Defremery. Fragments des geographes, p. 15–16.
Летопись мало или лучше ничего не говорит нам об отношениях половцев к болгарам. Сохранилось в ней только два известия о набегах половцев на Болгарию. В 1117 г.: «Тогда же придоша половци к болгаром, и высла им князь Болгарьскый пити с отравою, и пив Аепак и прочии князи вси помроша». (Ипат. лет. Стр. 205). В 1183 (1184 г.) Всеволод Суздальский пошел на болгар. Уже в земле Болгарской к нему явились половцы Емяковы и сказали: «Кланяють ти ся, княже, половци Емякове, пришли есми ко князем Болгарьским воевать болгар: слышахом бо тебе идуща их же воевать». (Воскр. лет. Стр. 96, ч. I).
Путешествие Марко Поло. Перев. Шемякина. Москва, 1863 г. Стр. 57, примеч. 51.
Собрание путешествий к татарам. Плано Карпини и Асцелин. Стр. 191.
См. след. главу.
История первых завоеваний изложена на 156–248 стр. в Histoire genealogique des Tatars, D’Abulgasi – Bayadur-Chan. A Leyde. 1726.
Defremery. Fragments des geographes, p. 26, 27. note 3, p. 35–36. Известия Ибн-эль-Атира.
Известие Ибн-Кхальдуна. Ibidem, р. 128–129, примеч. I, р. 129–130.
Abulgasi – Bayadur-Chan, p. 309–311; Ибн-эль-Атир. З.А.Н. по I и III отд. 1854 г. т. II, стр. 659.
Какой-то смутный слух о борьбе двух ханов половецких дошел до венгерских миссионеров. В их реляции между прочим рассказывается, что во время войны татар с Хорезмом был в земле половцев князь Витоф (Witoph, по-другому вар. Vithuth), славившийся своими богатствами. На него напал другой князь с реки Буга (de flumine Buchs), вар. Вис по имени Урех (Urech, вар. Gureg) и ограбил. Витоф бежал к хорезмийскому султану (de Hornack, вар. Ornach). Последний за какие-то более ранние обиды повесил Витофа, сыновья которого бежали к Уреху. Урех убил старшего, а младший бежал в татарам, к хану Гургуте (?). Последний наказал Уреха, затем по просьбам сына Витофа двинулся и на Хорезм, Персию, потом на половцев и т. д.
Оба варианта этой реляции напечатаны в Codex Arpadianus, v. Wenzel. v. XII, Supplementa, № 2, А и В. В этой путанице фактов, весьма вероятно, лежит основа действительности. Urech, Gureg чуть ли не наш Юрий Кончакович.
Ипат. лет. Стр. 495–497; Воскр. лет. I. 123–132; Ибн-эль-Атир. З А.Н. по I и III отд. 1854 г. т. II, стр. 661; Abulgasi – Bayadur-Chan, p. 311–314.
Уч. З А.Н. по. I и III отд. т. II, 1854 г. Куник. О признании 1223 г. временем Калкской битвы. Стр. 760.
Никон. лет. II, 350.
См. выше.
Ипат. лет. Стр. 498, 503, 507; 513, 514, 515, 516.
Ипат. лет. Стр. 520.
D’Ohsson. Histoire des Mongols, II, p. 112.
Путешествия к татарам. Языкова. Стр. 25.
Ибн-эль-Атир. З А.Н. по I и III отд. 1854 г. т. II.
Ипат. лет. Стр. 538, 542—3, 543.
Opis powiatu Wasylkowskiego, Edward Rulikowski. Warszawa 1853. st. 33–34: «a oddzial jego przodkowski, Skwirski, jaco przodki jego: Tugorhan i Karymam i inne po nich odzierzeli, na Rsi, po Rastavicy i Kamienicy, ktory swano Skwira, a teraz Powietszczyzna».
Opis powiatu Wasylkowskiego, Edward Rulikowski. Warszawa 1853. st. 33–34: «a oddzial jego przodkowski, Skwirski, jaco przodki jego: Tugorhan i Karymam i inne po nich odzierzeli, na Rsi, po Rastavicy i Kamienicy, ktory swano Skwira, a teraz Powietszczyzna».
Opis powiatu Wasylkowskiego, Edward Rulikowski. Warszawa 1853. st. 33–34: «a oddzial jego przodkowski, Skwirski, jaco przodki jego: Tugorhan i Karymam i inne po nich odzierzeli, na Rsi, po Rastavicy i Kamienicy, ktory swano Skwira, a teraz Powietszczyzna».
Comes Geza Kuun. Codex Cumanicus, p. LXI.
Rogerius. De destructione Hungariae per Tartaros facta. Scriptores rerum hungaricarum. Schwandtneri. Vindobonae. 1746 a. 1, 294, 296–297, 298–299; Pray. Annales regum Hungariae, p. 251.
В конституции 1279 г., данной Ладиславом-Половцем, внуком Белы IV, сыном Стефана V, говорится: «Et quia copiosa multitudo Comanorum copiosum terrae spatium capiebat, statuimus, ut hi, qui cum generatione sua inter Danubium et Titiam , at juxta fluvium Kriss , vel inter flumina Tymus et Marus , aut circa eadem descenderant, et non alias, sed super eisdem fluminibus sen locis, sive terris, super quibus primitus quamlibet generationem cum suis tabernaculis Dominus Bela Rex, avus noster, illustris Rex Hungariae, inlytae recordationis, descendere fecerat, ibi et nunc descendant et resideant». (Fejer. Codex diplomaticus, v. V, pars 2, p. 512–518).
Comes Geza Kuun. Codex Camanicus, p. XXX.
Он только что говорил о Кумании.
«De istis Commanis uenit olim fugata quaedam ploralitas populi usque in terram Aegypti, quae ibidem succreta nunc ita invaluit, ut suppressis indigenis videatur regnare: Nam et de seipsis constituerunt hunc, qui modo est Soldanus, Melech Mandibron». Hakluit’s collection. London. 1810. v. II, p. 122.
«De istis Commanis uenit olim fugata quaedam ploralitas populi usque in terram Aegypti, quae ibidem succreta nunc ita invaluit, ut suppressis indigenis videatur regnare: Nam et de seipsis constituerunt hunc, qui modo est Soldanus, Melech Mandibron». Hakluit’s collection. London. 1810. v. II, p. 122.
Notices et extraits des manuscrits. v. XIII, p. 267–268.
Читать дальше
Конец ознакомительного отрывка
Купить книгу