StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

– Chaith tú mé, Bald!! – Cosúil le gramafón agus stop a chur le burr agus lisp, seanathair, atá suite ar an urlár cheana féin, a chúl síos.

– Conas? – d’iarr mé ort, greim a chur ar scornach Methodius agus suí mar mhuc, Bald lena chnámha a lámha.

Ag an am sin, chuir an sean-bhroigheall, agus é ag iarraidh a bheith ag crawl amach as an mbreacán meánaosta, a chluas chlé a dhísciú agus brú ar phlúr as a shrón. D’fhreagair an fear maol gan a lámha a scaoileadh, ag séideadh ceann air.

– Dea, comhchineáil. – Rinne mé iarracht a gcuid broighill óg a shuaimhniú. – Hey, daoine gan dídean, iad a chur amú ar na leapacha. Inis dom, Methodius, cad a thosaigh ag buzz?

– Mise!! – gan ligean do Bald a ligean, chuir an seanathair údar maith leis. – Codlaim, comhchineáil, is dóigh liom go n-éireoidh duine éigin liom, oscailteim mo shúile – sneachta. Bhog mé agus thosaigh mé ag éirí. Téim thart, agus os mo chomhair tá aintín agus tram, deich gceintiméadar uaim. Tá an oíche fuar, le póite, agus chaith Lysy, an t-eallach, é, ah!! Yay!! Yay!! – trí huaire a eisíodh Methodius.

– Yep!! Yep!! Yep!! – Trí huaire bhuail Lysy air sa tsúil.

Tar éis leathuair an chloig, d’ordaigh muid dhá chéad gram cheana féin agus bhí muid chun ár míthuiscintí a chosaint. Agus mar sin mí ar fad, agus ní raibh Methodius bochtaithe. Is é an rud is fearr ná cárta bainc. Go heacnamaíoch…

– Bhí sé sin, i bhfad i gcéin gan amanna dlí, nuair a bhí an tundra ina fhear. Armpit an tundra-fear a ardú, leath lae, laghdaigh cúl an tundra-fear, leath oíche. Agus bhí míolta ina chónaí air. Agus chun amharc go grinn ar fhís céad faoin gcéad, ní míolta iad seo ar fad, ach mamaigh, béir bhána, fianna ag an deireadh agus muca. Agus ansin thug gach duine ar a dtugtar an Chukchi – daoine, ós rud é gurbh iad an t-aon phór a bhí ina chónaí sa tundra. Ar bhealach éigin tá fear tundra ag siúl le huaime ardaithe agus scríobtha, agus maireann an Chukchi ag yaranga stoirm uafásach. Stop an t-éadan an scratching an fear tundra, agus an stoirm subsided. Agus d’fhág an Chukchi a dtithe sa tundra agus ghabh sé buíochas láithreach leis as an sneachta bán glan lena fhual buí. Agus bhí an tundra cosúil le heaspa vitimín sa chorp, cosúil le acne ar an gcorp. Agus bhí an chuma air seo go léir agus thosaigh gach duine ag damhsa, ach go ciúin thosaigh na icicles buí ag imeacht as, ghoid duine éigin iad agus d’fhág siad poill. Agus ansin, lean Serezha, fear áitiúil Chukchi gan dídean, ar thug gach duine «sneachta buí» air, a scéal, d’ordaigh an fear tundra dó gadaí a aimsiú agus é a ghoid suas. Gach ceann de na Chukchi curtha sna sruthanna sneachta agus, ag féachaint, d’fhan siad agus bhí ionadh orthu. Deir sé gur gadaí a bhí ina bpáistí, a rinne machnamh ar na icicles seo do chicirí, a dhíolann siad sa bhazaar. Agus ó rugadh an leanbh, deir siad leis:

– Ná hith, bastard, sneachta buí!! – agus buille air, buille air roimh ré, go háirithe ar an ceann.

Go ginearálta, d’fhéach Serezha-Yellow Snow ar dhaoine óga, seacht mbliana is fiche, tá an chuid eile cosúil leis an gcuid eile den Chukchi. Chuaigh sé go dtí an Lárleabharlann agus bhailigh sé buidéil feadh na slí. Nuair a thosaigh sé ag imeacht ar feadh laethanta. Bhí gach duine difriúil, ach aisteach. Nuair a tháinig sé, ceistíodh é. Bhí sé ciúin. Ach nuair a bhí sé ar meisce agus admhaigh Serezha Yellow Snow go mbeadh sé pósta go luath.

– Agus cé dó? – agus ceist ina dhiaidh sin.

– Tá, tá leath de mo chroí, tá sí ina cónaí sa réigiún, cé go bhfuil sí seasca bliain d’aois cheana féin, mar nach gá di aon leanaí a dhéanamh, tá ochtar ann cheana féin. Anseo is beatha liom iad agus cuireann siad oideachas orm, mar a chuir m’athair liom féin, agus a athair athair, agus a athair – a athair, a mháthair toisc go raibh ganntanas. – Phléasadh Seryozha timpeall ina nostril, rolladh amach an gabhar, d’fhéach sé air agus d’ith sé é. – Is breá liom Chupa-chups, ach tugann sé smaointe cliste. Bhuel, ní fada ó shin fuair mé teach aon duine. Dhreap sé isteach ann, d’fhéach sé, bhí go leor spáis ann do gach duine: a bhean chéile, agus mise, agus na páistí. Tá brón orainn, an seanóir, a cuireadh i bpríosún ar feadh dhá bhliain déag. Ach fós óg, dúr, níor leag ach daichead. Mhúin mé é, ach níor chreid sé mo thaithí féin. Bhuel, tá an samhradh fós anseo, mar sin shocraigh mé ar dheisiúcháin euro a dhéanamh sa teach, cheannaigh mé putty, dath, scuaba cheana féin. Fíor, tháinig roinnt aintíní isteach: «Cad atá tú a dhéanamh?». – iarrann siad. «Deisiú». – Deirim, ach thuig mé láithreach go raibh siad déanach, go raibh an teach á áitiú agam cheana féin. – Ghlac Sneachta Buí Serezha scáinteoir ón leaba, chliceáil ar chailleach roc nach raibh a fhios aige conas léim as an sádróir, smearadh sé le leacht buí agus, á chasadh air, chuir sé as é. Rusc scáinte, ach níor briseadh é. D’oscail an Chukchi a shúile go mall, ag féachaint ar an bhfuar briste ag gobadh amach as crack scáinteora.

– Ooooooo!! chuir sé grósaeireacht air agus thosaigh sé ag teannadh lena thodhar lena pailme…

Tá an samhradh caite. Tháinig Chukchi le Fine Gall, gan aon fhiacla tosaigh. Bhí cloigeann fola folaithe ar a cheann.

– Cad é a bhí ag Seryozha, ag ceiliúradh tí, bhí sé dorcha, chuaigh an solas amach? – bhí na daoine gan dídean ag déanamh góiséireachta.

– Níl, tháinig na haintíní seo le húinéirí an tí seo, ach bhí an deisiúchán críochnaithe agam cheana féin, theastaigh uaim dul le mo theaghlach. Mar sin, bhuail siad liom le clubanna. Na madraí. An deireadh…

Bhí an ghrian ag taitneamh. Bhí an spéir soiléir agus shuigh na tírghrádaithe gan dídean sna seomraí feistiseacha agus sa chairtchlár cniotáilte, chuir siad buidéil eile, agus fós chnagadh cannaí alúmanaim le haghaidh mhanglaim agus beorach. Agus bheadh gach rud ceart go leor, ach ag ceann de na haonaid chónaitheacha, bhí dhá UAZ le tithe solais gorm agus na «dads» as an doras agus «handcuffed» bean agus beirt fhear cóirithe i veisteanna geansaithe, ar a dtugtar «buíocáin» i ndaoine coitianta. Ní raibh tuiscint fós ag cónaitheoirí áitiúla ar an gcúis leis an ngabháil, mar gheall go ndearna an triúr seo dumpáil go truflais, agus glanadh na clóis gach lá. Bhí fardal dá chuid féin ag gach duine, a raibh a lámha ag cleachtadh air cheana féin, agus bhí broom, scoop agus mála marcáilte orthu. Chonacthas dóibh go raibh na huirlisí seo mar fhear nó mar amulet, mar theach nó teachín don bhaile. Agus, forbid Dia, go nglacfaidh duine éigin strainséir. Gach rud, bás. Kranty. Ach bhí sé le feiceáil sa Tríonóid níos luaithe roimh an eachtra agus an ceathrú Madame Tumor. Agus muid ag dul amach.

Lá roimh. Ar an oíche roimh an maidin, tháinig Madame Tumor ar an gcéad dul síos agus shocraigh sé rogha eile a thaispeáint, post úsáideach a dhéanamh agus an ceantar a ghlanadh suas nuair a bhí gach duine ina chodladh le borradh, is é sin, clárú sa teaghlach. Níor ciontaíodh gach ball den «bhuíon» seo uair amháin. I gcás nach raibh a cuid féin aici, thóg sí fardal duine eile, ag súil leis, go ndeir siad, go léir féin? Tá sé ag dul, tá sé ag scuabadh, bailíonn sé bunanna toitíní, baintear gach cineál cumhdach candy agus ní dhíspreagann sé, féachann sé ar rud éigin sna boscaí bruscair agus bailíonn sé truflais scaipthe timpeall na mbánna agus na n-umar feadh na slí. Tá urlár na críche glanta cheana féin aige agus feiceann sé go tobann ar thaobh eile an bhóthair go bhfuil fear agus bean ag réiteach amach go daingean.