Янка Юхнавец - Урачыстасьць у садзе[Драматычныя начыркі]

Нядбайла: (рупліва) Можа ад таго што ты ў паважным стане. Як даўно яно?

Алена: Даўно, ці нядаўна, але нарэшце трэба спыніць нашы патаемнасьці. Столькі год быць двайнікамі… гадаваць сямжю, і гадваць твае пачуцьці. Буду гадаваць сямжю ад двух бяцькоў. Божа мой, колькі год! Колькі год наўперазе… Я паеду ад гэтуль. Я спыню гэтае. Буду наўмысна падмаўляць Зыбайлу каб дамогся пераезду ў іншы горад. (паўза) Але мне шкада Цімку. (пазірае на раку) Мой дарагі брат! Мой родны дом, каму цябе пакінуць?

Недбайла: Алюся, табе ня можна хвалявацца. Паважай сябе, собліва цяпер.

Алена: (зноў бярэ вуду) Ха! Асоблі — і - ва цяпер! Асоблівая спагада, ці раазьлік што прынясе спагаду?

Нядбайла: (ступаючы каля Алены) Алюся, мне будзе балюча наша растаньня.

Алена: (спакойна) Найбольш віноўная я, але віновен і ты. Мы мусім растацца. Я надумалася выехаць з роднага месца. Не дапаможацца пераводу ЗЫбайла, дамагуся я — настаўнікаў па цэлай Беларусі не стае. (кідае вуду, заходзіць у раку, стуль нямоцна) Народзіцца дзіця. Зыбайла будзе цешыцца над ім. Будзе паказваць буслоў, ад бусьлінага клёкату прыседаць, і тлумачыць: — Мой гэтак кулямёт стракочыў. А я? Буду чуць у дзецкім лепятаньні голас Недбайлы — сябры майго маленства.

Недбайла: Толькі не плач. Табе блага плакаць.

Алена: (ідзе па рацэ, рукамі барозьніць ваду) Я ніколі не клялася табе плакаць ня буду. А памаему лепш плакаць. (спыняецца, глядзіць на Недбайлу) Па вачах тваіх, бачу: разумееш мяне. Мне не плакаць? Жаночы плач — радасьць і спадзеў!

Недбайла: (шчыра) Пакінь Зыбайлу. Мы таксама пераедзем у іншы горад. Будзем жыць шчасьліва.

Алена: (крыху напэўна) І ніхто ня будзе ведаць чаму жанілася із Зыбайлым, а кахала Недабайлу. (пераменна настроям) Нядбайла плюс Зыбайла. (ідзе па рацэ да месца дзе стаіць вуда)

Недбайла: (упрошна ідзе ў сьлед) Алюся, пакінь свайго гэроя. Калі-б яму прышлося змагацца першабытнай дзідай супраць ворага, ён-бы струсіў.

Алена: (сьмяецца, вылазіць із ракі) Першабытнай дзідай? Струсіў?… Дарадоны, сьмешна. Не дзяцінся! (Нядбайла бліжэй да Алены) Які ты наіўны! Ах, божа мой, якія наіўныя рыцары каля мяне!

Нядбайла: (несамавіта) Што вада яшчэ сьцюдзёная?

Алена: (павучальна) Усе, і усё каля мяне сьцюдзёная. (азірае Недбайлу) Калі ласка, не абражай яго — ён мой сужэніц. Шмат цяжкіх дзён я перажыла зь ім пад час Айчынай вайны. Прынамсі, ён больш настойлівы чымсьці ты. Ён падчыняў сваёй воляй салдат. А ты з маёй волі да цябе: каханьня ёсьць, — вось што скажыш сяньня і заўтра… Дзіўна! Дзіўна! Мой любы любоўнік. (забаўна) Камандвую адным, а валадую ажно двумя мужчынамі. Вельмі добры і шчыры спакусьнік, ня ведаю ці суровая я, цо можа справядлівая? каханьня з мае волі было. (падумаўшы) Можа? Я люблю цябе…

Недбайла: Я непамерлы яшчэ. Я зраблю усё каб жыць з табой шчасьліва.

Алена: (капнуўшы кашолку) Пра якое шчасьце, мой старэнны каханец, гаворыць? Я шчасьлівая, нічога благога ў маім сужэнству з Зыбайлам няма. Ён клапоціцца пра мяне пра сына, і нават пра гасьцей што некалі прыдуць да нас, — і ня будзе ведаць, адчыніўшы дзьверы із спачывальні, спытаць: — Любая, няўжо ты кахаеш Недбайлу, — пасьля гэтага будзе той самы Зыбайла, і тая самая Алюся… Алена… (з боку куды пайшлі ЦІмка із Зыбайлам, выходзіць мужчына каля 60 год стары, з трыма дзяцьмі-падлеткамі)

Мужчына: (спакмеціўшы Алену і Нядбайлу) Дабрыдзень, таварышы! (дзеці таксама вітаюццаь ён растаўляе партатыўнае крэсла) Прабачце мяне! Крыху зкалечыў нагу — таму сядзець пабольш трэба. (сядае) Даўно усіх бачыў вас. Як трымаецеся, як адпачываеце??

Алена: (вясёла) А нічога сабе — вось бачаце каля ракі гультаем.

Недбайла: (бы рады пра сябе сказаць) А я з вудамі. Не настаўнік, а рыбу навучаю як за гук чапляцца. (ідзе да вуды)

Мужчына: А як-жа адпачывае таварыш Зыбайла? (не чакаючы адказу) Вам абавязкаў на канікулы летнія не дасталося, а я мушу, раз у тыдзень, працаваць… (да дзяцей) Ву-у, паглядзіце што злавіў Недбайла! (дзеці адбегаюцца да Недбайлы, ён злавіў невялікую рыбінку) Працую аддана — гэта-ж мае унукі — прывучаю усіх траіх разумець замежныя мовы.

Алена: Радавайцеся імі — люба чуць ад вас.

Мужчына: (да дзяцей) Да дому, да дому, галубятнікі… Мы гадуем галубоў. калі ласка завітайце да нас, ведаемся няпершы дзень, у адным пасёлку жывём.

Алена: Дзякую — калі небудзь! (дзеці вяртаюцца ад Недбайлы)

Мужчына: Гэтай вось 10 год, гэтаму 12, а трэцьцяму 8. (падбірае крэслаь да дзяўчынкі) Зоя, скажы па італьянску: — Да хуткага пабачаньня.