Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

г) Этнас . Этнас — гэта супольнасць людзей аб’яднаных агульнасцю мовы, культуры, традыцый, адзіным менталітэтам і агульнасцю паходжання. Прыведзенае азначэнне з’яўляецца агульнапрынятым, і ў адрозненне ад больш шырокіх паняццяў — «народ» і «нацыя», — іншых трактовак не мае.

Этнас галоўная складаючая такой супольнасці людзей як нацыя. Аднак паняцце нацыі не абмяжоўваецца толькі прысутнасцю аднай этнічнай групы, бо ў нацыю — мы будзем гаварыць аб гэтым ніжэй — можа ўваходзіць некалькі этнасаў.

Яшчэ адна важная асаблівасць этнаса: этнічныя супольнасці не абявязкова маюць адзіную тэрыторыю пражывання. Іх прысутнасць не абмяжоўваецца адзінай дзяржавай.

З другога боку ў адной дзяржаве можа суіснаваць некалькі этнасаў. Найбольш характэрнымі прадстаўнікамі такіх краін з’яўляюцца супердзяржавы — ЗША, Расія, Кітай і іншыя імперыі мінулага. Ува ўсіх гэтых краінах у пэўныя перыяды выяўлялася адна агульная рыса — прысутнасць этнічных канфліктаў унутры асобна ўзятай дзяржавы. І гэтыя канфлікты заўсёды з’яўляліся дэстабілізуючым фактарам, выклікалі і выклікаюць напружанасць у грамадстве. Яны былі адной з галоўнейшых прычын распаду імперый — Брытанскай, Расійскай, Аўстра-Венгерскай і інш.

Раней лічылася, што этнічная прыналежнасць, этнас як з’ява, звязаны з дагістарычнымі ступенямі развіцця, з прымітыўнай сацыяльнай арганізацыяй. Таму меркавалася, што з развіццём прагрэсу, з уваходжаннем чалавецтва ў вышэйшыя ўзроўні цывілізацыі ўсе этнічныя праблемы і адносіны знікнуць.

Аднак жыццё паказала, што гэта зусім не так. Наадварот, апошнія значныя палітычныя працэсы ў свеце праходзяць менавіта пад знакам этнічных канфліктаў. О. Хейслер піша: «Можна зразумець палітычныя, эканамічныя і культурныя правы этнічнай салідарнасці, калі адмовіцца ад простай ідэі развіцця, згодна з якой — чым сучасней становіцца грамадства, тым менш відавочней і менш важнай павінна быць этнічнасць у гэтым грамадстве. Таму што ўва многіх выпадках дзейнасць у імя якой-небудзь групы, здаецца ўяўляе сабой разумную рэакцыю (нават мэтанакіраваную стратэгію з боку асобных людзей і груп) на абставіны, што складваюцца ў сучасных грамадствах».

Утварэннне этнасаў звязана з працэсам, які можна назваць этнічнай мабілізацыяй — імкненнем групы людзей да захавання нацыянальнага «Я», выказваннем сваёй этнічнай прыналежнасці.

Працэсы этнічнай мабілізацыі пачынаюцца ў двух выпадках:

а) Калі ў рознаэтнічнай супольнасці людзей большасць хоча сцвердзіць сваё панаванне над меншымі этнасамі.

б) Калі занядбаныя народы, этнасы, нацыі пачынаюць патрабаваць доступ да дзяржаўнай улады.

Абодва варыянты могуць прывесці да этнічных канфліктаў. Такія канфлікты вядомыя на працягу ўсёй гісторыі чалавецтва. Аднак адназначнага іх трактавання да гэтага часу няма.

Па разліку Т. Гара цяпер у свеце 233 этнічныя групы, што церпяць дыскрымінацыю ад іншых груп, а значыць знаходзяцца ў стане этнічнага канфлікту.

Характэрна, што аўтаномія этнічнай групы — чаго раней было дастаткова для развязання канфлікта — у наш час можа ўжо быць і не дастатковым. Неабходна ўлічваць цэлы комплекс аспектаў: эканамічных, юрыдычных, псіхалагічных, і ў першую чаргу сацыяльных і культурных. Найвялікшую ўвагу пачалі прыцягваць этнічныя канфлікты з канца 80-х — пачатку 90-х г. нашага стагоддзя і працягваюць эвалюцыяніраваць у бок павялічэння ў нашыя часы (2001 г.). Гэта звязана з працэсам развалу СССР, Югаславіі і скасаваннем Варшаўскага дагавору ва Усходняй Еўропе, што прывяло да значнага росту нацыянальнай свядомасці і неадольнага імкнення захаваць сваю нацыянальную ідэнтычнасць. Падзеі 1999 г. ў Сербіі прайшлі пад знакам менавіта такіх працэсаў, сербска-албанскі канфлікт быў прыпынены на жаль толькі гвалтоўным шляхам, прыцягненнем войскаў НАТА да ваенных дзеянняў супраць урада Мілошавіча.

Якія ж ёсць у дадзены момант яшчэ шляхі ўрэгулявання этнічных канфліктаў?

К. П. Барышкалец вылучае восем макрапалітычных форм урэгулявання этнічных канфліктаў:

— генацыд;

— гвалтоўнае перасяленне народаў;

— падзел тэрыторыі;

– інтэграцыя (асіміляцыя);

— гегеманістычны кантроль (арбітраж) — удзел 3-га боку;

— кантонізацыя і (ці) федаралізацыя;

— падзел прадстаўнічай і выканаўчай улад на падставе этнічных квот.

Прадстаўленыя формы рэгулявання этнічных канфліктаў могуць ажыццяўляцца як гвалтоўным шляхам, так і не гвалтоўным, а першыя дзве формы могуць здзяйсняцца з дапамогай толькі насілля.