Вера Бурлак - За здаровы лад жыцця

Маленькія скрываўленыя ручкі
цягнуць кніжку з паліцы.
Маленькія скрываўленыя ручкі,
але толькі адна.
Брудныя валасы і крывавыя вачніцы.
Мне жахліва, але за сьпінай сьцяна.
А перад носам таксама сьцяна,
Са столі валіцца вапна,
ціха і трапна,
як ніколі раней.
Што рабіць?
Каталожныя скрыні
вытыркаюцца з розных бакоў,
б’юць мацней і мацней,
панабілі мне гузакоў.
Ногі мацаюць бібліёграфы
ў выглядзе пацукоў.
Шлях да выйсьця адрэзаны!
Бібліятэкаркі ў выглядзе кажаноў
зноў і зноў
сядаюць на вочы, блытаюцца ў валасох,
разьдзіраюць кіпцямі скуру,
шкуматаюць у макулятуру.
Вось, вятрыскам перапярэзаны,
паркет прабівае ВАЮ! -
кніжкі за ім, як птушкі,
драпежныя пажыральнікі падлы,
прагна выдзёўбваюць кішкі,
на падлогу кідаюць мяса,
трушчаць косткі...
ГЭТА СОН!
Я разьбіваю
шкло ў вакне!
Звон!
Прачнуцца! Тэрмінова трэба прачнуцца!
Гэта сон! Але раптам чужы?
Нейкай Марфы або Пракопія?
Мяне рэжуць шырокія вогненныя нажы.
Нехта робіць зь мяне ксэракопію!
Марфа! Марфачка!
Абудзіся!
Пракопка!
Я кардонная картка.
Я чорная кропка.
Цяжка дыхаць.
Я нічога не адчуваю.
ГЭТА СОН! Але раптам... О Божа!
Раптам нехта даўно ня сьпіць,
Толькі сон ня можа спыніцца? Я
ня выратуюся, мне ня жыць...
Не!
Ня трэба!
Ратуйце!
МІЛІЦЫЯ!!!

ПА ШЧАСЬЦЕ

Зьбіраючыся плыць па шчасьце,
свой карабель я назвала лайном -
яно ж не патанае -
але мастак-дызайнэр
быў недалёкі чалавек
і на карме накрэмзаў “ЛАЙНЭР”.
І вырашыла я з хвіліны той
ісьці па шчасьце пехатой.
Я назавуся какай,
і ніхто мне не зашкодзіць,
бо ўсе ж упэўненыя,
што
гаўно ня ходзіць.

НЯ ЛІРЫК

Не, я ня лірык — крый мяне хто можа,
Чым можа, калі гэта дапаможа...

1. УЯВІ

Мой маленькі чытач!
Уяві сабе, што ты вялікі крумкач -
Вялікі чорны крумкач,
І дзяўбеш крывавую ежу,
Якую я для цябе рэжу
Па кавалках ад жывых зьвяроў
Пляскатым зубчастым нажом!
Уявіў, як пырскае кроў?
Гэта табе не баржом!
Уявіў, як шматкамі
Ляціць крывавая воўна?
Праўда, цудоўна!

2. ЛЯЛЬКА

Калі ў першы раз
Нож у мяне ўтыркнулі
І там тры разы павярнулі,
Вельмі было балюча,
І крычала я вельмі гучна.
Калі ў другі раз
Нож у мяне ўтыркнулі
І там тры разы павярнулі,
Было ўжо ня так балюча.
Я крычала ня вельмі гучна.
Калі ў трэці раз
Нож у мяне ўтыркнулі
І там тры разы павярнулі,
Было зусім не балюча
І нават амаль не калюча,
А так, бы нехта казыча,

памалу.

Я рагатала.
Калі ў чацьвёрты раз
Нож у мяне ўтыркнулі
І там тры разы павярнулі,
Яны мне ўжо надакучылі.
Сказала, каб адчапіліся.
Далей што было - забылася...
Калі ў энны раз
Нож у мяне ўтыркнулі
І там тры разы павярнулі,
Зразумела я: гэта ключык.
Ад мяне чакалі чагосьці,
Ды нічога не атрымалася.
Нехта, я чула, сказаў:
“Здаецца, яна зламалася”.
Я думала, мяне зьнішчаць
Ці адарвуць галаву.
А мяне проста закінулі на гарышча.
Там я цяпер жыву.

3. ВАВЁРКІ

Ці жывуць вавёркі ў норках?
Не, яны жывуць у парках.
Дрэвы там усе ў вавёрках,
Быццам мёртвыя ў прыпарках.

4. ВІДАВОЧНАЯ

Відавочна бачыцца
Слыхавушна чуецца
Векапомна помніцца
Адпаведна ведаецца
Толькі ж я жа ж несумнеўна
За сабой сама сабой.
Чуеш, відавочная?

5. У ТАЕ ДЗЯЎЧЫНКІ

У тае дзяўчынкі сінія косы,
Зусім сінія косы.
А ў мяне такіх няма.
У тае дзяўчынкі чырвоныя вочы,
Зусім чырвоныя вочы.
А ў мяне такіх няма.
У тае дзяўчынкі зялёныя сьлёзы,
Зусім зялёныя сьлёзы.
А ў мяне такіх няма.
У тае дзяўчынкі ружовыя акуляры,
У якіх усе выявы ружовыя,
Зусім ружовыя выявы.
А ў мяне такіх няма.
У тае дзяўчынкі белыя меркаваньні,
Зусім белыя меркаваньні.
А ў мяне такіх няма.
У тае дзяўчынкі на грудзях валасы,
Кучаравыя чорныя валасы.
А ў мяне такіх няма.
А мне й ня трэба.

6. РАНІЦА

(песенька Віні Пуха)
З раніцы ў мяне такі настрой,
Што хош напіся, а хош утапіся.
Гэта не таму, што я самагубца ці п’яніца.
Проста раніцы не пазьбегнеш.
На тое яна і раніца.

7. У КІШЭНІ

У маёй кішэні
Жыве дзядзя Сеня
І яго жонка Наташа.
У іх на сьнеданьне каша,
А на вячэру сыракваша.
Прараблю ў кішэні дзірку.
Будзе для іх параша.
Кажа мне сябрук Воўка:
Адпраў ты дзядзю Сеню
Ў камандзіроўку
Ў другую кішэню.
А да цёці Наташы
Пасадзі дзядзю Сашу
(Дзядзя Саша жыве ў Воўкі
Ў капюшоне вятроўкі).
А я кажу: трэці — лішні.
Пасадзім іх лепш да Надзі.
Няхай яны зьядуць усе вішні
Ў ейным кішэнным садзе.