Вера Бурлак - За здаровы лад жыцця

8. РАДОННАЯ КАЗКА

Жыў-быў і цяпер жыве.
І былі ў яго тры.
Паселі яны на коней і паехалі.
А адтуль раптам абвесьцілі,
што дачка-прыгажуня
і палова маёнтку ў спадчыну.
Выйшаў мужык поле араць.
Зацягнуў у багну і зьеў.
І я там быў,
мёд, піва і нацыянальны шансон.
А хто слухаў, сьцяг табе.
На белым кані па разорах да ўсходу.

9. МАРОЗІВА

Адзін хлопчык маленькі
Зьеў замнога марозіва,
І ягоныя ножкі
Ператварыліся ў нозіва,
А ручкі - у ручыва,
А вочкі - у вочыва,
А нос - у носіва,
А пуза - у пузіва.
А трусікі - у трусіва,
А боцікі - у боціва,
А зубкі - у зубіва,
А роцік - у роціва,
А пяткі - у пяціва,
А косткі - у косьціва,
А валасы - у валосіва,
А сьлёзы - у сьлёзіва.
Навошта, навошта
Ён зьеў столькі марозіва?!

10. ЗІМА - МАРОЗІВА ДЛЯ ДАРОСЛЫХ

А потым ад зімы
Ці яшчэ ад нечага
Усе навокал рэчы
Ператварыліся ў рэчыва,
А кал - у каліва,
А печ - у печыва,
А крэсы - у крэсіва,
А палі - у паліва.
А Тула - у тулава,
А вол - у волава,
А мары - у марыва,
А Логас - у логава.
А пі - у піва,
А ка - у каву,
А гра - у грыву
А я - у яву.
Сяджу, размаўляю

з сабою сама...

Навошта, навошта
прыходзіць зіма?!

11. ЗАГАДКА

Вісіць абвестка над завулкам:
“Мак - Лукамор’ю, ром - акулкам!”
Надзвычай дзіўная аб’ява!
Хто ведае, у чым тут справа?

12. ВУЛІЦА ШЫРОКАЯ

Вы-ха-ва-нчы-кі-дзі-ця-ча-га-са-дку
Пе-ра-хо-дзі-дзі-дзі-дзі-дзі-лі-ву-лі-цу
Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га
А-па-ву-лі-цы-ма-шы-ны-е-ха-лі
Пе-ра-е-ха-ха-ха-ха-лі-вы-ха-ва-нчы-каў
Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га
А-на-бе-ра-зе-а-дзі-ным-ма-ма-нькі
Вы-ха-ва-нчы-каў-пла-ла-ла-ла-ка-лі
Толь-кі-ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
І-ні-хто-ні-чо-га-не-па-чуў.

13. КАЛЫХАНАЧКА

Сьпі, сынку.
Прабег прусак па тынку,
Зараўлі дзіравыя трубы.
Сьпі, мой любы.
Сусед-шызафрэнік
Нам у шыбу шпурляе
Камяні,
Але не трапляе.
Сьпі-засьні.
У пад’езьдзе нехта страляе.
Нехта ломіцца ў нашыя дзьверы.
Нехта лез праз акно,
Ды нібы ў павучыну,
Убіўся ў парцьеры.
Гэта вельмі было даўно,
Труп там цяпер астылы.
Сьпі, мой мілы.
Самалёты над гарадамі
Круцяць вогненнымі хвастамі.
Утыркаюцца крылы ў магілы,
А стрэлы - у крылы.
Па дарогах лётаюць кулі,
Ды ня з рулі,
А так -
Іх вятры надзьмулі.
Люлі-люлі.
Чорны вэлюм лёг на зямлю,
Зачыніліся крамы.
Сьпяць і таты, і мамы.
Толькі я, як той слон, ня сплю.
Нехта ціха пяе
Пра тых, хто п’е
Валяр’янку
І рыпіць зубамі аб шклянку
Табе калыханку.
Пацукі зрабілі палац са старых паштовак.
Лес замёр у чаканьні буйных лесанарыхтовак.
У паветры вісіць і зьвініць залаты званочак.
Сьпі, сыночак.
Сьпі, дарагуся.
Я табе сьнюся.

ПЕРАЎЗБРАЕНЬНЕ

Да Вэнэры прыйшоў Амур.
Кажа:
- Маці, я ўжо дарослы.
Мой маленькі дзіцячы лук
Не стасуецца з доўгім ростам.
Дай, матуля, мне лук другі,
Звонкі, моцны, важкі, тугі,
Каб далёка страляў і трапна,
Дай, матуля, мне лук такі.
Вось Вэнэра пайшла ў адрынку,
Прыцягнула чорную скрынку
І сказала:
- Мілы мой сынку,
За той час, як ты гадаваўся,
Сілкаваўся ды мацаваўся,
Так далёка зайшоў прагрэс!
Што твой лук! Лепш бяры абрэз!
Але нехта казаў, я чула,
Што яна яму прыцягнула
Не абрэз ці штосьці такое,
А кантэйнэр ядзернай зброі.
Уявеце ж сабе, якое
Нас чакае каханьне!..

КАЛІ Б ТЫ БЫЎ ДАЛЁКІ

Калі б ты быў далёкі,
Мой сьпеў рыдаў бы нема,
Твае б я чула крокі
Паўсюдна, неадменна.
Твае б я чула словы
І плакала б натхнёна
І я была б шчасьлівай
У горычы штодзённай.
Калі б ты быў далёкі,
Я цалавала б кветкі,
Твае б лавіла згукі
У маркатаньні ветру,
Заломваліся б рукі
У роспачы маўклівай.
Калі б ты быў далёкі -
О, я была б шчасьлівай!
Калі б ты быў далёкі.
А ты жахліва блізкі,
Бы зьвер мільёнавокі
Ля бэзавай калыскі,
Як сонца не за хмуркай,
А побач і навокал,
Як вока для кузуркі,
Што заляцела ў вока.
Калі б ты быў далёкі,
Бы ў небе касманаўты,
Ня пекліся б апёкі
Там, дзе мяне кранаў ты.
І ты б ня біўся токам,
Такі жахліва блізкі,
І я б раўла аблокам,
Яктала да вятрыскі,
Качала б голай лыткай
У жалю і ў журбе
І неймаверна брыдкай
Была б сама сабе.

КОЦІКІ

Вы чулі, як сьпяваюць коцікі,
І асабліва — удваіх?
Ім непатрэбныя наркотыкі,
Ім дастаткова іх саміх.
І сэрца поўніцца пяшчотаю
Й красою навакольных зьяў,
Імкнецца за кацінай нотаю,
І разам зь імі кажа: