у аскепак
безабароннай з’явы.

Пануюць ліхтары.
Слепяць фары.
Палохаюць вогнішчы.

Вы клікалі мяне — восья прыйшоў,
З воч паздзіраў усім павязкі.
Але, як матылі, з усіх куткоў
Вы паляцелі на святло,
а не на краскі.

Вандроўнік маўчаў,
ён быў дзіўны вандроўнік,
Сядзеў і маўчаў, як нямко.
На вуліцы халепа смеціла слотай —
Найбольш пад акном у святло.

Які ж ты вандроўнік —
мармоль засцянковы,
Калі назапасіць гісторый не змог.
Праз халепу месяц сляпіўся замовай
Як новы вандроўнік ступіў на парог.

А потым яшчэ і яшчэ, як навала,
І цесна зрабілася ў хаце
са шкла і металу.

Гарбатай усіх частаваў —
і чатыры фаеркі няспынна
Выключна займаліся вырабам кіпеню…
— Ты дзіўна падобны на Анцева сына, —
Прамовіў з гасцей нехта ў спіну мне.