Уладзімір Папковіч - Рэшта

У дабрыні
шукаю
выйсця.

* * *

Ад гучнай фразы да маленькай коскі
я навучыўся грамаце усёй
у непрыкметнай беларускай вёскі,
настаўніцы, дарадчыцы маёй.

Яна мне песень ціхіх наспявала,
яна мне сцежкі разаслала ў свет,
бывала, што і пальцам мне ківала,
калі ступаў у крываваты след.

Так і жыву па простых тых уроках,
якія я праходзіў кожны дзень…
Мне маляўнічасць бачыцца ў аблоках…
Дарма што ад святла бывае цень…

* * *

Ды не паеду я ў Анапу,
не палячу ў гаючы Крым.
Пайду, прылягу на канапу,
зраблю сабе маленькі дрым.

Душу паціху супакою,
настроюся на дабрыню,
і, лежачы ў сваім пакоі,
сяброў прыпомню і радню.

І задрамлю я ў сэрцы з імі,
і ўбачу каляровы сон:
я побач з мёртвымі й жывымі
іду да Бога на паклон.

* * *

Варта камусьці крыкнуць
і сэрца маё
задрыжыць.

Ніяк не магу прывыкнуць,
што можна без страху
жыць...

Выйду я ў чыстае поле
і ў неба
загалашу:

«О дайце мне, дайце ж мне волю,
болей нічога я не
папрашу.»

Ноч мяне змрокам накрые,
прыспіць на ўвесь свет
аднаго.

О Маці святая, Марыя,
Дай сілу мне сына
твайго...

* * *

Нястрымна і смела ляцелі арэлі,
Насуперак страхам, насустрач вятрам...
І тахкалі сэрцы, і шчокі гарэлі
І вольнае волі хацелася нам...

А сонца свяціла і мружыла вочы,
Хацелася гучна крычаць і спяваць,
Імкнуліся ў высі мы, у зааблочча,
І вецер за намі не мог паспяваць.

Ах, вольная воля, ты вабіш і клічаш,
Пяшчотна ўсміхаешся людзям здаля,
Ты рай абяцаеш, ты радасці зычыш,
А ўнізе чакае нас маці-зямля.

Мы дом павітаем, мы маму абдымем,
Мы іх не забудзем, дзе б мы ні былі.
Жыць будзем заўжды з незаплямленым імем,
І весяліцца на роднай зямлі.

* * *

Ціхі вецер вее ў полі,
Мякка гладзіць каласы.
Песня чуецца на волі,
Звонка льюцца галасы.

Дзеці рушылі ў паходы,
На жаданы вольны ўрок,
Да прыроды, дзе прыгоды
Іх чакаюць, што ні крок.

Разгадаюць таямніцы,
Здзівяцца не раз, не два…
Піць ваду будуць з крыніцы,
Слухаць, як расце трава.

Сонца сыйдзе за пагоркі
І на змену ноч прышле,
Заміргаюць хітра зоркі,
Месяц ў небе паплыве.

І ніхто больш не гамоніць
У зялёным шалашы.
Толькі звон нябесны звоніць
У прасветленай душы.

Любы край

Любы край, жыцця крыніца,
Ружай гожаю цвіцеш.
Мне табой не надзівіцца,
Песняй мне душу усцеш.

Любы край, званочкі кветак
Урачыста ўсім звіняць.
Радуеш старых і дзетак.
Хочацца ўвесь свет абняць.

Любы край, ты напаўняеш
Слодыччу маю душу.
І ты, пэўна, добра знаеш,
Да каго найперш спяшу.

Любы край, сваю Радзіму,
Я з малых гадоў люблю.
Я ў бядзе цябе не кіну,
Віншаванні ў песні шлю.

* * *

На вольную волю, да сонца
Імкнемся душою заўжды,
У свет наш, шырокі, бясконцы,
Вясёлы і малады.

На волі спяваецца звонка
Пра луг, пра палі і лясы.
А з намі спявае старонка
На розныя галасы.

У доме высокім ці ў хаце
Імкнецца народ да святла,
Мы чуем, як родная маці,
Свой голас у песню ўпляла.

І ў хоры магутным запела
Прырода і з ёю народ.
І песня удаль паляцела
Без межаў і перашкод.

Расслабцеся!

* * *

Стаўся да сябе так, як ставішся да іншых.
Жудасна будзе тады застацца
сам-на-сам з сабой!

* * *

Дэманстравала дзеўка гожасць ног.
Дзед не глядзеў.
А што ён мог?

* * *

Як гэта нясмачна, як гэта банальна.
Але рагочуць дружна ўсе, павальна.

* * *

Адбіваюся сам ад сябе...
Няма пераможцы ў той барацьбе.

* * *

– На тым і стаю! – упарціўся муж.
– Паглядзі, куды ўлез... – кпіла жонка.

* * *

У цесным трамваі
жанчына пайшла на мяне грудзьмі.
Ніякай эротыкі.

* * *