Уладзімір Папковіч: Рэшта

Прафесар студэнту
пасля вельмі сціслага адказу:
«Мала, мала, мала...»
Студэнт: «Іваноў даў яшчэ менш.»

* * *

Была прыгажуня нялёгкіх паводзін,
Таму з ёй ужыцца не мог аніводзін.

* * *

Схаваўся за суседаву шырокую спіну.
Ударылі ззаду.

* * *

Ад думак замарыўся, лёг у ложак,
Ды колкай прасціна была, як вожык.

* * *

Схапіліся ў бойцы вар‘ят і псіх.
«Давай, давай!» – падзуджавалі іх,
пакуль адзін нарэшце не заціх.

* * *

Нядбайла на хвалу начальніка купіўся,
наліў яму віна, сам, як свіння, напіўся.

* * *

«Без мяне народ няпоўны»...
Народ маўчыць, бо ёсць Галоўны.

* * *

Дзіка б’юць пад дыхаўку, а ён не здаецца.
«Вы не замарыліся?» – з’едліва смяецца.

* * *

Хочацца глыбока задумацца.Толькі, пра што, не ведаю.

* * *

Дурань ёсць дурань.
Трымайся спакойна.
Не пераробіш яго пад сябе.
Войнаў не трэба.
Паводзься прыстойна.
Сорам
Быць з дурнем у барацьбе.

Нарэшце

Пад старасць болей цягне да прыроды,
да траваў, дрэваў,
нівы і раллі.
Разгадваю затоеныя коды,
як дасягнуць мне
існасці зямлі.

Ці не зачаста мы грашылі словам,
не ўкладваючы ў слова
пачуцця?
Хваліліся нябачаным «уловам»,
урваўшы кус тлусцейшы
у жыцця.

Здавалася: ажыццявяцца мары,
і мы адмолім
цяжкія грахі.
Гляджу на неба...
Праплываюць хмары.

І сонейка між іх.

У сэрцы боль
глухі.

* * *

Ну вось
і ўсё.

На гэтым
развітаюся.

Што на душы ў вас,
не пытаюся...