Rebecca Winters - Kocham Cię, maleńka

Ciemne oczy pokojówki zrobiły się okrągłe jak spodki.

– Nie widziałam go – odrzekła.

– Czyżby zawiózł seńora de Riano do pracy? – zawołała Rachel, nie kryjąc swego oburzenia. – Seńor nie powinien wstawać z łóżka, zanim całkowicie nie wyzdrowieje!

Oszołomiona Catana wzruszyła tylko swymi drobnymi ramionami.

Rachel domyśliła się, że już nic więcej nie wyciągnie z pokojówki i czym prędzej ją odprawiła, polecając jej opiece Luisę.

Kilka chwil później obarczona torbą i walizką maszerowała w kierunku schodów. Postanowiła poprosić Jorge, żeby zawiózł ją na lotnisko.

Gdy już dotarła do masywnych drzwi prowadzących na patio z tyłu willi, nagle usłyszała za sobą znajomy głos:

– Wykradasz się z mojego domu jak złodziej, nie mówiąc nawet do widzenia.

Vincente… Rachel zachłysnęła się własnym oddechem i znieruchomiała. Pierwszą jej myślą było, że Vincente czuje się o wiele lepiej. Ostatniej nocy nie był przecież w stanie nawet usiąść na łóżku. Ucieszyła się więc, widząc, że może już chodzić o własnych siłach. Ale zapiekła złość, którą dosłyszała w jego głosie, była przerażająca.

– Proszę, nie próbuj mnie zatrzymywać – powiedziała bezradnie, bojąc się spojrzeć mu prosto w oczy.

– Po tym, co się wydarzyło, trudno, bym cię zatrzymywał… Zabrzmi to w mych ustach być może zuchwale, ale muszę ci wyznać, że jesteś pierwszą kobietą, której zapragnąłem, i której nie udało mi się zdobyć.

Vincente de Riano, jak widać, należy do mężczyzn, którzy wszystko potrafią wykręcić na swoją korzyść, pomyślała z gniewem. Z pewnością wcieli się za chwilę w rolę okrutnie pokrzywdzonego, a ją obarczy poczuciem winy za całe zajście. Och, musiał przecież wiedzieć, dlaczego uciekła z jego ramion! Nie powiedział ani jednego słowa o miłości! Ani jednego!

– Nie będę cię zatrzymywał, seńorita – powtórzył z naciskiem. – Pozwól, że sam odwiozę cię na lotnisko.

– Gdzie jest Felipe?

– Felipe ma wolny dzień.

– W takim razie poproszę Jorge. – Rachel z ledwością łapała oddech. – Nie powinieneś prowadzić samochodu. Ostatniej nocy…

– Basta ! – przerwał jej brutalnie. – Nie będziemy już wracać do tematu ostatniej nocy.

– Powtarzam, że nie możesz w takim stanie prowadzić! – wybuchła i wreszcie ośmieliła się spojrzeć mu w twarz.

Oczy miał nadal podkrążone. Usta wykrzywiał mu teraz złośliwy grymas. Mimo że na pierwszy rzut oka wyglądał na człowieka osłabionego chorobą, biła od niego jakaś wewnętrzna siła i energia. Zauważyła, że koszulę w oliwkowym odcieniu miał niedbale wsuniętą w dżinsy, które opinały mu biodra jak doskonale dopasowany futerał.

Dawno temu, kiedy była jeszcze nastolatką, Rachel stała wraz z przyjaciółmi bardzo blisko płonącego budynku. Żar buchających płomieni zmusił wszystkich do wycofania.

Stojąc teraz tak blisko Vincente, czuła się podobnie. Miała wrażenie, że liżą ją języki ognia i przypiekają kawałek po kawałku, aż w końcu całe jej ciało zamieni się w jedną płonącą pochodnię.

– Czyżbyś tak się spieszyła, że nie możesz nawet zjeść ze mną śniadania?

Nie czekając na przyzwolenie, odebrał od niej bagaże i postawił je z boku, po czym bezceremonialnie chwycił ją za łokieć i poprowadził na patio.

Powietrze było ciepłe, przesycone zapachem róż, ale nie tak upalne i duszne jak po południu..

– Musimy załatwić jeszcze sprawę twego wynagrodzenia – wyjaśnił, prowadząc ją do stolika. – Podaj mi numer swego nowojorskiego konta, a dopilnuję, by pieniądze zostały tam natychmiast przelane.

– Nie wezmę od ciebie pieniędzy!

Wymówiła te zapalczywe słowa w momencie, gdy przy stoliku pojawiła się pokojówka z tacą. Dziewczyna zawahała się i dopiero gdy Vincente de Riano nakazująco skinął głową, zaczęła ustawiać na stoliku talerze z bułkami, owocami i kawę. Ledwie skończyła układać sztućce, uciekła jak spłoszony ptak.

Rachel wciągnęła głęboko powietrze w płuca, nim przemówiła.

– Ofiarowałeś mi mieszkanie i utrzymanie podczas mojego pobytu w Hiszpanii – wyjaśniła. – Co więcej, miałam możliwość poznania mojej małej bratanicy. W żadnym razie nie chcę twoich pieniędzy… To ja powinnam być ci wdzięczna.

– Mimo wszystko przekażę ci te pieniądze. Moi prawnicy ustalą twój adres, skoro sama nie chcesz go podać.

– I tak nie zrobię z tych pieniędzy użytku! – rzuciła ostro.

– Do licha! – zaklął pod nosem, ze złością rzucił serwetkę na stół i uniósł się na krześle tak gwałtownie, że rozlał gorącą kawę. Rachel wykrzywiła twarz z bólu, ponieważ kilka kropel wrzątku poparzyło jej ramię.

– Madre de Dios ! – znów zaklął, tym razem zły na siebie.

Chwycił serwetkę i zmoczył ją w stojącej w pobliżu konewce, po czym zaczął troskliwie przykładać ją do gołego ramienia Rachel.

– Przysięgam, nie chciałem zrobić ci krzywdy, pequena - wyznał ze skruchą.

– To była moja wina… – wyszeptała, onieśmielona. – Przykro mi, że cię obraziłam.

– To prawda, że znalazłaś sposób na wbijanie kolców w moją skórę. Ranisz mnie tak często…

A ty sądzisz, że mnie nie ranisz? – pomyślała z wielkim bólem w sercu.

Vincente ukląkł i znów przyłożył zimną serwetkę do jej ramienia. Patrzyła na jego pochyloną głowę o bujnych, czarnych włosach i wspominała tę chwilę, gdy wczepiała się w nie palcami. To przecież było tak niedawno… Dzisiejszej nocy. Teraz również pragnęła go dotknąć. Zamknęła mocno oczy, a dłonie zacisnęła w pięści, by się nie poruszyć, by nie krzyczeć o swej miłości, by nie zacząć go błagać…

– Rachel?

Głos Carmen dotarł do niej jak przez sen.

– Tio, czy coś się stało?

Rachel, zażenowana, wyrwała ramię z jego dłoni i skoczyła na równe nogi. W ferworze potrąciła krzesło i niechybnie by upadło, gdyby nie refleks gospodarza.

– Nic mi nie jest – wyjaśniła pospiesznie, zastanawiając się gorączkowo, dlaczego Vincente milczy jak zaklęty. Nerwowo odwróciła się do Carmen. – Kawa rozla…

Nie dokończyła, ponieważ Carmen nie zjawiła się na patio sama.

U jej boku stał mężczyzna, obejmując ją w pasie – mężczyzna prawie tak wysoki jak Vincente, szeroki w barach, z głową przyozdobioną gęstymi, złotymi włosami. Gdyby nie te włosy, pewnie by go nie poznała.

Przypatrywali się sobie dłuższą chwilę w milczeniu, jakby dopatrując się podobieństw i rejestrując różnice. Nie wiadomo, czyje oczy pierwsze napełniły się łzami.

– Brian!

Podbiegła ku jego wyciągniętym ramionom.

– Spanky! – Na wpół śmiejąc się, na wpół płacząc, wypowiedział to pieszczotliwe imię, obracając ją w kółko i w kółko.

A więc nie zapomniał…

I nagle, jakby zerwała się tama. Łzy płynęły po policzkach Rachel strumieniami, bezwstydnie obnażając jej głęboko skrywane uczucia, brat zaś kołysał ją w swych opiekuńczych ramionach. Gdy wreszcie oderwali się od siebie, Brian przemówił zduszonym głosem:

– Jesteś taka piękna! I jakże wyrosłaś…

– A ty i Carmen tworzycie taką piękną parę… – odwdzięczyła mu się, z trudem dobywając głos. – A wasza córka będzie najpiękniejszą dziewczyną w Andaluzji!

Oczy Briana zajaśniały niebieskim światłem.

– Naprawdę? – spytał z niedowierzaniem. – To chyba dlatego, że jest podobna do ciebie… – Nagle spoważniał, a na jego młodej twarzy pojawił się wyraz zmęczenia. Westchnął ciężko, a potem powiedział: – Zawsze chciałem wrócić, Spanky. Czy kiedykolwiek mi wybaczysz? Czy wybaczysz mi mój wyjazd? Zawsze chciałem wrócić, ale ból…