Андрэй Латыголец - Дні без лета

– Можаце нас павіншаваць, мы паспяхова прызямліліся ў Франкфурце-на-Майне. Цяпер пераходзім у патрэбны тэрмінал, – кажа яна за кадрам.

– Так, – гаворыць у аб’ектыў Макар. – Трэба адзначыць, што неабходна пераадолець вялікую адлегласць, каб трапіць у сам аэрапорт. Аднак тут вельмі проста арыентавацца, усюды абазначэнні і стрэлкі, куды і як ісці.

Кіра паварочвае камеру на калідор. Вакол крочаць людзі, на сценах – згаданыя абазначэнні па-нямецку і па-англійску.

– Аэрапорт Франкфурта-на-Майне проста велізарны, – чуецца голас Кіры. – Калі не спяшацца на злом галавы, у прынцыпе, ва ўсім можна разабрацца. Асабліва калі вы добра валодаеце замежнай мовай. Таксама можна звярнуцца да іншых падарожнікаў ці супрацоўнікаў аэрапорта – яны ў белых кашулях, – і вам абавязкова дапамогуць. Аднак я лічу, што ўсе ўказальнікі даволі змястоўныя і зразумелыя.

Наступныя кадры робяцца на пероне, які чымсьці нагадвае платформу ў звычайным метро. Людзі стаяць купкамі, цэлымі сем’ямі з дзецьмі. Побач з Макарам прымасціліся два габрэі з кучаравымі пэйсамі ды ў чорных сурдутах. Адусюль чуюцца нямецкая і англійская мовы, што стварае неразборліва-каларытны гукавы фон. Праз колькі часу да перона пад’язджае цягнік. Макар з Кірай моўчкі заходзяць у вагон і адразу займаюць вольныя месцы. Кіра наводзіць аб’ектыў на сябе і Макара. Твары сужэнцаў ужо больш свежыя.

– Цяпер мы рухаемся па аэрапорце ў спецыяльным аэратрэйдзе, каб трапіць у другі тэрмінал, потым пройдзем чарговы пашпартны кантроль і нарэшце паляцім у Лос-Анджэлес. Апошні крок і апошнія высілкі ў нашым пералётным падарожжы, – кажа Макар.

– Застаецца толькі спадзявацца, што на кантролі нас доўга не затрымаюць і ўсё пройдзе значна хутчэй, – дадае Кіра.

Позірк Макара разгублены, хлопец часта аглядае вагон цягніка: бачна, што хвалюецца. Кіра, наадварот, усміхаецца і натхнёная тым, што адбываецца вакол. Яна падміргвае ў аб’ектыў. Макар глядзіць на жонку, і на яго твары распаўзаецца прыязная ўсмешка. На гэтым здымкі заканчваюцца.

– Усім прывітанне, – кажа ў аб’ектыў камеры Макар. Кіра неадступна побач з мужам. – На жаль, у нас не атрымалася паздымаць у аэрапорце: узніклі невялікія праблемы, і мы рэальна ледзь не спазніліся на свой рэйс. Цяпер мы ўжо сядзім на сваіх месцах.

– Пашпартны кантроль аказаўся яшчэ больш працяглым і марудным, чым у Маскве, – кажа Кіра. – Чарга была ўдвая даўжэйшая, і ў нас нават забралі адну торбу.

– Мы прастаялі ў чарзе каля дзвюх гадзін, у нас агледзелі ўсе рэчы, скрупулёзна праверылі пашпарты, распыталі пра мэту візіту.

– А што там здарылася з тваім ноўтбукам? – пытае Кіра ў Макара, гледзячы ў аб’ектыў.

– Мяне прымусілі дастаць яго з заплечніка, уключыць, да нас выклікалі паліцэйскіх, якія аб нечым перагаворваліся і аглядалі яго з усіх бакоў. Быў нават сабака, які абнюхваў нас, як мне падалося, больш, чым астатніх. Відавочна, пачуўшы рускую мову, яны насцярожыліся. Хаця я бачыў у натоўпе і іншых рускамоўных. І яшчэ было шмат арабаў…

– Думаю, калі мы прыедзем у Лос-Анджэлес і трохі там асталюемся, то абавязкова знімем асобнае відэа з падрабязным аглядам нашага пералёту, канкрэтна, па пункціках раскажам пра кожны свой крок, каб гледачы і будучыя перасяленцы, якія акажуцца ў такой сітуацыі, ведалі, як дзейнічаць. Мы вельмі стаміліся, і цяпер прыгадаць усё даволі цяжка, галава зусім не варыць…

– Такі пералёт – вельмі складаная і нервовая працэдура, аднак мы ўсё пераадолелі, і цяпер нас чакае восем гадзін да нашага канчатковага пункта. Вось наш самалёт.

Макар уздымае над сабой камеру, якая выхоплівае частку борта. Пасадачныя месцы сіняга колеру размешчаныя ў чатыры шэрагі, большасць людзей ужо сядзіць, толькі некаторыя спрабуюць уладкаваць рэчы на верхніх паліцах. Сцюардэса штосьці тлумачыць аднаму з пасажыраў.

– Усё, на гэтым мы заканчваем. Абавязкова яшчэ ўбачымся, сачыце за намі далей, я разлічваю, што будзе больш змястоўна і цікава, – кажа Макар і выключае камеру.

Камера бязладна трасецца. Немагчыма разабраць, хто і што канкрэтна здымае. Бачныя калені, рука, спінка сядзення. На борце самалёта стаіць гоман. Чуваць голас Кіры:

– Глядзі, там сцюардэса, яна збіраецца штосьці сказаць!

Камера прыходзіць у норму і падымаецца вышэй. Відаць доўгі праход і галовы людзей, у пярэдняй частцы самалёта стаіць сцюардэса. Яна ў сінім касцюме і з акуратна ўкладзенымі асветленымі валасамі. У яе руках невялікая рацыя.