Мікола Адам - Беларускі раман

Дзяўчына, не звяртаючы ўвагі на нефармалаў, пільна пазірала ў Вадзімавы вочы, паволі падносячы цыгарэту да сваіх вуснаў, паволі зацягваючыся і выдыхаючы дым, паволі апускаючы руку з цыгарэтай…

– Дык ёсць у цябе грошы? – Падышла да Вадзіма, прапанавала цыгарэту.

Вадзім моўчкі згадзіўся, зачараваны вачыма дзяўчыны – вялікімі, бяздоннымі, цёмнымі і густымі, як гушча кавы на донцы філіжанкі, зацягнуўся.

– А што будзе… калі ёсць? – хрыпла прагучаў яго голас.

– Нічога не будзе, – паціснула плячыма дзяўчына. – Як табе? – пацікавілася наконт цыгарэты.

– Што гэта? – яшчэ раз зацягнуўся Вадзім.

– Анаша, – проста адказала дзяўчына, нібыта гэта была цукерка.

– Н-да, – пацягнуў шыю Вадзім.

– А чаго ты здзіўляешся? – прамовіла дзяўчына. – Ці табе апошнія мазгі ў войску адбілі?

– Не апошнія.

– Тады не цягні гуму, а скажы, згодны ты з намі тусавацца ці не?

– За свае грошы?

– Цябе ніхто не прымушае. Аднак, што табе важней: чарговая серыя «Санта-Барбары» ці добрая кампанія? Толькі кажы праўду…

– Тэлевізар мне няма часу глядзець, – адрэзаў Вадзім, – а вось вы, спадарыня, даволі добра дасведчаная пра серыялы па тэлебачанні…

– Яшчэ б, – згадзілася дзяўчына, – калі бабуля з мамуляй памяшаліся на серыялах, да таго ж, пачалі па чарзе параўноўваць гераінь са мной.

– Гэта сумна.

– Няўжо весела? Але ты не адказаў.

– Згаджайся, кораш, – шапнуў яму на вуха Руслан, які ўвесь час моўчкі стаяў за спінай Вадзіма і ў размову не ўмешваўся. – Па-мойму, Пума на цябе паклала вока.

– Пума? – уголас паўтарыў Вадзім.

– Гэта мая клікуха, – растлумачыла дзяўчына. – Сапраўднае маё імя Леся.

– Вадзім, – з ходу ляпнуў Корбут.

– Ну вось і пазнаёміліся, – адзначыла Леся і ўзяла яго за руку. – Спадзяюся, супраціўлення не будзе?

Аб якім супраціўленні магла весціся гаворка? Калі побач з табой прыгожая дзяўчына, няважна з якой нагоды! Вадзім стараўся не думаць, што, хутчэй за ўсё, калі б грошай у яго не аказалася, Леся нават не зірнула б у яго бок. А ў яго грошы ёсць, і моладзь жадае выпіць. Чаму б і не дапамагчы?

Яны купілі дзве бутэлькі «Пшанічнай», чатыры – «Міража», чатыры – «Холстэна», два боханы чорнага хлеба, батон, пакет кефіру, палку каўбасы і пару гамбургераў для Лесі, якая вельмі хацела есці. Потым пачакалі, пакуль Руслан злётае за таннымі цыгарэтамі, бо на «L M» ужо не хапала грошай. Калі вярнуўся Руслан, паўстала, як адзінка ў школьным дзённіку, пытанне: куды пайсці? Па-першае, час позні; па-другое, холадна і ні аб ніякім парку можна нават і не заікацца, а ў пераходзе не застанешся, бо менты і так ужо скоса пазіраюць і ходзяць вакол зігзагамі; сунуцца да каго-небудзь на хату таксама адпадала, бо правільныя бацькі паднімуць вэрхал і выклічуць міліцыю, пажарных і «хуткую дапамогу» разам. Думаць трэба было хутчэй, бо набліжаўся час спынення грамадскага транспарту. Твары кампаніі пахмурнелі ў цяжкіх думках, быццам кожны з іх сядзеў за сталом на экзамене па вышэйшай матэматыцы і рашаў задачу для акадэмікаў.

– А з якой нагоды фуршэт? – весела пацікавіўся Вадзім.

– Цябе сустрэлі, – прамовіла Леся, – вось і трэба адзначыць.

– Тады паехалі да мяне, – усміхнуўся, падміргваючы Лесі, Вадзім.

– Чаго ж ты раней маўчаў! – усе разам накінуліся на Корбута з папрокамі. Адна Леся моўчкі дакурыла цыгарэту і пстрыкнула недакуркам у бок ад сябе.

– Куды ехаць? – спыталася.

– На Пушкінскую.

– У метро! – дружна крыкнула кампанія і адзіным цэлым кінулася да шкляных дзвярэй, вядучых у метро.

Яны ледзь не спазніліся на апошнюю электрычку, Вадзім паспеў учапіцца за дзверы вагона і стаць паміж імі, утрымліваючы, каб не зачыніліся, пакуль усе не апынуліся ў вагоне.

– Ты адзін жывеш? – пасля пацікавілася Леся.

– Не, з братам. А што?

– Ён нас пусціць?

– Ён пісьменнік, – адказаў Вадзім, закрыўшы гэтай фразай тэму, нібы яна была адзіным адказам на пытанне.

Аўтобусы ўжо не хадзілі, давялося ісці пешшу. Але было недалёка. Да дзевяціпавярховіка, у якім жыў Вадзім, што насупраць будаўнічага тэхнікума па вуліцы Матусевіча, – усяго дзесяць хвілін хады.

…Як назло, брата не было дома. А ў Вадзіма не было ключоў ад кватэры. Засталіся ў касцюме.

– І тут не шанцуе, – заўважыў нехта з кампаніі.

– Мой брат – пісьменнік! – са значэннем павысіў голас Вадзім. – Калі яго няма, пойдзем уніз. Не «люкс», але цярпіма.

– Галоўнае, што не холадна.

– Гарэлкі мала.

– Не праблема. Па дарозе «начнік» бачыў?