Вера Бурлак - За здаровы лад жыцця

ПАЎСТАНЬНЕ ВОШАЙ

Аднойчы ў вошай скончыліся грошы,
І вошы паўзьнялі паўстаньне вошай.
Схапілі транспаранты і шампуры,
Патрабавалі перхаці і скуры.
Мітынгавалі нават інваліды:
"Канаем мы, хварэюць нашы гніды!"
Чакалі, што аднекуль з Антарктыды
Іх прыйдуць падтрымаць арыбатыды.
Але ніхто не падтрымаў паўстанцаў,
І выжыць ім не засталося шанцаў.
Яны паслалі SOS на доўгай хвалі.
Іх не пачулі. І яны сканалі.
Такім быў сумны вынік інцыдэнта
На малакроўных валасох студэнта.

ДАЙГРАЛАСЯ

Сказалі: паграй нам, бо граць мы ня ўмеем,
А клявішы шчодра намазалі клеем,
І доўга ліюцца чароўныя гукі:
Шкада мне адрэзаць уласныя рукі.

***

У мяне памёр стол.
Ад самоты, бо доўгі час
За яго не сядаў ніхто з нас.
Мы яго пафарбавалі,
Прыклеілі ножку.
Але атрымалася мумія,
А стол не ўваскрос.
Ці ёсьць іншы сьвет
Зь іншым жыцьцём
Для нежывых істотаў?
Мы пахавалі стол на сьметніку,
Стаялі і выціралі вочы насоўкамі,
А насы рукавамі.
Ці ёсьць іншы сьвет
Зь іншым жыцьцём
Для нежывых істотаў?
Калі ёсьць,
Няхай ён там будзе шчасьлівы.

ПРАДМОВА

Пішу я прадмову,
Прадмову да працы,
Да працы маёй навуковай
Пра іншы сусьвет,
Дзе палова ўстановаў
Ня мае для працы ўмоваў.
У гэтым сусьвеце
Палова словаў
Ня мае сваіх паловаў
Адначасова
Палова паловаў
Ня мае сваіх галоваў.
Палова з галоваў
Належыць да соваў,
Палова -
Да рыбаловаў,
І тыя, якія
Належаць да соваў,
Наогул ва ўлік
Не прымаюцца.
Ня дзіва, што гэтай
Краінай шызовай
У навуцы ніхто
Не займаецца.

СОН КРЭЙСЭРА

Крэйсэр Аўрору
Зрабілі ахвярай тэрору.
Водзяць па ім турыстаў,
Нібы тэрарыстаў.
Водзяць па ім тэрарыстаў,
Нібы турыстаў.
А насамрэч гэта скрынка,
Пафарбаваная звонку.
Сьпіць ён і чуе катрынку.
І бачыць у сьне
Конку.

МІНУЛАЕ

Састарэлыя лекі
Ненадзейныя сродкі
Бестурботныя твары
Вершаваныя словы
На ружовых шпалерах
Шэра-шэрыя ружы
У дзіцячым пакоі
Залатыя сабачкі
А якія размовы
А якое маўчаньне
А якія ўсьмешкі
А якія хваробы
У дзіцячым пакоі
Састарэлыя лекі
Ненадзейныя сродкі
На ружовых шпалерах.

ПОШТА

Вісіць на прыбіральні надпіс “Пошта”.
Ня ведаю, навошта.
Магчыма, тых, каго паслалі ў зад,
У ёй чакае адрасат.
А можа, сапраўды
Там пошта, толькі брудная,
Выходная заўжды
І жудасна марудная.

ЯНКУ КУПАЛУ

Аўтар і вершы аўтара -
Гэта рэчы вельмі розныя,
Адна ад адной адрозныя.
Вершы надрукаваныя на паперы,
А аўтар размазаны па сьцяне,
Па столі і па падлозе
І наогул па ўсёй кватэры.
А я ў позе нэкрафілічнай гетэры
Сяджу і чытаю вершы,
Надрукаваныя на сьцяне,
А потым размазваюся па паперы,
І побач зь вершамі аўтара
Атрымліваецца пляма.
І, спрачаемся, ніводная мама
Не пазнае ў ёй мяне.

Я-НІХТО ТУТ СТАІЦЬ

Я-ніхто тут стаіць, я-ніхто тут стаіць,
З маленькай нейкай самоты.
— Гатэнтоты.
Я-нішто мяне кінула пад тлустыя лыткі,
Пад мытыя ногі, пад галовы ў каронах.
— Чужы гонар.
Я-нікуды мяне кінуў гэты гонар часткова,
Я-нікуды кідаю таемна чужы.
— З кавалка цемры.
Я-ніхто ды тое мяне адзін мікрон
Гонар кідаць адвучыў, усыпіў маю

бадзёрасьць.

— Шчасьце, радасьць.
Я-нічога, і нічога не расхацелася мне,
Вокамгненна ўзьнесенай мне,

з добрым зрокам, з добрым слыхам.

— Быць безыменнай малпай.

КАБ ПАЎСЮЛЬ ДОБРА

Дзе я, там паўсюль.
А дзе мяне няма, там добра.
Як бы гэта зрабіць,
Каб паўсюль было добра,
І пры гэтым мяне
не забіць?

ЗАНАДТА ВЯСЁЛАЯ

Я вясёлая занадта дзеўка.
Пры занадта сумным існаваньні
Я — бы недарэчная прыпеўка
На грамадзка значным пахаваньні.
Я - нібы агністая вавёрка
На застыла-чорным мёртвым дрэве.
І, запнуўшыся на ўласным сьпеве,
Я сяджу і плачу горка-горка.

ЛЮДЗІ Ў ПАДЗЕМЦЫ

Людзі ў падземцы губляюцца.
Станцыі зачыняюцца.
Ніхто ні пра што не пытаецца.
Усе аб усім здагадваюцца.