Уладзімір Караткевіч - Вока тайфуна. Апавяданні і аповесці

- Што ты думаеш рабідь з гэтым? - спытаў я.

Яноўская знізала плячыма, як ад марозу:

- Старыя рэчы аддам музеям, астатнія няхай бярудь тыя мужыкі, што сталі на абарону сваіх хат і выратавалі мяне. Палад таксама аддамо пад бальніцу, школу і яшчэ што-небудзь. - І горка ўсміхнулася: - Маярат! Столькі крыві, такі клубок подласці, падступных злачынстваў, інтрыг... І дзеля чаго? Жменька золата... Не, Бог з ім, з маяратам, гары ён ясным агнё м!..

Я абняў яе за тонкія плечы:

- Я так і думаў. Так і трэба было рабіць. Непатрэбна гэта нам, калі мы адшукалі адзін аднаго.

Мы пакінулі ў палады новую ахмістрыню, удаву з дзіцёнкам, якіх я падабраў тады на дарозе. Слугі таксама засталіся на сваіх месцах.

I мы вельмі лёгка ўздыхнулі, калі палац знік за павароткай алеі. З кашмарам было скончана.

Калі мы выехалі з парку на верасовую пустку, што ішла ля Волатавай прорвы, і брама зачынілася за намі ў апошні раз, і ўжо заскакалі вакол курганы і пусткі, я пабачыў чалавека, які стаяў ля дарогі.

Чалавек гэты пайшоў вялікімі крокамі нам насустрач, затрымаў за аброць каня, і мы пазналі Рыгора. Ён стаяў у сваім кажусе, зблытаныя валасы падалі з-пад магеркі на лоб, на добрыя дзіцячыя вочы.

Я скочыў з воза.

- Рыгор, дарагі, што не прыйшоў развітадца?

- Хадеў адных вас сустрэць. Цяжка мне пасля гэтай гісторыі. Вы малайцы, што едзеце, тут паўсюль вам усё будзе нагадваць старое.

Палез рукою ў кішэнь і, пачырванеўшы, дастаў гліняную

ляльку.

- Гэта вам, Надзея Раманаўна... Можа, паставіде дзе... успамінаць будзеце...

Надзея ўзяла яго за скроні і пацалавала ў лоб. Пасля дастала з вушэй завушніцы і паклала іх у шырокую чорную далонь паляўнічага.

- Будучай жонцы тваёй.

Рыгор крэкнуў, пакрудіў галавою.

- Бывайце вы... Бывайце, лепей, хутчэй... А то адзін грэх з вамі: разрумзаешся, як баба... Дзеці вы. Жадаю вам найлепшага, самага добрага на зямлі.

Я расцалаваў Рыгора ад усяе душы.

- Рыгорка! Лепшы друг! Ёдзем з намі, перасядзіш той час, калі будуць шукадь Дубатоўка і іншых. А то яшчэ які-небудзь паскуднік заб'е цябе.

Вочы Рыгора пасуровелі, і жолвы зарухаліся на сківідах.

- Го, няхай паспрабуе!..

I рукі ягоныя сціснулі доўгую стрэльбу, аж жылы на іх надзьмуліся.

- Зброя ў руках. Вось яна. Няхай возьмуць! Не паеду. Маё царства - лясы. I гэтае царства павінна быць шчаслівым.

- I я веру ў гэта, - проста сказаў я.

Калі мы ад'ехалі далёка, я з узлесся ятчэ раз пабачыў на кургане ягоны вялізны сілуэт. Рыгор стаяў на фоне чырвонага неба з доўгай, вытэй галавы, стрэльбаю ў руках, у кажусе поўсю наверх, які абцягваў яго ладную постаць. Вецер развейваў яго доўгія валасы. Цар лясных мясцін!..

Мы праехалі лясы праз дзень, таксама на світанні. Тут толькі я зразумеў, якая была розніца паміж яноўскім наваколлем і гэтай зямлёй. Мокрая высокая трава, сонца, радасць...

I над чыстымі хаткамі бусліныя вялізныя гнёзды і блакітная цішыня.

Гэта была новая, зусім іншая Беларусь. Там-сям стаялі на рэчках сукнавальні - зусім іншая эпоха, іншыя звычаі.

Як жа павінна была глядзець на гэта мая жанчына з вясемняттттятягя стагоддзя, калі нават я за гэтыя тыдні забыў усё гэта!..

Я глянуў на тую, тто мелася стаць маёй жонкай. Вочы яе былі тырока i шчасліва раскрытыя, яна прыціскалася да мяне i часам перарывіста ўздыхала, як дзіця пасля слёз.

Мне вельмі хацелася, кяб ёй было ятчэ лепт. I я часам нахіляўся і цалаваў яе тонкую руку.

Непакоіла мяне ў той час, ды і пазней, толькі яе хвароба. Таму я наняў на ўскраіне горада маленькую хатку з садам. Урачы сказалі, тто гэта пройдзе ад спакойнага жыцця.

I сапраўды, гэта пряйтло, калі яна пражыла са мною два месяцы і сказала, тто ў нас будзе дзіця.

Мы акружылі адзін аднаго такім морам пятчоты і ўвагі, такой любоўю, тто я нават праз дваццаць год здзіўляўся гэтаму, як сну. Нам было добра паўсюль, нават у Сібіры, куды я трапіў у 1902 годзе. Яна была больт чым проста жонкай, яна была другам да смерці.

Мы жылі доўга і тчасліва, як у песні:

Пакуль сонца ззяла над грэшнай зямлёю...

Але ятчэ і зараз я часам бачу ў сне сівыя верасовыя пусткі, чэзлую траву на паверхні прорваў і дзікае паляванне караля Стаха, якое скача па дрыгве. Не бразгаюць цуглі, моўчкі сядзяць у сёдлах прамыя постаді коннікаў.

Вецер развейвяе іх валасы, плашчы, грывы коней, і самотная гострая зорка гарыць над іхнімі галовамі.

У жахлівым маўчянні шалёна скача над зямлёю дзікае паляванне караля Стаха.

Я прачынаюся і думаю, што не прайшоў ягоны час, пакуль ёсць цемра, голад, нераўнапраўе і цёмны жах на зямлі. Яно - сімвал усяго гэтага.