– Тым не менш персанал аказаўся даволі ветлівым, – кажа Кіра. – Пасля непрацяглых роспытаў у нас прагледзелі ручную паклажу, зірнулі на наш ноўтбук. Цяпер з гэтым сур’ёзна, ужо былі выпадкі, калі тэрарысты правозілі бомбу менавіта ў лэптопах. Потым нашы чамаданы адправілі на цялежцы да астатняга грузу, і ў нас засталіся толькі два заплечнікі і ручная паклажа.
– Пажадайце нам поспехаў і сіл, яны нам спатрэбяцца.
– А сіл ужо амаль не засталося.
– Нічога, справімся. Пазней я, мажліва, яшчэ буду здымаць нашу пасадку на самалёт альбо скажу колькі слоў ужо з самалёта, паглядзім. Да хуткай сустрэчы.
Здымаюць з акна аэрапорта. У шкле люструецца постаць Макара, які наводзіць аб’ектыў на пасадачную паласу. Праз акно відаць вялікі самалёт з надпісам «Аэрафлот». Самалёт марудна паварочвае нос, збоку да яго пад’язджае трап. Колькі чалавек з абслугі мітусяцца непадалёк. З другога боку да самалёта набліжаюцца кантэйнеры з пасажырскім грузам. На вуліцы цемень, аднак дзякуючы добраму асвятленню відаць, як неба на даляглядзе пачынае яснець.
Наступныя кадры робяцца на тэлетрапе. На першым плане Кіра. Перад ёй – пажылая пара. Твар Кіры заспаны, і яна стомлена ўсміхаецца на камеру. Чуваць чыесьці галасы. Мужчына спераду азіраецца і, заўважыўшы, што яго здымаюць, рэзка адварочваецца.
– Вось мы і на падыходзе, – кажа Кіра. – Давялося аднымі з першых заняць чаргу, каб хутчэй апынуцца ў самалёце. Зараз будзе праверка квіткоў, і мы ўрэшце трапім на борт. Усё – дарогі назад няма, мама, тата, бывайце…
– Ну, бывайце не назаўсёды, – абнадзейліва гучыць за камерай голас Макара. – Мы абавязкова яшчэ ўбачымся.
Камера здымае прастору за шклянымі сценамі тэлетрапа. Аэрапорт «Дамадзедава» паўстае ва ўсёй красе свайго асвятлення.
Фокус зноў на тварах Макара і Кіры. Яны ўжо размясціліся на сваіх месцах. За імі бачныя высокія спінкі сядзенняў.
– Усё, мы пагрузіліся, – кажа Макар. – Закінулі на паліцу рэчы і цяпер можам перавесці дух. У іншых пасажыраў шмат торбаў, таму некаторыя яшчэ не ўладкаваліся. Мы аказаліся ў дзясятцы першых, што трапілі на борт. Цяпер чакаем узлёту. Напэўна, атрымаецца трохі паспаць.
– Я проста з ног валюся. Гэта быў даволі напружаны і нервовы праход кантролю, і невядома, што нас чакае ў аэрапорце Франкфурта-на-Майне. Аднак мы разлічваем на еўрапейскую практычнасць і хуткасць усіх працэдур.
– Усім дабранач.
Макар выключае камеру.
Аб’ектыў накіраваны на ілюмінатар самалёта. За яго тоўстым шклом – густыя белыя аблокі. Даўно развіднела. На борце цішыня. Камера павольна пераходзіць на галоўных герояў. Кіра паклала галаву на плячо Макара і соладка спіць. Макар глядзіць у аб’ектыў і ўсміхаецца. Потым заплюшчвае вочы. На секунду расплюшчвае і стомлена падміргвае. Запіс абрываецца.
Узнікае дрыготкі кадр – апушчаны столік. На ім акуратна раскладзены белы пластыкавы кантэйнер. У кантэйнеры два дранікі, падліўка і перапечка, побач – кубачак з сокам і пластыкавыя ножык і відэлец.
Макар за кадрам прамаўляе:
– Вось такое ў нас сняданне. Гэта штосьці накшталт нашых беларускіх дранікаў…
– Толькі нашы значна смачнейшыя, – кажа Кіра, і камера адразу пераходзіць на яе.
Кіра акуратна адразае кавалачак драніка і адпраўляе ў рот.
– Нейкія без смаку, – перажоўваючы, канстатуе яна. – Я б дадала трохі солі і, па-магчымасці, зеляніны.
– Ну, і яшчэ смятаны, – кажа Макар.
– Так, якія дранікі без смятаны?!
– Бульбашы тут зараз бунт падымуць, – пасмейваючыся, кажа Макар.
– Не, ну насамрэч я разлічвала, што «Аэрафлот» добра корміць.
– І на тым дзякуй. Палёт праходзіць паспяхова, праз гадзіну сядаем у Германіі. Тут вось, дарэчы, ёсць карта нашага маршруту.
Макар пераводзіць камеру на спінку сядзення перад сабой. Над столікам прыладжаны манітор, на якім высвечваецца электронная карта Еўропы. Штрыхпункцірам акрэслены маршрут палёту з Масквы, і маленькі самалёт, міргаючы, завісае якраз непадалёк ад горада Франкфурт-на-Майне. Уверсе манітора паказваецца надвор’е: +21 °С.
– Усім дзякуй за ўвагу, наступныя здымкі будзем весці ўжо з нямецкага аэрапорта. Калі атрымаецца, зафіксуем усе падрабязнасці. Дарэчы, з дапамогай вайфаю я ўжо закінуў нашае першае відэа на ютуб. Падпісвайцеся на канал «Беларусы ў ЗША» і сачыце за нашым падарожжам. Усім дабра.
Макар ідзе па доўгім калідоры аэрапорта. На яго правым плячы – заплечнік, у левай руцэ – торба. Здымкі вядзе Кіра. У яе руках камера ўздрыгвае часцей, чым калі здымае Макар.
Читать дальше