Мөхәммәт Мәһдиев - Әсәрләр. 9 томда / Собрание сочинений. Том 9

Башня элекке хәленә кайтарылган, ләкин инде аның бүрәнәләре бик иске булган. Шулай да аны карап тору эше шәһәр старостасы Н. П. Щёлкинга йөкләнгән.

Галим В. Борисов исә шул елның 27 октябрендә Җәмгыятьнең гомуми җыелышында Арча крепостеның башнясы турында доклад ясаган.

1931 елның 15 ноябрендә «Авангард» (Кәче) колхозында чит ил кунаклары була. Делегация составында Америка Кушма Штатларыннан машинист Томас Остен, эшче Джон Гейс, Көньяк Африкадан тегүче хатын Иона Корнелиус, Австриядән металлист Герорд, ирландияле Силлиэс һ. б. кунаклар булган. Алар колхозның балалар бакчасы, мәктәп, мастерскойлар белән танышалар. Бакча балалары делегация хөрмәтенә концерт бирәләр. Авыл тормышы белән танышкан кунаклар «Авангард» колхозчыларына:

– Сезнең киләчәк өметле, – диләр.

Ә америкалы Джон Гейс инде машинага утырганда, озата килүче колхозчыларга карап:

– Колхозда бик яхшы! – дип елмая.

Бу юллар безнең кайсыбызга гына таныш түгел! Югары Курса авылы кешеләренең кайберсе күңелләргә сеңгән Мохтар карт образын турыдан-туры үз колхозларына бәйлиләр:

– Шагыйрь Һади Такташ анда безнең колхозны күздә тота, – диләр.

Бәлки, болай дип әйтүгә берәр нигез бардыр?..

Һ. Такташның «Киләчәккә хатлар» әсәре 1930–1931 елларда язылып, шагыйрьнең кинәт үлеме аркасында тәмамланмыйча калган.

1931 елның 17 февралендә Казанда Татарстан Советларының IX съезды ачыла. «Киләчәккә хатлар»ның беренчесен язып бетергән шагыйрь съездда катнаша. Ул анда шигырь белән чыгыш ясый. Съезд трибунасыннан укыган шигыре соңыннан икенче хатның соңгы өлеше булып формалаша.

Съездда «Батыр Курса» колхозыннан карт ударник Хәбибулла Мохтаров та була. Съездның президиум составында да Мохтаров фамилиясе күренә. Гомумән, бабай съезд барган көннәрдә игътибар үзәгендә булган. «60 яшьлек ударник Хәбибулла бабай Мохтаров» дип, аның матбугатта рәсемнәре дә чыккан, исеме дә бик күп телгә алынган. Кеше белән уртак телне тиз таба торган Такташ бу карт белән сөйләшкәндер. Аннан соң, бу көннәрдә шагыйрьнең нәкъ икенче хат өстендә эшләве дә билгеле. Яңа совет кешесенең психологиясен өйрәнүдә съездда халык белән аралашуы аңа бик нык ярдәм иткән.

Ихтимал, шагыйрь белән «махра борып» сөйләшкән Мохтар картның прототибы нәкъ шул ударник бабай булгандыр. Курса авылы кешеләренең: «Мохтар карт безнең авылныкы ул», – дип әйтүләре, бәлки, шуңа бәйледер?

Без еш кына бер үк исемдәге авылның төрле районнарда кабатлануын беләбез. Ул гына да түгел, бер үк тирәдә, ләкин бер-берсеннән урманы, елгасы һ. б. табигый шартлары белән бөтенләй аерым булган авыллар бер үк исем белән аталалар. Чыпчык, Бимәр авыллары – Биектау районында да, Мәтәскә – Теләче районында, Казиле Татарстанның бик күп районнарында бар.

Татарстанның элегрәк төзелгән картасын өйрәнгәндә, анда күп кенә урында Кармыш исемле авылларны очратырга була. Кайберләре үзләренең исемнәрен әле дә саклаганнар (Норлат, Чистай якларында); Саба, Арча районнарында исә бу исемнәр инде үзгәргән. XIX гасыр урталарында Казанбашны Кармыш-Казанбаш дип йөрткәннәр. Соңыннан анда волость төзелгәч, Кармыш волосте дип, ә авылы Казанбаш дип йөртелә башлаган.

«Кармыш» дигән исемнең килеп чыгуын болай аңлатырга мөмкин: Казан ханлыгы чорында татарларның иң оешып утырган тирәләреннән читтә сакчылык крепостьлары төзелгән (Арча, Чистай, Норлат, Саба һ. б. районнарда). Татар халкының яшәгән урыны Арча ягында хәзерге Казанбаш тирәсендә чикләнгән. Анда сакчылык крепосте булган. Крепость чикләрне карап торырга тиеш булган. «Карамыш» (смотреть) кешеләр яшәгән урын әкренләп «Кармыш»ка әйләнгән, ә Казан елгасының башында торучылар инде «Казан башы» булып киткәннәр.

Арчадан төньяктарак мари, удмурт халыклары яшәгәннәр. Арча («ар» дип халык телендә удмуртларны әйткәннәр), Пошалым, Арбаш һ. б. татар сүзләре түгел.

Гомумән, «Арча» сүзе тарихта беренче булып 1375 елгы Новгород елъязмасында очрый. Анда күрсәтелгән елда Вятка халкының Арча крепостена килеп китүләре искә алына.

Дорогие коллеги!

С чувством глубокой благодарности получил я ваше приглашение участвовать на вечере встречи выпускников Арского педучилища. Позвольте мне говорить от имени выпускников старшего поколения, того поколения, которое, испытав на своих плечах все тяжести и муки тяжёлых годов Отечественной войны, с залатанным мешком за спиной, в лаптях пришло учиться в этот храм знаний. Не скажу, что все мы учились на «хорошо» и «отлично». Вы этому всё равно не поверите. Вы, наверное, учитесь несравненно лучше и за период обучения получаете знаний гораздо больше, чем мы. Но дело не только в этом. Не одними пятёрками и четвёрками красив учащийся или студент. Есть ещё одна сторона молодого человека, которая не поддаётся измерению по пятибалльной системе. Я имею в виду внутренний мир человека, его отношение к своей Родине. И я хочу вам рассказать, как мы жили, вернее, чем мы жили. Если рассказать о том, как мы жили, то этому ваше поколение может и не поверить. Но чем мы жили в то время – об этом я вам расскажу.