StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9257-1

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Tar éis dom scríobh chuig mo mháthair: «Tar éis blonag, hello mam!», Shiúil mé i dtreo mo bhrú staidéir ocras agus shíl mé:

– Cad é an difríocht idir Rúiseach agus Meiriceánaigh agus Eorpaigh?

– Agus toisc go bhfuil siad ina gcónaí agus ag smaoineamh go loighciúil, táimid teibí. – Fhreagair mé mé féin agus shiúil mé. Theastaigh uaim deoch a fháil – scanrúil agus greim. Táim ag dul, agus mar sin táim ag dul tríd an alley go dtí an t-achar atá ag fál coincréite tionscanta fiontar tionsclaíoch. Feicim go bhfuil sé ag éirí dorcha. Cloisim go ndéanann duine ciúin, ar an taobh eile den fhál, nach bhfuil in ann an fheadóg a dhéanamh. D’fhreagair mé mar an gcéanna. Feicim go n-imíonn mála prátaí ó rud éigin ar an taobh eile den fhál, líonta le rud éigin orm freisin. Bounced mé, agus i dteagmháil leis an mála an imeacht madra de phór anaithnid, d’fhág nach fada roimh dom. Chuaigh mé suas chuige, scrúdaigh mé go haisteach é, agus, gan drochamhras a bheith orm ná smaoineamh ar rud ar bith, é a cheangal, agus ansin …, ansin? Bhí sé pacáilte go daingean ann, agus is fiú ispíní deataithe é. Gan smaoineamh ar rud ar bith, tharraing mé ceann amach, rug mé ar an mála ag úll Ádhaimh agus, ag caitheamh ar mo ghualainn é, luathaigh mé ag luas na Ferrari i dtreo mo bhrú, ag caitheamh an bata ispíní suaimhneas feadh na slí.

Theastaigh uaim staidéar agus maireachtáil láithreach.

Cad a tharla ansin?! Kuzya. Lee: is feadaire é, tá sé ina bhuaiteoir prátaí prátaí, is as Syktyvkar é chomh maith agus tháinig sé chuig a chara agus a chomhchoirí: ó dhúchas Aldyrbaguy, an fheirm «Tabhair dom a ithe», a raibh mé i mbraighdeanas agus nach labhraíonn mé Rúisis.

– Cá bhfuil an mála? D’iarr Kuzya.

– Agus chaith tú í? – D’fhreagair an comrádaí Eabhrach an cheist.

– Agus feadaigh tú?

– Agus tú..??

Ansin tagann cath balbh. Ach go hionraic, bhí an ispíní searbh-tanaí agus blasta…

P.S.: Dhíolamar urláir an mhála leis an teaghlach agus bhí farraige de mhionn agus de bheocht tuillte againn…

An lá dár gcionn, as gan an seisiún a ghéilleadh, thug siad mé isteach i gcéimeanna fórsaí armtha an Aontais Shóivéadaigh, is é sin, san arm. Ann, i mí, rinne mé dearmad ar gach rud a ndearna mé staidéar air in ionaid chúraim lae, i kindergarten, san ardscoil agus in dhá scoil ghairmeacha a raibh an líon acu: seacht gcéad ocht míle naoi gcéad a ceathair pointe is fiche ceathair, a bhí ar thaobh na láimhe clé den bhealach ón féasóg go dtí an láthair mhaol, áit a raibh fobhealach.

Seasann muid, mar sin táimid beagnach ar dualgas ag an mbealach isteach chuig an aonad míleata agus ag toitíní toitíní ag an mbealach isteach. Ansin bhí géarchéim inár dtír neamhshuaimhneach. Bhí an t-am crua, toitíní trí phacáiste sa mhí. Agus tá ár gcuid suite in aice leis an gcomhfheirm feirme «Bull udder» agus tá sé seo fíor. Mar sin seasann muid agus deataigh, agus luíonn Baba Yaga amach taobh thiar de chrann. Fíor, ba é Jadwiga a hainm. Bhuel. – dar linn, – sean-chick agus, d’ainneoin sin, tugaimid aisling faoi na toir le sméara dubha. Agus screams sí, ag cur isteach ar ár smaointe. Tá sí bodhar agus dall.

– Ó, saighdiúirí, tabhair freagra, uatha?

– B, amadán, cad atá tú ag luí, sean? Táimid ocht gcéad agus dhá cheintiméadar ar shiúl uaibh? Taobh thiar den fhál!!

– Mar?

– Bes! – d’fhreagair an t-oifigeach dualgais arís. – Cad é a theastaíonn uait, nó a deir tú, nó a théann tú as an gcarróg?

– Mise, a deir na seanmháthair. – ní mór duit dul ar díol, – agus aoibh gháire, – muc bheag, Boryusenka. Cuirfidh mé solas na gealaí ar an mbord, fiú é a thabhairt dom.

– Cad atá agat anois? D’iarr mé, fear a chonaic muca ag an zú amháin, ach ar chúis éigin tugtar hippos orthu.

– Mar?

– Dras!! Cad a thug leat?? Rinne mé guth arís agus arís eile.

– Tabharfaidh mé muiceoil duit … – gan mo cheist a chloisteáil nó gan í a thuiscint, d’fhreagair an sean-fhear.

– Tá sí, feadh na slí, ag gluttonous ag eitilt ag an aer.. – Mhol mé, os comhair mo chomhghleacaithe.

– Agus cá gcónaíonn tú? – d’iarr mé ar chara

– Agus tagann tú chuig an sráidbhaile agus fiafraigh de Yadu, go bhfuil na sráideanna balbh.

– Cad é? Arsanaic, nó cad é? A scairt mé isteach ina cluas, cosúil le micreafón.

– Níl, mo chroí! Hehe.. Iarr ar Yad Vigu!!

– Agus cathain le teacht? – d’iarr sé ar an gcomrádaí.

– Agus ag an deireadh seachtaine, ag meán lae! Ní thabharfaidh mé ach é. – d’fhreagair sé an tseanmháthair agus chuaigh sí chun toisí glasa spíceacha a bhailiú.

Ag críochnú, d’iarr mé ar chomhghleacaí.

– Comrade, ar mharaigh tú muca?

– Ar ndóigh. Bhí cónaí orm i gcathair feirme comhchoiteann.

Tháinig an Domhnach. D'éalaigh muid isteach i AWOL trí choirnéal fada an fhál. Shroich muid an sráidbhaile gan aon fhadhbanna agus ní dheacair dúinn a bothán a aimsiú, go háirithe toisc nach raibh ach cúig theach sa sráidbhaile, agus brú le hoibrithe imirceacha, muilte sábhadóireachta. Ciallaíonn Come di. Agus aimsigh sí féin agus na barraí aráin, agus salann, agus fiú an goofer. D’ith muid bia nádúrtha agus d’ól muid níos mó.

– Bhuel, an tseanbhean? – thosaigh an comrádaí. – cá bhfuil an mhuc?

– Sea, tá sé ina mhuc, sa scioból. fhreagair sí agus chuaigh sí isteach sa seomra. Tógann sé beart leath-mhéadair amach. Leathnaíonn sé agus tarraingíonn sé claíomh den chúigiú haois RC, ó aois a dóchúil. Rusty, rusty agus láimhseáil fillte i téip leictreach.

– Anseo, mic, is é seo mo Sheosamh déanach, ar ais sa Deontas sa Chéad Chogadh Domhanda. Nuair a bhí sé i monarcha feola, bhí sé ag áitiú agus ag gearradh gach duine: fiú ba agus sicín.

Bhraith mé míshuaimhneach ag féachaint ar a Stakhanovsky, cuma trédhearcach. Thóg cara an scian as lámha na máistreás…

– Tar ar, inis dom. – Cén áit ar tháinig sé, A?

Casann sí sinn isteach sa scioból.

– Tá, – a deir, – Mo beloved Borusenka.

Go hionraic, féachaim ar an Borusenka seo agus tá mo shúile taobh thiar de mo chluasa.

Lámhadh a chorra síos ó bhoird le slits dhá le trí. Agus ó na sliotán crevice tá na folds agus an tslat crochta i leaisteach. De réir dealraimh is é seo an leathbhológ Boryushishche leath den saol agus ní luíonn sé.

– Ó mo dhears, rachaidh mé go dtí an bothán. – seanmháthair shobbed, a chlúdaíonn a bhéal fiacla le coirnéil scairf. – Agus tú níos cúramaí leis an boryusenka. Is mise an t-aon cheann ó mo ghaolta. Níl aon duine eile ann, tugaim aire dó ó bhreith. Slán, mo chuid eallaigh. Yyyyyy!! – d’éirigh an tseanbhean ag sobáil agus stop sí láithreach ag sobáil in aon chrann anuas, ag athrú a gutha ó scuaibe go dord. – Agus ná déan dearmad, buachaillí, tá mé ar díol…

– Beidh gach rud ag screadaíl, a mhaimeo! – Spreag agus chas Comrade chugam. – Agus cabhraíonn tú féin, mo chara, liom amach, oscail an geata.

Chuaigh mé go fuinniúil agus chas mé an clóbhuailte, an geata ag fás, agus níor bhog an mhuc a chluas. Tosaíonn sé le bastard. Bhuel, ní raibh mearbhall ar mo chara ar an bpointe boise, agus leis an bhféidearthacht go léir a bhí aige, conas a ghearrann sé muc i nicil, leathbhealach agus dreaptha. A nicil, méid pláta. Tar éis cúpla soicind, d’oscail an mhuc a shúil dheas, agus ansin an taobh clé. Ansin lean squeal, agus léim «mamoth» darb ainm Troid ar a chrúba ag gobadh amach as a bholg, níor breathnaíodh a chosa.