Rebecca Winters - Kocham Cię, maleńka

Zajmując się Luisą, Rachel doszła do wniosku, że jedynym dzieckiem, którym naprawdę pragnęła się opiekować, byłoby teraz już tylko jej własne dziecko – dziecko jej i Vincente! Ale skoro to w ogóle nie było możliwe, postanowiła poszukać sobie pracy w całkiem innej dziedzinie… Może wróci do szkoły, by uzupełnić swoje wykształcenie? Tak, będzie uczyć się i pracować! Uczyni wszystko, byle tylko zapomnieć o pewnym władczym i dumnym Hiszpanie.

Na policzkach Stephena nieoczekiwanie pojawiły się rumieńce gniewu.

– To ten łajdak de Riano, prawda? – W mgnieniu oka pozbył się resztek ogłady. – Ten arogancki bubek, z którym rozmawiałem przez telefon! Och, jestem przekonany, iż wcale cię nie musiał błagać, byś poszła z nim do łóżka!

Na końcu języka miała kąśliwą uwagę, że również wokół niego kręciły się kobiety i żadnej – oprócz niej samej – nie musiał o to błagać, ale wstrzymała potok gorących słów, by nie rozjątrzać sporu.

– Myślę, że powiedziałeś już za dużo – rzekła z godnością, odstawiła filiżankę z kawą i wstała.

Gdyby podjęła rękawicę, z pewnością doszłoby do gorszącej sceny, Stephen bowiem nie znosił najmniejszej krytyki i musiałby się odciąć z nawiązką. Podobnie zachowywał się w pracy; gdy nie udawało mu się osiągnąć celu, mścił się. Czy była wówczas ślepa, czy też po prostu przymykała oczy na nieprzyjemne cechy jego charakteru?

– Dokąd idziesz? – warknął niezadowolony.

– To już nie twoja sprawa, Stephen. Do widzenia!

Z uczuciem ogromnej ulgi, że tę przykrą rozmowę ma już za sobą, prawie biegiem opuściła hotel i natychmiast wskoczyła do taksówki.

W domu okazało się, iż Carmen oczekuje jej z wielką niecierpliwością.

– Rachel! – zawołała z ożywieniem, mocno przytulając ją do siebie. – Jakże się cieszę, że jednak cię widzę!

– Carmen, co się stało? – Rachel spojrzała na nią lekko zmieszana.

– Och, to wszystko z powodu tej kartki od wuja Vincente. Napisał, iż udałaś się na spotkanie ze swym narzeczonym, i stwierdził, że prawdopodobnie już do nas nie wrócisz, ponieważ wyjeżdżasz z nim do Nowego Jorku. Sharom powiedziała, iż wujek wpadł we wściekłość po telefonie twojego narzeczonego, i że cała służba schodziła mu z drogi. A potem nagle wypadł z domu jak furiat.

Och, po co wypisywał te wierutne bzdury! – Rachel zżymała się w duchu.

– Carmen – powiedziała uspokajającym tonem – znasz przecież swego wuja i dobrze wiesz, że ma tendencje do wyciągania pochopnych wniosków, zanim jeszcze pozna całą prawdę. To prawda, że Stephen przyjechał, aby się ze mną zobaczyć, ale teraz jest już na lotnisku i czeka na samolot do Nowego Jorku. Między nami wszystko skończone.

– Z powodu wujka, czyż nie? – Czarne oczy Rachel przeszywały Rachel na wylot. – Kochasz go – oświadczyła z mocą, – Wiem, że go kochasz.

Rachel z wrażenia przestała oddychać. Czyżby Brian…

– Brian przysiągł mi, że dochowa tajemnicy – powiedziała jakby sama do siebie.

– Uspokój się, on nie pisnął ani słowa.

– W takim razie miłość muszę mieć wypisaną na twarzy – uśmiechnęła się gorzko.

– Tylko jeden wujek tego nie zauważa – Carmen westchnęła. – Wyobraź sobie, że on jest szalony z zazdrości o ciebie.

– To niemożliwe… Och, Carmen, to niemożliwe! On przecież nadal opłakuje swą żonę.

Carmen zmarszczyła swe delikatnie zarysowane brwi.

– Skąd ci to przyszło do głowy?

– Hernando Vasquez powiedział mi o tym tego wieczoru, kiedy byliśmy w Malagenii – wyznała Rachel.

– Hernando, jak większość mężczyzn, nie grzeszy zbytnią spostrzegawczością. Jeśli wujek byłby w żałobie, czy naprawdę sądzisz, że mógłby ciebie uwodzić? A przecież wysłał mnie do Cordoby tylko po to, by mieć cię wyłącznie dla siebie.

– O czym ty mówisz? – Rachel z niedowierzaniem zamrugała powiekami.

– Posłuchaj, Rachel… Podejrzewam, że wujek doskonale wiedział, iż znam miejsce kryjówki Briana. Oczywiście, nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ale dopiero wówczas pozwolił mi połączyć się z mężem, gdy jakimś cudownym zrządzeniem losu pojawiłaś się w naszym domu. Francuzi nazywają takie uczucie coup defoudre . Miłość od pierwszego wejrzenia. To samo przytrafiło się Brianowi i mnie… – Carmen zamyśliła się na chwilę, a potem podjęła z namysłem: – Powinnaś jeszcze o czymś wiedzieć, Rachel…

Rachel słuchała z walącym sercem; chciwie łowiła każde słowo, a jednocześnie bała siew to wszystko uwierzyć.

– Małżeństwo wujka nie było następstwem spontanicznego uczucia… Zostało zaaranżowane z góry przez obie rodziny. Wujek bardzo lubił i szanował Leonorę, ale nie była jego wielką, prawdziwą miłością. Na pewno nie odczuwał takiej miłości, jaką teraz darzy ciebie… Och, on po prostu pożera cię oczami, gdy tego nie widzisz. Gdybyś w takiej chwili na niego spojrzała, może zrozumiałabyś potęgę jego uczuć! Rachel, pojedź do niego! To najwspanialszy mężczyzna na świecie! – I dodała drżącym głosem: – Wujek tak rozpaczliwie potrzebuje miłości i zasługuje na miłość takiej kobiety jak ty.

– A jeśli się mylisz? – Rachel wpatrywała się w Carmen z napięciem. – A jeśli to wszystko nieprawda?

– Nie mylę się i dobrze o tym wiesz.

Czyżby Carmen czytała w jej myślach? Nerwowo zwilżając wargi, Rachel szepnęła:

– Zawieziecie mnie dziś wieczór do Araceny?

Carmen objęła ją i uściskała.

– Jak tylko Brian pojawi się w drzwiach.

Cykanie świerszczy mąciło przedwieczorną ciszę, gdy Rachel wysiadała z samochodu na tyłach willi seńora de Riano.

Słońce już dawno schowało się za górami, pozostawiając na niebie krwawą łunę. Podchodząc do drzwi wejściowych, Rachel z lubością chłonęła ciepłe, parne powietrze przesycone oszałamiającym zmysły zapachem róż i kapryfolium.

Brian nie pozostawił jej drogi odwrotu. Gdy tylko wysiadła z samochodu i zatrzasnęła za sobą drzwi, wycofał wóz z podjazdu i zawrócił z powrotem na drogę do Sewilli. Została więc zdana na łaskę i niełaskę gospodarza. Przez chwilę stała niepewnie przed domem, kurczowo ściskając w ręce neseser, jakby to była jej ostatnia deska ratunku, nim wreszcie skierowała kroki na tylne patio.

Wszędzie mogła niespodziewanie natknąć się na gospodarza, więc z duszą na ramieniu poruszała się bardzo ostrożnie. Wokół nie było jednak żywego ducha; cały dom wydawał się kompletnie opuszczony.

Posługując się kluczem, który dostała od Carmen, otworzyła tylne drzwi i wślizgnęła się do środka. I tu również powitała ją złowróżbna cisza.

Być może dał służbie wolny wieczór, myślała. A jeżeli w ogóle nie ma go w domu? Tego nie przewidziała. Powinna sprawdzić w garażu, czy jest jego samochód, nim pozwoliła Carmen i Brianowi odjechać.

Wiedziona instynktem podążyła przez mroczny hol w kierunku jego sypialni. Na chwilę wstrzymała oddech, widząc skośną smugę światła wypełzającą spod drzwi. A więc był tutaj.

Na palcach podeszła do uchylonych drzwi i zajrzała do środka. Vincente de Riano, w spodniach od garnituru, w którym widziała go w muzeum, i w rozchełstanej koszuli, która odsłaniała ciemny, gęsty zarost na jego piersiach, stał, pochylając się nad tapczanem. Dopiero po chwili zauważyła, że leży tam otwarta walizka. A zatem pakował się… Ciekawe, dokąd się wybierał o tak późnej porze?

– Przepraszam… – powiedziała cicho, nagle przerażona własną śmiałością.