Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Што тычыцца беларусаў, то яны таксама не пазбавiліся гэтага ўнiкальнага Божага Дара — паўнаты ўсяленскай любвi, якой ганарыцца i грузiн i лiтовец.

Амаль тысяча гадоў фармаваўся беларускі народ як адметная супольнасць людзей са сваёй тэрыторыяй, мовай, гiсторыяй i iншымi атрыбутамi нацыi. Трэба імкнуцца разбудзiць беларуса, вызваць у яго Божы Дар нацыяналiзму.

Развiццё дару нацыянальнага пачуцця магчыма толькi ўва ўсведамленнi непазбежнасцi сiнтэзу рэлiгiйнага з нацыянальным, усведамленні нацыяналiзму як дзяржаўнай палiтыкi, нацыяналiзму — як падставы да ўсяленскай творчай iнiцыятывы, эканамiчных рэформ i развiцця культуры. Галоўным у станаўленнi беларусаў як нацыi, як адметнай супольнасцi людзей з’яўляецца не адраджэнне мовы, нацыянальнай свядомасцi ды гiстарычнай памяцi. Галоўнае — гэта абуджэнне Божага Дару, якi мы і завем нацыяналiзмам.

У сучаснай заходнееўрапейскай думцы, а таксама ў канцэпцыях нацыяналізму трэціх краін, што імкліва нараджаецца, выкладзеная вышэй канцэпцыя нацыяналізму праваслаўных аўтараў знайшла свой працяг. Заходнееўрапейская канцэпцыя звязана ў вялікай ступені з крызісам каталіцызма ў эпоху Асветніцтва. Рацыяналізм Асветніцтва падарваў устоі каталіцызму і прывёў да ўзнікнення пратэстанцтва, якое па-новаму паставіла нацыянальную праблему. На думку Б. Андэрсана менавіта заняпад артадаксальных плыняў хрысціянства — каталіцызму і праваслаўя — з’явілася прычынай ўзнікнення нацыяналізму. Нацыянальная ідэя і нацыяналізм запоўнілі пустку, якая ўтварылася ў сістэме ідэалаў еўрапейца ў сувязі з заняпадам рэлігіі.

Лідэ Гандзі, падкрэсліваючы гэтыя думкі Андэрсана, ідзе далей, ён гаворыць аб тэлеалагічнай непазбежнасці сучаснай нацыянальнай дзяржавы. Апошняя выснова, фактычна, супадае з канцэпцыяй Г. Гегеля адносна наратывы «Розуму», «Мадэрнасці» і «Гісторыі» знаходзяць сваю ўласную «мэту» — канчатковую ісціну сваёй значнасці ў кансалідаванай форме нацыянальнай дзяржавы.

Такім чынам нацыянальная ідэя і нацыяналізм маюць глыбокую сувязь з хрысціянствам і знаходзіць у ім глыбокае апраўданне.

Насельніцтва беларускага-польскага і беларуска-літоўскага памежжа вызначаецца неабходнасцю суіснавання ў гэтых рэгіёнах людзей розных нацый, сярод якіх найбольшую колькасць маюць беларусы, але маюць дастаткова значную дыяспару таксама палякі і літоўцы.

Беларускае памежжа характарызуецца стракатай палітрай рэлігійных канфесій самага рознага кшталту. Здаўна ў ім жылі побач праваслаўныя і католікі, ёсць і месцы кампактнага пражывання пратэстантаў — галоўным чынам баптыстаў і пяцідзесятнікаў. Вядома, што такая карціна ўлаціва Беларусі наогул, але менавіта на памежжы яна найбольш выразная.

Існуючая шматканфесійнасць не спрыяе кансалідацыі беларускага грамадства, а на памежжы яна ўносіць яшчэ адзін істотны элемент наступнага кшталту. Беларускія католікі, што жывуць у зоне мяжы з Польшчай імкнуцца быць бліжэй да Польшчы і іх нацыянальны менталітэт хутчэй польскі, чым беларускі — асаблівую ролю тут канешне адыгрывае розніца ў жыццёвым узроўні. Праваслаўныя наадварот — цягнуцца да Расіі, і гэтая палярызацыя беларусаў, заснаваная на прыналежнасці да розных канфесій, не спрыяе збліжэнню насельніцтва рэгіёна, як у палітычным, так і ў рэлігійным сэнсе.

У сувязі з гэтым настае пытанне аб будучыні гэтага складанага сімбіоза католікаў, праваслаўных і пратэстантаў беларускага памежжа. Гаворачы больш канкрэтна паўстае пытанне аб кансалідацыі, аб’яднанні насельніцтва на рэлігійнай глебе, для чаго і патрэбен экуменнізм. Шмат працы зрабіў для вырашэння праблемы экуменізму праваслаўя і каталіцызму наогул выдатны рускі філосаф Уладзімір Салаўёў. Ён верыў у адзіную рэлігію створаную шляхам аб’яднання каталіцызму і праваслаўя, напісаў шмат твораў на гэтую тэму, Але ў сапраўднасці нічога з гэтага не атрымалася і ён стаў чужым і католікам і праваслаўным.

Прычына паразы Салаўёва ляжыць хутчэй за ўсё ў тым, што за многія гады незалежнага існавання гэтых канфесій надта рознымі сталі як унутраныя асаблівасці каталіцызму і праваслаўя, так і знешні, абрадавы іх бок. І для Беларусі на сучасным этапе — этапе нясмелага адраджэння хрысціянства — пытанне аб экуменізме з’яўляецца заўчасным, калі наогул магчымым. Становішча беларускага памежжа ў рэлігійным сэнсе вельмі складанае: рэгіён знаходзіцца на мяжы двух культур — усходняй і заходняй, і двух рэлігій — каталіцызму і праваслаўя. Мы свядома не кранаем пратэстанцтва, бо яно не адлюстроўвае нацыянальнага беларускага менталітэту — той асаблівасці, што фармуецца стагоддзямі.