Славамір Адамовіч - Турэмны дзёньнік

Дарагому Славаміру

Слава, добры вечар! Так, нам i тут хапае штодзённых справаў. Дзякуй табе за „калёсы”, яны вельмі дарэчы. Ты як ведаў, што ў мяне хворая печань i страўнік. Ведаеш, калі шчыра, то я таксама не журуся, сама па жыцьці вясёлая. Але сумую па дзецях. З тваіх маляваў я зразумела, што табе вельмі падабаюцца жанчыны, ты да іх не раўнадушны. Што да тваёй справы, то можа ўсё будзе нармальна, ня думай пра дрэннае. У гэтых сьценах i так усё шэрае. А сон табе прысьніўся ня вельмі добры, але ж гэта толькі сон! У жыцьці ты, відаць, іншы, гэта неяк адчуваецца.

Славік, а я вось люблю быць адна, калі ідзе дождж Сяду на балконе i назіраю за людзьмі. Усе кудысьці бягуць, сьпяшаюцца, уцякаючы ад дажджу. Альбо сядаю ў машыну i еду ў лес, i блукаю адна. Цікава, чым гэта я пачынаю табе падабацца? Пішы, я вельмі чакаю ад цябе адказу. Са шчырай пав. - Ірына.

Славіку

Добры вечар, Славік! Ведаеш, тут нічога такога няма, што ты мне задаў такія пытаньні. Але ў мяне гэта ўсё прайшло. I я таксама бываю шчырай i не люблю нешта хаваць, толькі калі добра ведаю чалавека. Сплю я наверсе. Усё, што ты напісаў за Храм каханьня i абразы, мне вельмі цікава. А вось тое, што ты хочаш перайсьці на інтым па перапісцы... Думаю, у мяне гэта проста не атрымаецца. Я аддаю ініцыятыву ў твае рукі, а што там далей - пабачым. Ты мне, між іншым, не адказаў на тыя пытаньні, што я задала раней. Відаць, ня лічыш патрэбным. Добрынька, чакаю ад цябе адказу. З пав. Ірына.

Славіку

Ну што, Слава? Думаю, што ты прыстойны мужчына, ня тое, што некаторыя. Я буду табе пісаць, але калі табе нешта не спадабаецца, дык ты мне напішы. Я пішу з усімі падрабязнасьцямі...

Мы ляжым з табой у ложку, павярнуўшыся адзін да аднаго. Нашы вусны зьліваюцца ў доугім пацалунку, ты гладзіш рукой мае ногі, сьцёгны... Праводзіш рукой уверх па целе i пяшчотна лашчыш мае смочкі, гладзіш грудзі. Паступова нас ахоплівае страсьць i жаданьне. Я закідваю адну ножку на цябе, абдымаю рукамі i мацней прыціскаю да сябе. Ты адчуваеш, як мае грудзі прыемна дакранаюцца да тваіх грудзей, гладзіш маю нагу, попку i мацней прыціскаеш да сябе. Я адчуваю, як узбуджаны чэлес прыемна дакранаецца i прыціскаецца да майго жывоціка. Мы пяшчотна цалуем адно аднаго i ўсё больш загараемся страсьцю, жаданьнем. Па нашых целах прабягае хваля асалоды. Ты павольна спаўзаеш уніз i я адчуваю, як твае вусны дакрануліся да мaix грудзей, мяне axoплiвae пяшчотнае трымценьне. Ты гладзіш рукой ножку, попку i пяшчотна цалуеш мае грудзі, бярэш у роцік смочак i пяшчотна лашчыш яго языком, адчуваючы, як ён напружваецца, асьцярожна сьціскаеш яго вуснамі i падсмоктваеш.

Мае рукі гладзяць твае валасы, я мацней прыціскаю цябе да грудзей. Ты падымаешся ўверх, цалуючы маю шыю. Нашы вусны ізноў зьліваюцца ў доўгім i гарачым пацалунку. Я праводжу рукой уніз па тваім целе, мае пальчыкі натыкаюцца на чэлес. Адчуваю, як ты рэагуеш на мой дотык, мацней прыціскаешся да мяне. Я правяла чэлесам па губах вульвы i накіравала яго ў вагіну. Ён павольна i прыемна ўвайшоў у мяне. Я адняла ад чэлеса руку i абхапіла цябе, ты таксама абняў мяне за попку i стаў pa6iць павольныя pyxi чэлесам, цалуючы мой твар i вусны. Чэлес прыемна рухаецца ўва мне. Ты гладзіш маю попку i ў нас усё больш i больш распаляюцца жарсьці. Па нашых целах адна за адной прабягаюць хвалі прыемных дрыжыкаў, нас запалоньвае асалода. Цалуючы мяне ў вусны, песьцячы язычком вушка, ты паскараеш pyxi чэлесам. Мы зьліваемся целамі, нас ахоплівае яшчэ большая асалода. Праз імгненьне нашыя целы сталі напружвацца, трымаючы адной рукой за попу, ты пачаў мацней прыціскаць мяне да сябе. Нашыя целы зьлёгку здрыгануліся, застагналі i злучыліся нарэшце ў асалодзе аргазму. Ізноў нас ахапілі прыемныя дрыжыкі, цалуючы i песьцячы адно аднаго, мы рабілі pyxi, пакуль не праліліся да канца, перажываючы найвялікшую асалоду.

Ну, вось на што я пакуль здольная. Чакаю ад цябе адказу. Толькі ня думаю, што мы будзем з табою пастаянна пісацца. На гэтым перапынюся. Чакаю. Цалую. Ірына.

3 верасьня, аўторак

Да абеду выклікал на здачу крыві. Аказалася, што ў тутэйшых медыкау на мяне няма ніякіх дакументаў. Хацелі прасьвяціць рэнтгенам, хоць я папулярна растлумачыў, што ўжо рабіў флюараграфію ў маі гэтага году. Запісалі, што адмовіўся. Керзава з намі больш ня будзе. На яго месца прыйшоў выхавальнік Шульцаў, у акулярах, акурат немец. Гадкоу 25-ці, сапляк.

Па абедзе выклікалі да аператыўнікаў. Адзін зь ix - Ратомскі. Распытвалі за маю дзелюгу. З размовы зь імі вынікае, што на свабодзе ідзе змаганьне за маё вызваленьне. Назад у камеру адводзіў іншы, які прызнаўся, што яго звольніў з ранейшай працы Шэйман, панізіўшы з падпалкоўніка да маёра. Магчыма, што і праўду сказаў.