Владимир Кучин - Пословицы народов мира в стихах

(8)

8. Хто сам сябе сцеражэ, таго й Бог беражэ

(9)

9. Бачыць вока, але ляжыць высока.

(10)

10. Каб свiнне poгi – нiкому б не было дарогi.

(171)

11. Загляне сонца i у наша ваконца.

12. Калісьці і наш Бог праспіцца

(17)

13. Калi улез у дугу – не кажы «не магу».

(18)

14. Будзем вучыцца, пакуль сьмерць лучыцца.

(19)

15. Да званіцы падняўся, а без розуму застаўся;

16. Рост чалавечы, а розум авечы.

(21)

17. Жарты нічога не варты, але часам праўдзяцца.

(22)

18. Сядзьма на калодзе, пагаворым аб прыгодзе.

(27)

19. Чужыя грахі перад вачыма, а свае за плячыма.

(29)

20. Сей у пару – збярэш хлеба гару.

(30)

21. Усё добра, што ў меру, а што зашмат, тое не ў лад.

22. З вялікае яды няма наўды: не забагацееш, а апузацееш.

(32)

23. Пазнаюць нашу дачку і ў андарачку.

Андарак – белорусская домотканая полосатая материя, из которой шьют одежду – юбки и кофточки.

(33)

24. Жыве кулік, дзе прывык, і кожны роднае балота хваліць.

(34)

25. Будзе час – будзе і квас, не ўсё за раз.

(35)

26. Знай каток свой куток.

(36)

27. Усякi гад на свой лад.

(37)

28. Вольнаму воля, шалёнаму поле.

(38)

29. Дзе збяруцца, там смяюцца.

30. Цяснота – не крывота.

(42)

31. Дзе коратка, там рвецца, дзе балюча, там б'ецца.

(44)

32. Кажуць, што і масла хлебам мажуць.

(45)

33. Абадранцы пайшлі ў танцы, галабокі пайшлі ў скокі.

(46)

34. Голад не дзядзіна, з’ясі і крадзенае.

(47)

35. Шырокі двор, ды невялікі збор.

(51)

36. Калі вераць, не бажыся, калі б'юць, не прасіся.

(53)

37. Усе чэрцi адной шэрсьцi.

(54)

38. Дзе двох сварыцца, там трэці карыстаецца.

(59)

39. Перш папрацуй, а тады і патанцуй.

40. Была нядзеля – і мы дудзелі, цяпер серада – працуй, грамада.