Julia Quinn - Urodzinowy prezent

Ellie upomniała go spojrzeniem.]

– Jestem odrobinę cięższa niż Judith.

– Ale niedużo. Może spróbujesz?

Ellie uśmiechała się jak mała dziewczynka, siadając na drewnianej desce, z której ojciec Charlesa zrobił siedzenie.

– Rozhuśtasz mnie?

Ukłonił się przed nią głęboko,

– Wierny sługa do usług, madame. – Pchnął ją mocno i Ellie poszybowała w powietrzu.

– Ach, jak cudownie! – zawołała. – Od lat się nie huśtałam!

– Wyżej?

– Wyżej!

Charles huśtał ją prawie do nieba.

– Ach, już wystarczy, żołądek prawie mi się wywrócił!

Kiedy huśtawka zaczęła poruszać się nieco spokojniej, spytała:

– A skoro już mówimy o moim biednym żołądku, to czy naprawdę zamierzasz zagłodzić mnie na śmierć?

– Zaplanowałem wszystko aż po ostatnie najdrobniejsze szczegóły – uśmiechnął się Charles. – Za jeden pocałunek dostaniesz kawałek indyka, a za dwa – jęczmienny placuszek.

– Są placuszki? – Ellie aż krzyknęła. Pani Stubbs mogła mieć problemy z grzankami, ale bez wątpienia pieklą najlepsze jęczmienne placuszki po tej stronie muru Hadriana.

– Tak, z konfiturą jagodową.

Pani Stubbs mówiła, że przez cały dzień stała przy piecu jak niewolnica, żeby odpowiednio wszystko przyrządzić.

– Przyrządzenie konfitur wcale nie jest takie trudne – powiedziała Ellie, wzruszając ramionami. – Robiłam je tysiące razy, a prawdę mówiąc…

– Prawdę mówiąc…

– To wspaniały pomysł – powiedziała Ellie do siebie.

– Sam nie wiem, dlaczego się tego boję – mruknął Charles. -A właściwie to wiem, te obawy mogą mieć jakiś związek z pożarem w kuchni albo z dziwnymi zapachami bijącymi z oranżerii. Albo z gulaszem…

– To w żadnym momencie nie była moja wina – oświadczyła Ellie, dotykając stopą ziemi i zatrzymując huśtawkę. – A ty, gdybyś zastanowił się nad tym chociaż przez sekundę, to uświadomiłbyś sobie, że mówię prawdę.

Charles zdał sobie sprawę z tego, że popełnił błąd taktyczny, przypominając o ostatnich domowych klęskach w to popołudnie, na które zaplanował uwiedzenie Ellie.

– Ellie – powiedział błagalnym głosem. Zeskoczyła z huśtawki i ujęła się pod boki.

– Ktoś kopie pode mną dołki. Zamierzam się dowiedzieć, dlaczego. I kto – dodała jakby po namyśle.

– Może masz rację – mruknął, chociaż naprawdę wcale tak nie uważał… Po prostu chciał ją udobruchać. Ale kiedy słowa padły już z jego ust, nagle wydały się prawdziwe. To doprawdy bez sensu, że Ellie, która sprawiała wrażenie osoby ze wszech miar zręcznej, miałaby wywołać pożar w kuchni, kolejno zabijać rośliny w oranżerii i pomylić sól z Bóg wie czym podczas przygotowywania gulaszu. Nawet najbardziej godna pożałowania niedojda nie zdołałaby aż tyle osiągnąć w ciągu zaledwie dwóch tygodni.

Nie chciał jednak myśleć ani o kopaniu dołków, ani o wrogich spiskach, ani o martwych roślinach. Dzisiaj musiał skupić całą swoją energię na uwodzeniu żony.

– Czy możemy o tym porozmawiać kiedy indziej? – spytał, podnosząc kosz piknikowy. – Obiecuję, że zajmę się twoimi zarzutami, ale dzisiaj dzień jest zbyt piękny, żeby się tym martwić.

Ellie przez moment nie wiedziała, jak ma zareagować, ale w końcu kiwnęła głową.

– Nie chcę popsuć twojego wspaniałego pikniku. – Potem podejrzliwie zmrużyła oczy i spytała: – Mam nadzieję, że monsieur Belmont nie przemycił przypadkiem resztek wczorajszego gulaszu?

Charles rozpoznał w tym propozycję zawarcia rozejmu i przyjął ją.

– Nie, wydaje mi się, że wyrzucił dziś rano wszystko, co zostało.

– No tak – mruknęła Ellie. – O ile dobrze sobie przypominam, nawet świnie nie chciały go tknąć.

Charlesowi aż cieplej robiło się w sercu, gdy na nią patrzył. Tak mało ludzi posiada zdolność śmiania się z własnych niepowodzeń. Z każdym upływającym dniem czuł coraz większą sympatię do żony. Dokonał wyboru pospiesznego, lecz słusznego.

Gdyby jeszcze, pomyślał z westchnieniem, gdyby jeszcze zdołał zapałać do niej głębszym uczuciem, zanim eksploduje.

– Czy coś się stało? – spytała Ellie.

– Nie, a dlaczego?

– Westchnąłeś.

– Naprawdę? -Tak.

Westchnął jeszcze raz.

– Znów! – zawołała Ellie.

– Wiem, to po prostu dlatego, że…

Zamrugała i jej mina świadczyła o tym, że czeka na wyjaśnienie, aż w końcu zachęciła go:

– Co?

– To musi być punkt numer sześć – mruknął Charles, odstawiając kosz na ziemię i biorąc żonę w objęcia. – Nie mogę czekać ani jednej sekundy dłużej!

Ellie nie miała nawet szansy przypomnieć sobie, czego dotyczył punkt sześć, a już wargi Charlesa były na jej ustach. Całował ją z ogniem, lecz jednocześnie z niezwykłą czułością. Dotyk jego warg stawał się coraz bardziej namiętny, Ellie poczuta, że skóra zaczyna jej płonąć. Charles, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, przysunął ją do drzewa, by mogła się oprzeć o pień i by on mógł przywrzeć do jej ciała.

Czuł teraz każdą jej krągłość, od miękkiego łuku piersi po delikatny zarys bioder. Ellie nosiła suknię z dość grubej wełny, lecz nawet ten materiał nie zdołał skryć jej reakcji na jego dotyk, a nic też nie zdołałoby stłumić odgłosów, wydobywających się z jej ust.

Pragnęła go. Być może sama tego nie rozumiała, lecz pragnęła go tak bardzo, jak on pragnął jej.

Charles pospiesznie rozłożył koc i opuścił Ellie na ziemię. Już wcześniej zdjął jej czepek, a teraz rozluźniał, przesuwając w palcach, długie pasma włosów.

– Są miększe od jedwabiu – szepnął. – Delikatniejsze niż wschód słońca.

Ellie jęknęła cicho, z trudem można było wychwycić w tym jego imię. Charles uśmiechnął się, uradowany faktem, iż udało mu się rozpalić w niej pożądanie do tego stopnia, że nie była w stanie nawet mówić.

– Więc udało mi się pocałować cię do utraty zmysłów – szepnął, uśmiechając się leniwie, – Zapowiadałem przecież, że postaram się potajemnie wpleść w naszą wyprawę punkt numer sześć.

– A co z numerem siedem? – zdołała wydusić z siebie Ellie.

– Och, ten już dawno minęliśmy – odparł lekko zachrypniętym głosem. Podniósł rękę Ellie i umieścił ją sobie na piersi. – Zobacz!

Pod jej drobną dłonią serce waliło mu mocno. Popatrzyła na niego zdumiona.

– To przeze mnie? Ja to zrobiłam?

– Ty, tylko ty.

Sięgnął wargami do jej szyi, by tu skupiła swoją uwagę, podczas gdy jego zręczne palce zabrały się do guziczków sukni. Musiał ją zobaczyć, musiał jej dotknąć. Wiedział, że oszaleje, jeśli to się nie spełni. Był tego pewien. Pomyślał, jak wielką torturą było dla niego wyobrażanie sobie długości jej włosów. Niedawno poddał się jeszcze większym męczarniom, starając się wyobrazić sobie kształt jej piersi, ich wielkość, gładkość. Te umysłowe ćwiczenia zawsze go wyczerpywały, nie potrafił się jednak od nich powstrzymać.

Jedynym rozwiązaniem tego wszystkiego byłoby rozebranie jej do naga. Całkowicie. Wówczas jego wyobraźnia mogłaby odpocząć, a on sam cieszyłby się rzeczywistością.

Palcami dosięgnął wreszcie guziczka w okolicy talii i wolno rozsunął poły jej sukni. Ellie nie nosiła gorsetu, tylko cienką jedwabną halkę, białą, niemal dziewiczą. Podnieciło go to bardziej niż najbardziej wyrafinowana francuska bielizna, a wszystko przez to, że właśnie ona ją nosiła. A żadnej kobiety w życiu nie pragnął tak, jak pragnął własnej żony.