Сяргей Чыгрын: Тэатр у Слоніме

Поўны кошт пабудовы тэатра ў Слоніме сёння будзе каштаваць каля 5 мільярдаў рублёў. Для нашай дзяржавы гэта дробязныя грошы, толькі чамусьці і іх няма. Хаця ў 2006 годзе старшыня Гродзенскага аблвыканкама Уладзімір Саўчанка на сустрэчы з кіраўнікамі нашага горада і раёна спытаўся: ці патрэбны ў Слоніме тэатр? Усе адказалі, што вельмі патрэбны. Тады Уладзімір Ягоравіч цвёрда запэўніў: “Губернатар слоў на вецер не кідае. У снежні 2007 года тэатр у Слоніме будзе пабудаваны”. Але прайшоў і снежань, а тэатра няма.

Ёсць і пастанова Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь № 604 “Аб зацвярджэнні праграмы рэканструкцыі і тэхнічнага пераабсталявання дзяржаўных тэатраў Рэспублікі Беларусь на 2004-2010 гады”, дзе пад пуктам 12 згадваецца і Слонімскі драмтэатр, які павінен быць прафінансаваны і пабудаваны. Таму прыйдзецца пачакаць яшчэ да 2010 года, каб ужо на сто працэнтаў упэўніцца, ці будзе да канца выкананая пастанова Савета Міністраў.

Дырэктар тэатра Мікалай Лішык: “Будынак тэатра ўпрыгожыць наш горад”

— Мікалай Васільевіч, БЕЛТА нядаўна паведаміла, што ў наступным 2009 годзе калектыў нашага тэатра справіць наваселле. Ці праўда?

— Хочацца ў гэта верыць. Але нам ужо 18 гадоў абяцаюць пачаць будаваць у Слоніме тэатр, а справа пакуль не рухаецца з месца, таму я цяпер нават і не ведаю, як гэта ўсё пракаментаваць. Бо калі на самай справе пачнецца будаўніцтва, то не хочацца гэтую справу сурочыць. Скажу толькі, што жыць і працаваць калектыву тэатра ў такіх умовах, у якіх мы працуем цяпер, надалей немагчыма. Калектыў туліцца на 320 квадратных метрах у будынку РДК. Слонімскі драматычны тэатр — адзіны ў рэспубліцы, які не мае ўласнага памяшкання.

— Тым не менш, ці пачнецца ўсё ж сёлета будаўніцтва тэатра?

— Будзем спадзявацца, што пачнецца. Пакуль вырашаецца праблема з фінансаваннем будаўніцтва. Нядаўна я размаўляў наконт гэтага са старшынёю райвыканкама Мечыславам Браніслававічам Касцюком, які сказаў, што, магчыма, падрадчыкам будаўніцтва будзе адзін з гродзенскіх трэстаў.

— Ці падрыхтавана праектная дакументацыя на будаўніцтва тэатра?

— Усё ўжо падрыхтавана і прайшло экспертызу, а таксама аплачана, застаецца толькі пачаць будаўніцтва.

— Што сабой будзе ўяўляць новабудоўля?

— Гэта будзе арыгінальны двухпавярховы будынак з падвальным памяшканнем. Будынак тэатра ўпрыгожыць цэнтр нашага горада. Глядзельная зала плануецца на 220 месцаў. Таксама ў тэатры будзе вялікая мастацкая майстэрня, 6 грымёрак, некалькі душавых пакояў, сталярная майстэрня, рэпетыцыйная і харэаграфічная залы і г.д.

— Мікалай Васільевіч, якім для тэатра быў мінулы год? Я маю на ўвазе творчыя планы.

— Наш тэатр дзяржаўны. Таму даведзеныя да тэатральнага калектыву эканамічныя і творчыя паказчыкі мы ў 2007 годзе поўнасцю выканалі. Пры плане 50 млн. рублёў пазабюджэтных даходаў мы зарабілі 51,4 млн. рублёў, пры запланаваных 235 спектаклях — тэатр паказаў 263 пастаноўкі. Было пастаўлена 5 новых спектакляў: два — для дарослых, 3 — для дзяцей. І цяпер у нашым рэпертуары налічваецца 10 дарослых пастановак і 12 дзіцячых. У мінулым годзе тэатр гастраляваў па Гродзенскай, Брэсцкай і Мінскай абласцях.

2008 г.

Артыст Уладзімір Навумік: “Я люблю свой тэатр”

— Уладзімір Аляксандравіч, час бяжыць хутка. Глядзіш ужо і Слонімскаму беларускаму драматычнаму тэатру 15 гадоў. Столькі гадоў на яго сцэне працуеце і Вы. Што даў Вам тэатр і чаму навучыў?

— Акцёрскаму майстэрству мяне навучыў рэжысёр Мікалай Варвашэвіч. Ён таксама навучыў мяне па-сапраўднаму моцна любіць наш тэатр.

— Значыць для акцёра Уладзіміра Навуміка тэатр пачынаецца і пачаўся не з вешалкі, як кажуць у народзе, а з Мікалая Варвашэвіча. Так?

— Сапраўды так. Я скончыў вучылішча мастацтваў у Гродне, Беларускую акадэмію мастацтваў, дзе працуе шмат выдатных педагогаў, але сваім сцэнічным настаўнікам быў і застаўся для мяне менавіта Мікалай Варвашэвіч.

— А што для Вас значыць сёння тэатр?

— Найперш — гэта праца. Які б у мяне настрой не быў, але да сваёй прафесіі стараюся адносіцца заўсёды сур’ёзна.

— Вы сыгралі на слонімскай сцэне дзесяткі роляў. Ці ёсць у Вас любімыя ролі, якія запомніліся, якія хочацца іграць і іграць?

— Вядома ёсць. Найперш гэта вобраз пісара са спектакля “Лекі ад кахання” па п’есе Уладзіслава Галубка “Пісаравы імяніны”. З вялікай радасцю я ўспамінаю гэты спектакль, дзе са мною побач ігралі цудоўныя артысты. Не магу забыць і спектакль “Сабака з залатым зубам”, дзе я выконваў ролю сяржанта Дзюбы. Даспадобы мне і вобраз Бальзамінава ў спектаклі “Жаніцьба Бальзамінава”. Усе гэтыя найвыдатнейшыя спектаклі некалі ажыццявіў на нашай сцэне ўсё той жа Мікалай Фёдаравіч Варвашэвіч. А сёння мне падабаецца мой герой Цярэшка Калабок у спектаклі “Трыбунал” рэжысёра Віктара Небальсіна. Я з вялікім задавальненнем іграю Цярэшку Калабка. А першым маім спектаклем на слонімскай сцэне была “Папялушка”. Спачатку я ў ім іграў блазана, а пасля — прынца. Калі толькі тэатр наш пачаў існаваць, я ў ім працаваў не толькі артыстам, але і адміністратарам. Я ездзіў у тыя ж Маладзечна, Асіповічы, Вілейку і ў іншыя гарады рэспублікі, дзе арганізоўваў спектаклі: прадаваў білеты, збіраў грошы, а пасля ў касцюме свайго героя бег на сцэну выконваць ролю.