Ленар Шәех - Казан – Мәскәү / Казань – Москва

Күңелемә күз сал –
Анда синең рәсем.
Хыялымда да син,
Учларымда – яшем…

Үткәнемдә дә син,
Бүгенгемдә дә син…
Ул сурәткә, белмим,
Нәрсә диеп дәшим?..

Рәсем, салкын рәсем…
Нәрсә бирә сурәт?..
Аңларсыңмы? Юкмы?.. –
Миңа үзең кирәк…

Без карт идек…
Сүлпән кояш идек,
Кышкы ак кар,
Туңган боз идек.
Япь-яшь кызлар,
Мәхәббәтле кызлар
Гашыйк итте,
Шуңа бозылдык.

Без карт идек…
Хәзер без яшь инде,
Күңел чыклы,
Күңел чыланган.
Егетләрдәй очып
Чыгып киттек
«Картлык» дигән
Кара чоланнан.

Без карт идек…
Хәзер без яшь инде,
Йөрәк сөя,
Йөрәк сөелә.
Яшь кызларның
Җылы кочагында
Картлыкның да
Башы иелә.

Сагыш төргән гамьле кичләремдә
Керәсең дә, әнкәй, төшләремә:
«Сабыр бул син, нык бул, балам, – дисең, –
Мин гел синең янда калам», – дисең…
Сагыш төргән гамьле кичләремдә.

Бәхет-шатлык тулы кичләремдә
Керәсең дә, әнкәй, төшләремә:
«Гел көлеп тор, газиз балам, – дисең, –
Синең өчен мин шатланам», – дисең…
Бәхет-шатлык тулы кичләремдә.

Син еракта.
Тонык шәүләң генә
Күз алдымда бии ялгызы.
Бүген дә кич.
Кояш баеп бара.
Кайчан киләсең соң, Таң кызы?

Мин берүзем.
Сине уйлый-уйлый,
Фикерләрем, уем чуалган.
Татлы хыял
Кояш белән бергә
Ак офыкка китеп югалган.

Юк, кирәкми
Якты йолдыз, ае.
Юк, кирәкми төнге манзара.
Кичке салкын
Тәнне чымырдата.
Кайчан киләсең соң, җан ярам?

Керфек какмыйм.
Алсу таңны көтәм.
Вакыт ага. Күңел ялгызы…
Сине эзләп,
Ак офыкны күзләп,
Төнге юлга чыгам, Таң кызы…

Кайда син, Болгарым, Кашаным?..
Кайда син, Биләрем, Суварым?.. –
Җиде төн уртасы җиткәндә,
Бу хакта күкләрдән сорадым.

Ерактан, үткәннәр иленнән –
Чулманнан, Агыйдел, Иделдән
Өзелер-өзелмәс өн килде:
«Без күптән бу җирдә юк инде…»

Төзедек Урдасын, ханлыгын,
Тау итеп калдырдык байлыгын.
Кая ул без салган мәмләкәт? –
Үткәндә – һәлакәт, һәлакәт…

Казанны илбасар алганда,
(Юк сезнең акланыр хакыгыз!)
Ханбикә, Үтәмешгәрәйне
Кәнизәк иттегез, саттыгыз.

Урыска калдыгыз уллыкка –
Сез хәзер биш йөз ел коллыкта,
Без хәзер биш йөз ел коллыкта…
Безнең рух кайгылы, борчулы,
Каршыда киселгән кул чугы…

Төзедек Сараен, Үкәген,
Без сезгә зур дәүләт калдырдык.
Дошманнар мыскыллап көлделәр:
«Үткәнен җимердек, яндырдык!..»

Ерактан, гөл-көлләр иленнән –
Чулманнан, Агыйдел, Иделдән
Сүрелер-сүрелмәс өн килде:
«Сал суда баталмас бит инде…»

Күп баш ваттым бу хакта:
Син – Имән, ә мин – Такта,
Бик кызык бит, чынлап та.

Күреп торам ап-ачык:
Син – Кискә, мин – Алачык,
Йөрим шулай фал ачып.

Уңда, сулда гел урман…
Мин – Агыйдел, син – Чулман,
Икесе дә бер юлдан.

Уйланам, панимаешь,
Мин – Актаныш, син – Лаеш,
Кояш чыгыш һәм баеш…

Тактасы да кирәкле,
Имәне дә кирәкле –
Булыйк тырма-көрәкле!..

Әйтәм ачыктан-ачык:
Булсын Имәналачык,
Исең китмәсен һич тә –
Булсын, шәт, Тактакискә!

…Йөзгә җылы җил бәрә…
И. кызына Т. егете
Кайнар сәлам җибәрә!

Вакыт – сынау.
Чыдап була,
Түземлегең
Булса унау.

Синсез яшәү бик тә авыр миңа,
Көнем моңсу, төнем караңгы.
Күңел яшем учка тамган чакта,
Кем дәвалар йөрәк ярамны?

Синсез яшәү бик тә авыр миңа,
Җанда сагыш-гамьнәр өеме.
Ак болытлар күмгән ак офыкта
Билгесезлек, томан төене.

Синсез яшәү бик тә авыр миңа,
Үзем генә беләм хәлемне.
Юлларымда килеп чыгарсыңмы,
Иңгә салып бәхет шәлеңне?..

Иләсләнеп йөри болында,
Ромашкалар аның кулында.
Үзе җырлый… Әллә… елыймы?..
Күккә карап, нидер сорыймы?..