Julia Quinn - Urodzinowy prezent

– Pierwszy dom należy do Thoma i Bessie Stillwellów – powiedziała Helen. – Dzierżawią niewielki kawałek ziemi, na którym hodują owies i jęczmień. Pani Stillwell dorabia też naprawianiem ubrań.

– Stillwell – powtórzyła Ellie, zapisując to nazwisko w małym notesiku. – Owies. Jęczmień. Naprawianie ubrań. – Podniosła głowę. – Jakieś dzieci?

– Chyba dwoje. Chociaż nie, już teraz troje, parę miesięcy temu urodziła im się dziewczynka.

Ellie zastukała do drzwi, otworzyła je może dwudziestopięcioletnia kobieta.

– Ach, pani Pallister, witam! – zwróciła się do Helen raczej skrępowana. – Nie spodziewałam się pani wizyty. Czy mogę zaproponować herbatę? Obawiam się tylko, że nie mam herbatników,

– Proszę się nie przejmować, pani Stillwell – odparła Helen. – Przecież przychodzimy niespodziewanie i z całą pewnością nie możemy oczekiwać, że będzie nas pani podejmować.

– No tak – odparła Bessie bez przekonania, Przeniosła spojrzenie na Ellie i jakby zdenerwowała się jeszcze bardziej. Zapewne słyszała, że hrabia się ożenił, i zgadywała, że ma do czynienia z nową hrabiną. Ellie stwierdziła, że musi natychmiast zrobić coś, żeby rozluźnić napięcie.

– Witam, pani Stillwell – powiedziała. – Jestem nową hrabiną Billington i bardzo się cieszę, że mogę panią poznać.

Bessie dygnęła, mrucząc pod nosem powitanie. Ellie zadała sobie pytanie, jakiego rodzaju doświadczenia musieli mieć dzierżawcy z arystokracją, skoro tak nerwowo reagują na jej przybycie. Uśmiechnęła się najcieplejszym ze swoich uśmiechów i powiedziała:

– To pierwszy dom dzierżawców, który odwiedzam. Jestem pewna, że doradzi mi pani, jaką drogę powinnam dzisiaj obrać, chcąc odwiedzić wszystkich.

Bessie rozluźniła sugestia, że ma doradzać hrabinie, i dalsza część rozmowy potoczyła się już tak miło, jak Ellie miała na to nadzieję. Dowiedziała się, że dzieci gospodarzy to Thom junior, Billy i Katey, że Stillwellowie myślą o kupnie nowej świni i że dach trochę im przecieka. Ellie obiecała, że postara się, by naprawiono go jak najszybciej.

– Och, Thom mógłby się sam tym zająć, jest bardzo zręczny – powiedziała Bessie. Ale zaraz spuściła wzrok. – Po prostu nie mieliśmy środków.

Ellie zorientowała się, że w ostatnim roku Stillwellom musiało się wieść nie najlepiej. Widziała, że w Bellfield zbiory były mniejsze niż zazwyczaj, zapewne więc również w okolicach Wycombe Abbey wieśniakom żyło się trudniej.

– Dopilnuję, aby przysłano wam, czego potrzeba. Przynajmniej tyle możemy zrobić. Nikt nie może mieszkać z cieknącym dachem.

Bessie gorąco jej podziękowała. Do końca dnia Ellie udało się odnieść sukces również w chatach innych dzierżawców, a Helen raczej często powtarzała:

– Doprawdy, nie wiem, jak ty to robisz! Przecież poznałaś ich dopiero dzisiaj, a mnie się wydaje, że wszyscy już gotowi są skoczyć za tobą w ogień!

– To po prostu kwestia dania im do zrozumienia, że dobrze się z nimi czujesz. Gdy to sobie uświadomią, i oni poczują się z tobą dobrze.

Helen uśmiechnęła się.

– Przypuszczam, że pani Smith mogła mieć pewne wątpliwości co do tego, czy aby na pewno się z nią dobrze czujesz, po tym jak weszłaś na drabinę, żeby zajrzeć do ptasiego gniazda na dachu jej domu.

– Ależ nie mogłam tam nie zajrzeć! Skoro ptaki rozdziobują jej strzechę, mogą spowodować duże szkody. Uważam, że to gniazdo należałoby przenieść na najbliższe drzewo. Tylko nie jestem pewna, w jaki sposób to zrobić, żeby nie niepokoić piskląt. Słyszałam, że ptasia mama nie chce zajmować się młodymi, których dotykał człowiek.

Helen pokręciła głową.

– Gdzie się nauczyłaś takich rzeczy?

– Tego akurat od szwagra – Ellie machnęła ręką. – On zawsze miał naukowe zacięcie. – No, jesteśmy na miejscu. Ostatnia chata na dzisiaj.

– To dom Sally Evans – powiedziała Helen. – Owdowiała blisko przed rokiem.

– To smutne – szepnęła Ellie. – Na co zmarł jej mąż?

– Na gorączkę. Szalała w całej wiosce, ale to była jedyna śmierć.

– Czy pani Evans jest w stanie sama się utrzymać? Czy ma dzieci?

– Nie, dzieci nie ma – odparła Helen. – Była mężatką niespełna rok. Nie bardzo wiem, jak wiąże koniec z końcem. Sądzę, że wkrótce zacznie się rozglądać za nowym mężem. Ma mały warzywnik i kilka zwierząt, ale kiedy zabraknie świń, nie wiem, co zrobi. Jej mąż był kowalem, nie ma więc ziemi, na której mogłaby uprawiać zboże. Pewnie też sama nie dałaby rady jej obrobić, nawet gdyby podjęła taką próbę.

– No tak – Ellie już uniosła rękę, żeby zastukać do drzwi -Gospodarstwo to trudna sprawa, Samotna kobieta nie udźwignie takiego ciężaru. Samotny mężczyzna również.

Sally Evans okazała się młodsza, niż Ellie się spodziewała. Miała bladą twarz, na której smutek wyrył wyraźne ślady. Ta kobieta wciąż jeszcze była w żałobie po śmierci męża.

W czasie gdy Helen przedstawiała je sobie nawzajem, Ellie rozglądała się po małej chacie. Panowały w niej porządek i czystość, wyczuwało się jednak, że Sally radzi sobie z drobnymi codziennymi zadaniami, gorzej natomiast jest z tymi większymi. Wszystko znajdowało się tu na właściwym miejscu, ale stos ubrań, które należało pocerować, sięgał Ellie do pasa, a kawałki połamanego krzesła leżały porządnie złożone w kącie, czekając, aż ktoś je naprawi. W chacie czuło się taki chłód, że Ellie zastanawiała się, od ilu dni Sally nie paliła w piecu.

Podczas rozmowy wyszło na jaw, że Sally rzeczywiście radzi sobie z największym trudem. Bóg nie pobłogosławił jej małżeństwa dziećmi i teraz została sama ze swoją żałobą.

Ellie siedziała wsłuchana, gdy nagie Helen zadrżała z zimna. Nie wiadomo było, kto się tego bardziej zawstydził, czy Sally z tego powodu, że w jej domu panuje taki chłód, czy też Helen, że mimo woli zwróciła na to uwagę gospodyni.

– Tak mi przykro, pani Pallister – powiedziała Sally.

– Och, proszę się nie przejmować, to moja wina. Wydaje mi się, że nieco się przeziębiłam i…

– Proszę się nie tłumaczyć – przerwała jej Sally ze smutkiem. – Tu jest zimno jak w grobie i wszystkie o tym wiemy. Ale, niestety, coś się popsuło w kominku, a nie udało mi się jeszcze poprosić kogoś, żeby się tym zajął…

– Może do niego zajrzymy – zaproponowała Ellie, wstając. Na twarzy Helen odmalował się teraz wyraz przerażenia.

– Nie bój się, nie będę tego naprawiać. Nigdy nie biorę się do czegoś, na czym się nie znam – powiedziała Ellie z niezadowoleniem.

Helen skrzywiła się w taki sposób, że Ellie była pewna, iż Helen ma wielką ochotę wspomnieć o incydencie z grzankami.

– Ale wiem, jak poznać, że coś jest nie w porządku – ciągnęła Ellie. – Może któraś pomoże mi przesunąć tę kłodę?

Sally natychmiast się poderwała i w parę sekund później Ellie stała już w kominku z zadartą głową. Nic jednak nie widziała.

– Ciemno tu jak w nocy. A co się dzieje, kiedy próbujesz rozpalić ogień?

– Ze środka wydobywa się czarny dym – odparła Sally, podając jej latarnię.

Kiedy oczy Ellie przyzwyczaiły się już do ciemności, jeszcze raz rozejrzała się uważnie i stwierdziła, że komin jest okropnie brudny.

– To, moim zdaniem, wymaga gruntownego czyszczenia. Natychmiast przyślemy tu kogoś, kto by się tym zajął. Jestem pewna, że hrabra zgodzi się ze mną w tej kwestii…

– W jakiej kwestii? – rozległ się od drzwi rozbawiony głos. Ellie zmartwiała. Charles z pewnością nie będzie zadowolony, zastając ją z głową w kominie.