Уладзімір Папковіч: Рэшта

* * *

Старасць мяне штурхае
на шалёныя ўчынкі.
За сцяной ноч глухая,
б’юць у вокны дажджынкі.

Ну, а мне не сядзіцца,
штосьці цягне на волю.
у самоце нудзіцца
невыносна мне болей.

А сусед мой смяецца:
і чаго яму трэба?
Ах, нялёгка даецца
парыванне да неба.

* * *

Да ночы сядзіш і чакаеш пісьма,
хоць бы якога е-мэйла...
Ды ў скрынцы зноў нічога няма,
і віртуальнасць знямела.

Не мае спраў з табой белы свет,
маўчыць, смеючыся таемна.
І ты супакойся, занудлівы дзед,
да свету стаўся ўзаемна.

* * *

Ёсць імгненне паміж сном і явай,
тут як тут з’яўляюцца прывіды:
гарады, пустыні, піраміды,
і лугі з някошанай атавай,

і цягнік, які на адыходзе,
ведаю, заканчвае пасадку.
Голас раптам закрычыць: «Валодзя!
Вып’ем на апошнюю дзесятку...»

Я прымаю хуткае рашэнне:
верх бярэ вясёлая распуста.
Ляпаю рукамі па кішэнях,
ды ў кішэнях, як заўсёды, пуста.

* * *

Пра суіцыд задумаўся паэт,
узрадаваўся,
што нарэшце –
кропка.
Наліў гарэлкі ў келіх нетаропка,
і выпіў за пракляты
белы свет.

* * *

Cэнс жыцця – прыдуманыя словы,
іх язык прамовіў –
памяло.
Дрэва вырастае – будуць дровы,
чалавек памрэ і – толькі тло.

Век прайшоў – і нам пакінуў атам.
Менш для міру,
болей для вайны.
Чалавек! Не будзь такім вар’ятам,
Не паддайся «праўдзе» Сатаны.

* * *

Спявай, хлапец, спявай, мне так прыемна
душу вясёлай песняй суцяшаць.
Нам жыць лягчэй, калі сябры ўзаемна
настрой святочны ўмеюць падвышаць.

Давай па чарцы вып’ем для настрою,
давай вяндліны, што з дымком, куснём.
Адзін за аднаго стаяць будзем гарою.
А звалімся...
Дык разам і заснём.

* * *

Ах звалілася, ах пакацілася
грукатлівая
лёсу падвода.
Чалавецтва не спахапілася,
ні слязы
не ўраніла прырода.

І сяброўкі-сябры
не заплакалі,
і нябёсы
не спахмурнелі.
На выбоінах колы пратахкалі...
А жыты з лёгкім шэптам рунелі.

Багна прагная гучна зацмокала,
бццам ў вусны пацалавала.
Свет згубіў не арла і не сокала.
Чалавека...
А гэта – ці мала?

* * *

Не бойцеся праўды,
панове...
Вылазьце з хлуслівых бярлог...
Сказана ж: Бог ёсць
у Слове,
і Словам кіруе сам Бог.

Вядома, вам не даруюць,
тыя, што ў праўду плююць.
З вамі не пасябруюць...
Магчыма, нават заб’юць.

Ды праўда, што паляцела
на вольную волю –
жыве.
Магчыма, заб’юць ваша цела.
А Дух аж да Бога
ўсплыве.

* * *

Я чытаю старога паэта,
ледзь не класіка, ад зямлі.
Ды ж не так было... гэта... і гэта...
Мы й тады не роўна жылі.

Кожны свой выбіраў накірунак.
Хто не ведаў, паказвалі шлях.
Наравістых вучыў пастарунак.
Лізунок быў у каралях.

Анікога не папракаю,
і нікога зусім не віню.
Праўды я ад улад не чакаю,
а ў паэтаў праўдзівасць цаню.

* * *

Прамаўчыш, калі хочацца крыкнуць.
пашукаеш спагадных вачэй,
і пачвары агідныя знікнуць,
раптам сонца заззяе ярчэй.

Ты ж прасветленым нанава зрокам
свет убачыш, які адкрыў.
І адчуеш сябе прароракам,
быццам з небам пагаварыў.

* * *

Ты кажаш злосць?
Ты кажаш кпіны?
Табе баліць, а ты трывай.
Шапчы сабе: я вінны, вінны,
і боль душэўны прыхавай.

Няхай сабе яны злуюцца,
што ты не гэткі, не такі.
Няхай сабе мячы куюцца,
куюцца для крыжа цвікі,

і ладзяцца табе спакусы,
спужаць, купіць, захамутаць...
За ўзор сабе ты ўзяў Ісуса.
Не дай святое растаптаць...

* * *

Я не забыўся,
дзе мой родны дом,
я кожны дзень
яго прыпамінаю:
ці з-за стала ўстаю,
ці ў ложку засынаю,
і ў дождж, і ў снег,
і раніцай, і днём.

Маё дзяцінства
мне ўваччу стаіць –
і з печы блін,
і баразна у полі.
Як мне забыць?
Я – частка горкай долі.
Што я адтуль,
мне проста не ўтаіць.

Ніколі не вярнуся
ўжо туды,
у гэны час,
гаротны і пяшчотны.
Прыжыўся ў іншым месцы я,
залётны,
а ўсё вяртаюся
ў дзіцячыя гады.