— Можа, вы і маеце рацыю. Але мы павінны аддаць гэтаму чалавеку належнае. Ён нас вучыў ТЭАТРУ. І мяне таксама вучыў. І я гэтым ганаруся, што прайшла школу Варвашэвіча. Пра яго старэйшыя акцёры нашага тэатра казалі, што першыя два курсы акадэміі мастацтваў даваў у тэатры маладым акцёрам Мікалай Варвашэвіч. Ён, сапраўды, прывіваў любоў да прафесіі акцёра, дысцыпліну ў прафесіі. Казаў, што ніколі не трэба спазняцца на рэпетыцыі, на выезд, на спектакль. Гэта святое — прыйсці своечасова, загадзя. І на рэпетыцыях акцёр павінен выкладвацца поўнасцю, інакш вынікаў не ўбачыш.
— Але акцёры павінны і самі самастойна працаваць над сваімі ролямі, над павышэннем акцёрскага майстэрства…
— Павінны. І шчыра кажучы, нам усім трэба шмат яшчэ працаваць над сабою. Ды і поспех нашага тэатра залежыць ад нас саміх, а не толькі ад рэжысёраў.
— У Вас ёсць такія ролі, якія ўспамінаюцца з радасцю, ад якіх святлее на душы?
— Ёсць шмат. Але мне найдаражэйшыя ролі Красавінай у “Жаніцьбе Бальзамінава”, Ані ў спектаклі “Мы ідзем глядзець “Чапаева” і Сафі ў “Сямейным уік-эндзе”. А з дзіцячых спектакляў успамінаецца роля пані Крывулькі ў казцы “Чарадзейныя суніцы” паводле п’есы Аляксея Якімовіча, а таксама былі цудоўныя ролі ў спектаклях “Папялушка” і “Жыла-была Сыраежка”.
— Якія ёсць спадзяванні ў артысткі Вікторыі Міхальчык?
— Надзея заўсёды памірае апошняй. Спадзяюся сыграць вялікую і сур’ёзную ролю, якую гледачы доўга памяталі б. Хочацца таксама вярнуцца да былых традыцый. Мы кожную нядзелю тады паказвалі спектакль для дарослых гледачоў. І слонімцы ведалі, што ў нашым горадзе ёсць тэатр. І ведалі тое, куды можна было схадзіць адпачыць у выхадны дзень. І ў нас тады быў свой глядач. Хочацца яшчэ спадзявацца, што ў нашым старажытным горадзе нарэшце пабудуюць тэатр, пра які мы марым ужо 15 гадоў.
— Але і пяць гадоў таму тэатр перажываў таксама нялёгкі час?
— Мы тады часцей выходзілі на сцэну і паказвалі сваё майстэрства слонімскаму даросламу гледачу, хаця зала не заўсёды была запоўненая, і мы на гэты конт спрачаліся з былым дырэктарам Клябанавым. Выхаднымі днямі паказвалі і дзіцячыя спектаклі. Я наогул люблю, калі гледачы прыходзяць у тэатр адпачыць. Яны па-святочнаму апранутыя, радасныя, садзяцца ў залу і чакаюць, калі пачнецца спектакль. І калі я на сцэне, то адчуваю гэта — і мне становіцца лёгка і прыемна прыносіць ім пэўную асалоду. А гледачы разам з нашымі героямі перажываюць, радуюцца, а таксама запамінаюць нас, артыстаў, каб пасля зноў прыйсці на новую прэм’еру.
— Тэатр для Вас — гэта праца ці захапленне?
— Тэатр для мяне — гэта жыццё.
— А Вы не саромеецеся казаць, што працуеце артысткай у тэатры?
— Мне, на жаль, не вельмі хочацца гаварыць у Слоніме, што я працую артысткай. Гэта не значыць, што я саромеюся сваёй прафесіі, не, ні ў якім разе. У нас моцна адчуваецца правінцыя і людзі — правінцыйныя. Для іх акцёры — гэта тыя, каго паказваюць у серыялах ці баевіках па тэлебачанні. А ў Слоніме для іх, якія могуць быць артысты? Таму часам з-за гэтага бывае крыўдна. Але я ганаруся, што працую артысткаю і на сцэне магу пражыць лёс і жыццё іншага чалавека.
— Вікторыя Уладзіміраўна, у якіх новых спектаклях у найбліжэйшы час Вас убачаць слонімскія і іншыя гледачы?
— У новым спектаклі “Трыбунал” паводле п’есы Андрэя Макаёнка я сыграла ролю Надзеі — нявесткі Цярэшкі Калабка. А юныя гледачы мяне ўбачаць у навагодняй казцы “Чарадзейны гадзіннік”, якую напісаў і будзе ставіць Віктар Небальсін.
2004 г.
Артыстка Наталля Шугай: “Тэатр трэба любіць так, як любім яго мы”
-- Наталля, раскажыце, калі ласка, трохі пра сябе.
-- Я нарадзілася на Украіне, скончыла Кіеўскі інстытут культуры імя Карнейчука. Выйшла замуж і з мужам у 1997 годзе прыехала ў Слонім па месцу яго службы.
-- І даведаліся, што ў Слоніме існуе прафесійны драматычны тэатр. Так?
-- Вядома. Прыйшла ў тэатр да рэжысёра Мікалая Варвашэвіча і сказала, што хачу працаваць у тэатры. Ён мяне ўважліва паслухаў і сказаў, каб выходзіла на працу. У гэты час рэжысёр якраз рэпеціраваў спектакль для дзяцей “Зайка-зазнайка”, дзе прапанаваў мне ролю зайчаняці. І я сыграла. Наогул, тады з Мікалаем Фёдаравічам Варвашэвічам было працаваць вельмі цікава, асабліва маладым акцёрам. Бо ён быў не толькі рэжысёрам-пастаноўшчыкам у тэатры, але і педагогам. Ставіў нам, маладым акцёрам, канкрэтную задачу на сцэне, паказваў кожны рух, працаваў з акцёрамі над раскрыццём псіхалогіі персанажаў. Такія людзі не забываюцца.
Читать дальше