— Нашаму тэатру — 15 гадоў. У якія пяць гадоў Вам найлепш і цікавей працавалася?
— Першыя пяць гадоў у тэатры я вучыўся сцэнічнаму мастацтву. Быў малады, не было вопыту ні тэатральнага, ні жыццёвага. А вось другая пяцёрка гадоў у тэатры была цікавай і плённай. Яна і памятаецца часцей. Яна была больш асэнсаванай, тады пачало адчувацца пачуццё прэм’еры, прафесіі, цябе сталі нават пазнаваць у горадзе. О, гэта не забываецца!
— Вы сказалі, што Вас, як артыста, нават пазнаюць у горадзе. На гэты конт які-небудзь выпадак можаце сёння прыгадаць?
— Адзін раз стаю на нашым слонімскім рынку. Падыходзіць жанчына і кажа: “Маладзец! Добрага зайца сыграў!”. Пытаюся: якога зайца? “Я была на Вашым спектаклі і бачыла, як Вы ігралі ролю зайца. Мне спадабалася”, — адказала жанчына і пайшла. Ды такіх прыкладаў можна прыгадаць шмат.
— Уладзімір Аляксандравіч, калі б так сталася, што Вы не сталі артыстам, якую прафесію для сябе выбралі б?
— Прафесію будаўніка. Для мяне сёння цяжкасцю не з’яўляецца, напрыклад, насіць цэмент, цэглу, пясок…
— Дык можа сённяшнім будаўнічым арганізацыям не хапае такога выдатнага спецыяліста, як Вы?
— Сёння ў Беларусі даволі многа выдатных спецыялістаў-будаўнікоў, а таксама цудоўных артыстаў. Галоўнае, каб для іх знаходзілася праца і плацілі добры заробак.
2005 г.
Артыстка Вікторыя Міхальчык “Тэатр – маё жыццё”
— Вікторыя Уладзіміраўна, ці памятаецца Вам першы выхад на слонімскую тэатральную сцэну і першая ваша роля ў спектаклі?
— Вядома, памятаецца. Гэта быў спектакль для дзяцей “Антосік і гармонік”, дзе я сыграла ролю бабулі. Ставіў гэты спектакль малады тады рэжысёр Сяргей Бачкоў. Першая роля — гэта хваляванне, тым больш што заўсёды хвалюешся, калі выходзіш на сцэну. Калі няма хвалявання, можа нічога не атрымацца. Але побач са мною былі выдатныя партнёры — артысты Мікалай Сцешыц, Віктар Багушэвіч, Таццяна Натарава, — і мне з імі станавілася лягчэй. Яны заўсёды дапамагалі маладым артыстам.
— Відаць, з імі было добра працаваць? А з кім сёння Вам выдатна і лёгка працуецца на сцэне?
— Мне нядрэнна працуецца з усімі артыстамі, але найлепш з Наталляй Шугай, Ірынай Яцук і Сяргеем Лішыкам. Ад партнёраў на сцэне залежыць многае, найперш поспех. Калі ёсць сцэнічны ансамбль — значыць, усё атрымаецца.
— Вікторыя Уладзіміраўна, я ведаю, што Вы нарадзіліся на Браншчыне ў горадзе Карачаў. Чаму Вы вырашылі паступіць менавіта ў вучылішча культуры?
— Спачатку я паступала ў Бранскі педінстытут на філфак, але цётка мая мяне адгаварыла і прапанавала вучыцца на артыстку, бо я мела на гэта здольнасці. Я забрала дакументы і вырашыла паступаць у вучылішча культуры на спецыяльнасць “рэжысёр самадзейных тэатральных калектываў”. Паступіла. Там былі вельмі добрыя тэатральныя выкладчыкі, шмат чаму навучылі, найперш — як любіць тэатр, разумець яго. Пасля вучылішча я з бацькамі (бацька — вайсковец) прыехала ў Слонім і трапіла ў тэатр Мікалая Варвашэвіча. Дарэчы, у тэатр мяне прывёў Мікалай Адамчык, прывёў і пакінуў тут, як аказалася, на ўсе гэтыя гады.
— Cкажыце, а ці можна сёння ў нашым тэатры дасягнуць акцёрскай вышыні і вядомасці, а таксама званняў заслужанага ці народнага артыста?
— Не. Цяпер наш тэатр перажывае нялёгкі час. Мне здаецца, дасягнуць найвышэйшага акцёрскага майстэрства ў нашым тэатры пакуль немагчыма. А гэта можна зрабіць толькі тады, калі ў тэатра будзе стабільны і сур’ёзны рэпертуар. І ўсе акцёры будуць працаваць не на план па фінансах і гледачах, а на якасць спектакляў, на асобнага адукаванага гледача, а таксама ўдасканальваць сваё майстэрства. А ў нас такога дарослага рэпертуара няма. Бо трэба выканаць месячны ці гадавы планы, мы ў асноўным працуем над дзіцячымі пастаноўкамі і гастралюем з імі па рэспубліцы. А ў дзіцячых спектаклях званне заслужанага ці народнага артыста не атрымаеш, асабліва ў правінцыі. Пачынаць акцёрскае жыццё артысту, вядома, найпрасцей са сцэнічнай казкі. Але каб паказаць акцёрскі рост, каб стварыць глыбокі сцэнічны вобраз, неабходна найвыдатнейшая драматургія і рэжысура. А нам гэтага пакуль бракуе. Ёсць і шэраг іншых праблем і нюансаў. Але, мне здаецца, што час працуе на наш тэатр. І тады са сталіцы ў Слонім будуць ехаць гледачы, каб паглядзець тую ці іншую пастаноўку. Мне ў гэта верыцца.
— Няўжо ў нашым тэатры адчуваецца творчае зацішша? Усе ж працуюць: ідуць рэпетыцыі, гастролі, рыхтуюцца новыя пастаноўкі і для дарослых, і для дзяцей. А можа, у тэатры сёння не хапае такога чалавека, якім быў Мікалай Варвашэвіч? Ці, можа, Вы ў свой час проста да яго прывыклі? Усё ж час не стаіць на месцы, час сваё нешта заўсёды мяняе. І Вам трэба ісці ў нагу з часам…
Читать дальше