Славамір Адамовіч - Турэмны дзёньнік

Х-60. Славіку

Прывітаньне, Славік! Адразу хачу напісаць табе, што бел. мову я вельмі дрэнна ведаю. Але як табе лепей, так i pa6i, бо калі што, дык я спытаю. А вось навошта табе маё прозьвішча? Думаю, што гэтага пакуль ня трэба. Адукацыя ў мяне вышэйшая, а артыкул - думаю, ён цябе зьдзівіць. Ня будзем пра маю дзелюгу пісаць. Бацькі жывуць у Віцебску, але ў мяне зь імі вельмі дрэнныя адносіны. Што тычыцца маёй нацыянальнасьці, дык у мяне ўсе палякі, а па месцы жыхарства, г. зн. дзе нарадзілася, - беларуска. Але хрысьцілі мяне ў каталіцкай царкве. Вось такія справачкі. Што да майго здароўя, дык тут у мяне цікавасьць да каханьня залежыць ад мужчыны, а не ад мяне самой. Так, ты маеш рацыю, тэма гэта невычэрпная. Я вось што сабой уяўляю: рост сярэдні, волас русявы аж да сьветлага, вочы сінія, сярэдняга целаскладу. Кажуць, што з выгляду намнога маладзейшая за свае гады... Ці куру я? Так, цяпер амаль усе кураць. Чыфірыць пачала тут, але толькі ранічкай, i то не заўсёды. Ведаеш, што да салодкага, дык я гэта вельмі люблю. Але й ня супраць церпкага. Славік, калі мне не пашанцуе з амністыяй, то ў нас будзе час на перапіску, але, думаю, не надоўга. Пішы. Вельмі чакаю ад цябе адказу. Калі ў цябе ёсьць папера, то загані мне, калі ласка. Са шчырай павагаю - Валя.

Дарагому Славіку

Славік, вечар добры! Чаму ты лічыш, што пра каханьне трэба гаварыць аглядаючыся? Я лічу, што не. Пляваць я хацела на ўcix, перш за ўсё трэба думаць пра свой дабрабыт, пра сябе... Ты вось задаў такое пытаньне мне, за свабоду... Усяго таго, што ты мне напісаў, - гэтага я ня ведала. Я ўвесь час, на працягу сумеснага жыцьця - існавала. Ведаеш, я лічу, што ня ўсе хочуць утаптаць чыстае ў бруд. Таму што, напрыклад, я вельмі хачу любіць і быць любімай, хачу чыстых і шчырых пачуцьцяу, бо ня ўсё яшчэ згублена. I тое, што тут некаторыя падманваюць жанчын, дык гэта мярзотнікі, якія самі ня здольныя ні на што. Славік, думаю, што тое, што я табе тут напісала, ты зможаш зразумець. Але калі ты захочаш пра штосьці даведацца, ці чагосьці не зразумееш, то пытайся. Дамовіліся? Слухай, ты гуляць ходзіш? I ты бачыў каго-небудзь зь дзяучат нашай „хаты”? А вось што я ізноў хацела напісаць „Ірына”, дык ты правільна заўважыў. Яна затуманіла мне Лёшкам усю галаву. Але чаму ты вырашыў, што я - Ірына? Са шчырай пав. Валя. P. S. Прабач, калі ёсьць капэрта, дык выручы мяне.

* * *

Славік, чаму ты вырашыў такім спосабам весьці перапіску? Але гэта тваё жаданьне i мне няма розьніцы. Слухай, а вось вас адзін раз вялі з прагулкі i ў кармушцы сядзела адна дзяўчына, цябе часам не было сярод хлопцаў? А сон твой... Мне здаецца, нехта да цябе прыйдзе, ну, увогуле, прыб’ецца, як кажуць у народзе. Мяне затуманіў ня Лёша, а Ірына, што чаму так доўга ён ёй ня Пiшa. Увогуле яны - усе дзяўчаты - любяць са мной гаварыць, раіцца. I ты нават не дапускай такой думкі, што ў нас малявы чытаюць услых. Ці ты думаеш, што калі ў вас так заведзена, то i ў нас тое самае? I чаму ты не дапісваеш сваю думку? Я маю на ўвазе, што хочаш са мной трымаць кантакт ня толькі як мужчына з жанчынай?.. З табой я ў многім згодная, толькі ты мяне няправільна, відаць, зразумеў, i ўсяго таго... Ведаеш, пра сябе мне шсаць няма чаго, бо сяджу ў невядомасьці i нічога ня ведаю. Да мяне ня йдуць, ніхто ня піша, таму для мяне гэта вельмі балючая тэма... Нікому непатрэбная i ведаю, што вельмі ў многім вінавата сама, а больш за уўё перад дачкою. А газэты ў нас такой няма, я толькі чытала, што ў канцы восені будзе вырашацца пытаньне пра амністыю.

Свае першыя дні на свабодзе я не магу ўявіць, праўда. А тэрмін у мяне ўжо ёсьць - тры гады. У грыбы вельмі люблю хадзіць i зьбіраць. Слухай, вось у цябе пытаньне ўзьнікла цікавае... Грудзі ў мяне невялікія - сярэднія. Славік, мне так сорамна, але мне вельмі хочацца чаго-небудзь смачненькага. Ага, я вось усё спытаць хацела цябе: ты курыш? Калі так, ты выручы мяне да заўтра. Пішы.

Чакаю. Са шчырай пав. Валька.

Cлaвiкy

Прывітаньне, Слава! Я ўчора сябе дрэнна адчувала i таму заснула. Напілася таблетак, ты ўжо даруй мне. У мяне дзень нараджэньня 29 красавіка. Ведаеш, усе пагаворваюць пра амністыю, думаю, што яна будзе i спадзяюся, што траплю пад яе, дакладней, мой артыкул. Вось ты напісаў, што марыў пра тое, каб у цябе была першай дачка, а я наадварот. Але ж ты яшчэ малады i ў цябе ўсё наперадзе - будзе ў цябе i дачка. Ты пытаешся, што мяне цікавіць. Ды ў прынцыпе i ня ведаю... Але ў час пepaпicкi мы будзем пазнаваць адно пра аднаго. Сама я сябе нядрэнна адчуваю, але здароўе тут згубіла. А так ўсё нармальна. Бацькі, здараецца, нагадваюць пра сябе. Мужа ў мяне няма. Памёр ён у мяне, перад тым я зь ім разьвялася, але жылі разам. Ведаеш, што жанчыны ў многім мудрэйшыя i мацнейшыя за мужчын - гэта дакладна. Я ня маю на ўвазе фізічна. Пішы, пытайся, я табе заўсёды з прыемнасьцю адкажу. Я хацела ў цябе спытаць: як ты адносішся да такой пepaпicкi? I ўвогуле, пішы мне ўсё-ўсё... На гэтым пакуль спыняюся. Са шчырай павагаю да цябе Валяньціна.