Jessica Steele - A jednak miłość

– Chyba się nie gniewasz, Naylor? – zapytał z błogim uśmiechem. – Byłem tu wcześniej, bo miałem coś do powiedzenia Leith. Nie mogłem się powstrzymać, żeby nie powiedzieć asystentowi Leith, że powodem spóźnienia mogą być wasze zaręczyny.

Leith była aż nadto świadoma wymownego spojrzenia, jakim Naylor obdarzył ją i Travisa… i wiedziała, dlaczego. Jak na kogoś, kto powinien być zmartwiony tym, że ukochana kobieta zaręczyła się z kimś innym, Travis trzymał się świetnie.

Przyszło jej do głowy, że skoro Naylor wie już, kto jest odpowiedzialny za rozgłoszenie informacji o zaręczynach, to właściwie może sobie pójść…

– Chyba lepiej popracuję trochę – oznajmiła.

– Ja też już muszę się zbierać – powiedział Travis. Leith wyskoczyła z gabinetu jak oparzona, nie czekając, aż kuzyni wymienią między sobą ostatnie żarciki.

Travis dogonił ją w korytarzu.

– Przyszedłem tu specjalnie po to, żeby się z tobą zobaczyć – oświadczył.

– Rosemary? – domyśliła się.

– Tym razem nie chodzi o Rosemary, chociaż sytuacja się nie zmieniła – westchnął i wyjaśnił: – Wczoraj dotarło do mnie, że musiałem się zachować jak dureń, kiedy w sobotę ogłosiliście swoje zaręczyny.

– Ależ skądże – zapewniła go Leith. Nie potrafiła mu powiedzieć wprost, że był to tylko element gry.

Travis jednak już przepraszał, upierając się, że nie okazał wystarczającego entuzjazmu.

– Po tym wszystkim, co zrobiłaś dla Rosemary i dla mnie… i dalej robisz… pomyślałem sobie wczoraj, że mógłbym choć trochę okazać, jak bardzo się cieszę, że wyjdziesz za mojego kuzyna. Przyszedłem powiedzieć ci, że nie wyobrażam sobie lepszej żony dla Naylora.

– Och, Travis – jęknęła bezradnie.

– Nie było cię jeszcze, kiedy przyszedłem – ciągnął -więc wybrałem się na kawę. Kiedy wróciłem, asystent powiedział mi, że jesteś z Naylorem.

Leith miała ochotę wyznać mu, że może zapomnieć o nowej kuzynce, ale poczuła, że nie może.

– Jesteś kochany – oznajmiła po prostu. Wiedziała, że zjawił się tu tylko po to, by naprawić swój sobotni brak entuzjazmu.

W kilka minut później rozstali się. Po drodze do biura pochwyciła kilka przyjaznych spojrzeń. Nie była pewna, czy przypadkiem nie powinna zaprzeczać pogłosce, jakoby była zaręczona z władcą imperium Massinghama, ale doszła do wniosku, że jeżeli Naylor będzie miał na tę sprawę sprecyzowany pogląd, to da temu wyraz. Plotka ma krótki żywot, historię o ich zaręczynach spotka los innych nowinek. Tymczasem ma ważniejsze sprawy na głowie.

Pośród tych innych spraw najważniejsze było podejrzliwe spojrzenie, jakim Naylor obrzucił ją i Travisa w swoim biurze. Spokój kuzyna na pewno go zaskoczył, więc chyba dziś dojdzie do ostatecznych wyjaśnień.

Wybiła jednak piąta, a Naylor się nie odezwał. Leith poczuła ulgę. Wyszła z biura za piętnaście szósta i zauważyła jaguara stojącego na parkingu. Przez moment poczuła słabość w kolanach. Otrząsnęła się jednak, wsiadła do samochodu i odjechała.

Przygotowując sobie kolację ciągle myślała o Naylorze. Dziś rano był taki czuły, kiedy dostrzegł, że zranił jej uczucia. Tak dobrze było zobaczyć tę drugą,delikatniejszą stronę jego charakteru. Ze wzruszeniem przypominała sobie jego pełne troski spojrzenie.

Myśli jej sennie krążyły wokół jednego tematu. Kiedy wspominała znowu, jak delikatnie tulił ją w ramionach dziś rano, nagle aż podskoczyła z przerażenia. Wielkie nieba, czy Naylor przypadkiem nie spostrzegł, jak bardzo jej na nim zależy?

Ogarnęła ją panika. Może znieść wszystko, z wyjątkiem myśli, że on wie o jej miłości. Przez kilka minut łamała sobie głowę, jak się o tym upewnić.

Dziesięć minut później ktoś zadzwonił do jej drzwi, i to dość gwałtownie. Czekała przez cały dzień na wezwanie – cóż, wszystko wskazuje na to, że konfrontacja odbędzie się na jej własnym terenie.

Podeszła do drzwi i od razu wiedziała, że to on. Otworzyła z bijącym sercem. Na widok mężczyzny, którego tak kochała, serce wykonało następną ewolucję.

– Wejdź – zaprosiła go, wiedząc, że dopóki będzie stał w progu, nie usłyszy od niego ani słowa.

Po drodze do salonu obejrzała się i stwierdziła, że czułość i delikatność należą do przeszłości. Pojawił się za to gniew, z którym już się oswoiła.

– Co Travis miał ci do powiedzenia? – zapytał bez żadnych wstępów.

– Co miał mi do powiedzenia? – powtórzyła nieprzyjaznym tonem. – Chciał porozmawiać o naszych zaręczynach, twoich i moich, ot co!

– Jasne, że nie z nim jesteś zaręczona – warknął.

– To ty tak mówisz! – prychneła.

– Masz inne pomysły?

– Gdzieżbym śmiała?

– Jak ci zależy na pracy, to nie! – syknął, bliski szału. – Czy wy macie jakąś sekretną umowę, o której ja nic nie wiem?

– O czym ty mówisz?

Jedynym sekretem, jaki dzieliła z Travisem, była Rosemary. Jak długo jeszcze będę trzymać jej istnienie w tajemnicy? – pomyślała.

– Jak to o czym? Czy ty przypadkiem nie prowadzisz podwójnej gry?

Z wyrazu jego oczu Leith wywnioskowała, że biada jej, jeśli zgadł.

– Wiem dobrze, co o mnie myślisz, ale czy sądzisz, że twój kuzyn chciałby dalej być moim… hm… kochankiem, wiedząc, że jestem z tobą zaręczona?

Naylor obrzucił ją nieprzyjemnym spojrzeniem.

– A więc skończyłaś z nim? – wywnioskował. Leith westchnęła głęboko. Już była zdecydowana rzucić to krótkie tak, na które czekał, ale ugryzła się w język. Jeśli powie mu, że nie kocha Travisa, może także uda jej się ukryć, kogo kocha naprawdę.

– Skończyłam z nim… Tak – powiedziała sztywno. – Ale dopiero teraz zrozumiałam, że Travis zawsze będzie dla mnie kimś szczególnym.

Naylor posłał jej spojrzenie pełne intensywnej nienawiści. Wydawało się, że chce ją przewiercić na wylot.

– Jeśli to tylko nie wpłynie na twoją pracę! – warknął i, jakby nie mógł ani chwili dłużej przebywać z nią w jednym pomieszczeniu, odwrócił się i wyszedł.

Leith opadła na fotel, gdy drzwi wejściowe zatrzasnęły się za nim. Była roztrzęsiona. Trudno znieść tyle antypatii, kiedy kocha się tak bardzo!

Tej nocy znowu nie spała dobrze. Myśli jej były zajęte Naylorem. Myślała o nim, o jego wściekłości i ledwie maskowanej groźbie, którą rzucił jej na odchodnym. Do tej pory tak dokładnie starała się wypełniać wszystkie jego polecenia, a jednak wciąż była zagrożona.

Z tą smutną refleksją zasnęła, ale kiedy rankiem otworzyła oczy, uświadomiła sobie, że istnieje tylko jedno wyjście. Musi opanować miotające nią uczucia i złożyć wypowiedzenie.

Pojechała do pracy wciąż nie widząc innej alternatywy. Oczywiście, zostanie jej dług hipoteczny, ale nie była to tragedia. Zgodnie bowiem z jej umową z Vasey, z wyjątkiem przypadku, gdyby została zwolniona dyscyplinarnie, obie strony musiały złożyć wypowiedzenie z trzymiesięcznym wyprzedzeniem. Za trzy miesiące wyprowadzi się z mieszkania, pozostawiając je najemcy, który pokryje koszty spłaty hipoteki. W ciągu trzech miesięcy na pewno nie znajdzie pracy równie dobrze płatnej, ale w każdym razie coś znajdzie!

Natychmiast po wejściu do biura wysłała Jimmy'ego z jakimś poleceniem i napisała prośbę o zwolnienie. Wiedziała, że to będzie bolało, że w ten sposób traci szansę zobaczenia Naylora kiedykolwiek, ale w głębi duszy czuła, że robi słusznie. Nie wytrzyma już dłużej jego ataków wściekłości, tego, że uważa ją za dziwkę. Najbardziej jednak bała się, by nie poznał jej prawdziwych uczuć.