Ленар Шәех - Казан – Мәскәү / Казань – Москва

Куш каенга бәян итсәм
синең хакта,
Әйтмәсме ул, дәшмәсме ул:
«Сөю – хата…»?..

…Тургайлар да юатмасмы:
«Сөяр…» – диеп,
Әллә әйтер: «Акылыңа
ияр», – диеп?..

Хөр җилләргә җиткералсам:
«Яратам…» – дип,
Әйтмәсләрме: «Ай күрә дә,
ала таң…» – дип?..

Аккошларга сөйләп бирсәм,
алар әйтер:
«Утка кердең, кем хәлеңне
җиңеләйтер?..»

Күктән төшкән йолдыз-җаннар,
Кемнең сөйгәннәре сез?
Беләм, беләм, егетләрнең
«Аһ!.. Аһ!..» дигәннәре сез.

Күзләрегез очкын чәчә,
Елмаюлар – ягымлы.
Ихлас, серле көлүегез
Күңелемә кагылды.

Әгәр карашымны алсам,
Тиз югалырсыз кебек.
Якын барып сүз башласам,
Сез оялырсыз кебек.

Тик читтән генә сокланам:
«Тфү-тфү-тфү!..» – күз тимәсен!
Язмыш сезнең тормышларны
Бәхет белән бизәсен!..

Күктән иңгән иң саф җаннар,
Шат күңелле инсаф җаннар,
Тормыш сөйгәннәре – сез…
Беләм, беләм, кемнәрнеңдер
«Сөям!» дигәннәре – сез.

Сөюгә сусаган күңелгә
Ташкындай саф хисләр түгелә.
Серле көч бар сыман,
Йөрәк тә ярсыган,
Бар халәт гөл-назга күмелә.

Мәхәббәт язларга төренгән,
Кыш буе тилмереп йөрелгән.
Җанымда әллә ни,
Әллә-ли, бәллә-ли –
Мәхәббәттер инде. Кем белгән?..

Синең күзләреңне күрсәм
коелам да төшәм.
Уй чуала. Баскан җирем
идән, әллә түшәм.

Тирә-юньгә, төнгә-көнгә
исем китми бер дә.
Иң саф сөю хисләремне
йөрәгеңә эрлә…

Һәйкәл кебек басып торам,
эндәшми бер сүз дә.
Әллә нинди сихер, тылсым
бар күк синең күздә.

…Эримен дә бетәм инде,
әйтерсең лә мин – шәм…
Күзләремә бер карасаң
коелам да төшәм.

Татлы сагышым,
Серле табышым.
Әллә язмышым?..
Әллә ялгышым?..

Өнемме?.. Төшем?..
Хөрмә җимешем,
Минем өлешкә
Тигән көмешем.

Бөтен халәтем,
Барлык хәятем,
Син – бердәнберем,
Син – мәхәббәтем!

Барыбыз да бер гамьле –
Безнең татар бердәмме?
Милләтебез ихласмы?..
Күздән йокылар качты.

Еллар болай да изде,
Тынгысыз күңел сизде:
Нигә без – таркау кавем,
Үз ягыбызга тартмыйбыз
Ник тарихның үлчәвен?..

Әй татар, татар, татар!
Бу көн кем йоклап ятар?!.
Күзеңне ач тагы да –
Син бөркет тырнагында.

Чәбәлән, тартыш, тырыш,
Тарих үлчәвен борыш
(Читләр ягына түгел!) –
Үзеңдә үссен бу гөл!..

Күкләр авызын ачты,
Күздән йокылар качты:
Барыбызда да бер гамь –
Бул, татар, тату, бердәм!..

Күңел тулган чагында,
Моң-хисләр кочагында
Җилпенеп очам гына,

Исереп моң-көйләрдән…
Җыр агыла Болгардан,
Җыр агыла Биләрдән…

Туктаусыз моң агыла
Чал тарихтан, үткәннән.
Әби-бабай күңелендә
Алар зур юл үткәннәр,
Ак болытларга әйләнеп,
Безгә килеп җиткәннәр.

Тарих иләкләре аша
Узган җырлар күккә аша.
Йөрәкләрне кубара моң,
Күңелләрне өзеп ала,
Үзе карт ул, үзе бала.

Үткәннәрдән килгән моңнар –
Бабайлардан калган мирас.
Нәсел аша күчкән алар,
Миндә дә бар алар бераз.

Моң кәсәсе тулар-тулмас,
Аннан эзлим, моннан җыям.
Һәрбер энҗе җыр тамчысын
Күңел китабыма уям.

Ятим булмас, күчәр алар
Бабайлардан оныкларга.
Татар яши – моңы яши
Тарих күк чал болытларда!

Күңелләрем мөлдерәмә тулы,
Мөлдерәмә тулы күңелләрем.
Гамь көнендә гамь кояшы төшкәч,
Яшем түгелмәде.

Мөлдерәмә тулы күңелләрем,
Күңелләрем мөлдерәмә тулы.
Сары киңлек уртасында балкый
Кара басу юлы.

Күңелләрем мөлдерәмә тулы,
Мөлдерәмә тулы күңелләрем.
Ак бәхетләр янда гына йөргән, –
Шуны да белмәдем.

Мөлдерәмә тулы күңелләрем,
Күңелләрем мөлдерәмә тулы.
Юлдан сабыр гына атлап киләм,
Көтеп яратуны.

Күзләремә кара –
Анда синең сурәт,
Ерак түгел ара –
Җанда синең сурәт.