Fern Michaels - Lista życzeń

– Na pewno przymierza jakąś kieckę. Wiesz, jak to jest, mogła stracić poczucie czasu. Możliwe też, że zostawiła sobie do załatwienia na ostatnią chwilę coś związanego z przyjęciem. Zaplanowała je przecież zaledwie dwa tygodnie temu. O, chyba słyszałam otwieranie drzwi garażowych. Proszę, częstujcie się cydrem do woli, a ja za chwileczkę wracam.

Dolly otworzyła kuchenne drzwi, które prowadziły do garażu. Zobaczyła Ariel siedzącą w samochodzie z głową opartą na kierownicy.

– Wszyscy już są, Ariel, delektują się cydrem. Jak ci się podobały dekoracje trawnika?

Nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi, nachyliła się i pociągnęła Ariel za ramię.

– Co się stało? – zapytała przerażona.

– Coś bardzo złego. Dolly, idź do nich i powiedz, żeby rozeszli się do swoich domów. Rano do nich zadzwonię. Teraz nie jestem w stanie… nie mogę… proszę, zrób to dla mnie, Dolly.

– Nie, chyba że mi powiesz, co się stało. Poszłaś do dentysty, zgadza się? Mówiłam, żebyś nie odwoływała tej wizyty, ale czyżbyś mnie posłuchała? Nie! Pewnie masz ropień pod zębem i trzeba usuwać z zębów korony. Ależ to nie koniec świata, Ariel. Chodź, jesteś przecież aktorką. Masz teraz świetną okazję, aby to jeszcze raz wykorzystać. Pomyśl choć chwilę o czekających tam na ciebie przyjaciołach i o tym, jak wiele im zawdzięczasz. Nie możesz ich rozczarować. Ariel, czy ty mnie słuchasz?

– Nie byłam u dentysty. Byłam u lekarza. To… coś na mojej twarzy nie jest spowodowane ropniem. To guzy i doktor Dawis chce, abym jak najszybciej poddała się operacji. Jutro rano zrobią mi biopsję. Jestem przerażona, Dolly. To może być… wiesz… O Boże!

– Czy powiedział coś jeszcze? – zapytała Dolly. – Powtórz mi wszystko. Tylko nie próbuj się wykręcać, że nie pamiętasz, bo skoro możesz nauczyć się na pamięć całego scenariusza, możesz również powtórzyć słowo w słowo to, co ci powiedział.

– Powiedział, że byłam nierozsądna, zwlekając tak długo z pójściem do lekarza. Jego zdaniem nie jest to nowotwór złośliwy, ale operację i tak należy przeprowadzić. Na początek konieczne są wyniki biopsji. Jutro podczas zabiegu będzie obecny również chirurg plastyczny, dlatego że operacja może zdeformować mi twarz. To wszystko, Dolly.

– Dobrze. Wiemy już przynajmniej, czego się spodziewać. Damy sobie z tym radę. Wysiadaj już z tego samochodu i zaprezentuj swoją sztukę aktorską. Na tym etapie nie możemy się poddać. Mamy zbyt wiele do stracenia. Bądź dobrej myśli. To rozkaz, Ariel. Doktor zna się na tym i na pewno nie bez podstaw powiedział, że nowotwór nie jest złośliwy. Ruszaj, jesteś zdrowa. Słuchaj, jeśli w tej chwili nie wysiądziesz z samochodu, odchodzę i zapewniam cię, że tym razem na dobre. Mówię serio. No, uśmiechnij się, chcę teraz zobaczyć ten twój sławny uśmiech, na pewno potrafisz to zrobić. – Dolly miała tak sugestywny ton, że Ariel wyszła wreszcie z samochodu.

– Chcę odwołać to przyjęcie – wykrztusiła.

– Po moim trupie. Przestań wreszcie rozczulać się nad sobą. Pamiętaj, że Bóg nigdy nie daje człowiekowi więcej, aniżeli ten jest w stanie udźwignąć. No dobra, idziemy – powiedziała, otwierając drzwi do kuchni.

– Cóż ja bym bez ciebie zrobiła, Dolly?

– Już lepiej nie przesadzaj.

To był jeden z najlepszych popisów aktorskich Ariel. Kiedy po skończonym przyjęciu pożegnała ostatniego gościa, padła wyczerpana na kanapę i zapaliła papierosa.

– Boże, udało mi się.

– Wiedziałam, że dasz sobie radę. Aż trudno uwierzyć, że Ken w ciągu kilku tygodni zdążył zebrać aż pięć milionów. Oni wszyscy ci zaufali. Teraz potrzebny jest już tylko dobry scenariusz i aktorzy, którzy wyrobią dobrą opinię twojej firmie. A chętnych do pracy z tobą nie brakuje, znowu zrobiłaś się sławna. Pójdę przygotować coś nieskomplikowanego na obiad, a potem zajmę się zaproszeniami. Najprościej będzie, jeśli wyjaśnię, że z powodu kłopotów rodzinnych odwołujemy wszelkie spotkania i wznowimy je dopiero po Nowym Roku. Jutro od razu z rana pójdę na pocztę, aby je wysłać. Aha, powinnaś wiedzieć, że nadeszły następne czterdzieści cztery scenariusze. Razem mamy ich już sześćset jedenaście. Musisz wynająć kogoś do czytania. Nie można tego dłużej odkładać. Carla podjęła się przeczytać jedną partię. Powiedziałam, że będziesz jej płacić od sztuki. Dobrze zrobiłam?

– Oczywiście. Trzeba było wypisać jej czek.

– Zrobiłam to. Pozwoliłam sobie nawet dać jej trochę więcej, niż było przewidziane za tę pracę. Zrobiłam odpowiedni wpis w książeczce czekowej. Ależ ona się tu objadała! Dałam jej trochę ciasta, dzbanek jabłecznika i dwa kurczaki, które upiekłam na obiad. A my zjemy jajecznicę, bo nie mam już czasu na gotowanie.

– Dobry z ciebie człowiek, Dolly.

– To przede wszystkim twoja zasługa. O której masz jutro tę wizytę?

– O ósmej rano.

– Pojadę z tobą. Teraz zrobią kawę i do obiadu popracujemy nad tymi scenariuszami. Będziesz zdziwiona, gdy zobaczysz sporo sławnych i uznanych nazwisk ich autorów. Ludzie nie wątpią, że twoje przedsięwzięcie odniesie sukces. Jestem bardzo przejęta, naprawdę.

– Rzeczywiście, ja także. Dolly, popatrz mi prosto w oczy i powiedz prawdą. Czy myślisz, że uda mi się wyjść z tego cało?

– Oczywiście.

– To dobrze. W takim razie przynieś kawę.

Ariel popchnęła miękki, obłożony poduszkami fotel w najdalszy kąt pokoju i usiadłszy w nim wygodnie, czekała na Dolly. Boże, jak bardzo pragnęła wydostać się wreszcie z tego pomieszczenia i znaleźć się we własnym domu z dala od ludzi. Już cztery dni temu miała opuścić szpital, ale z powodu dużego osłabienia trzeba było to przełożyć. I dopiero dziś, po trzech tygodniach i trzech przebytych operacjach mogła wreszcie wrócić do domu.

Nie była wdzięczną pacjentką. Po operacji, mimo nalegania zatroskanych lekarzy i pielęgniarek, nie chciała spojrzeć w lustro na swoją twarz.

A martwcie się, proszę bardzo – myślała drwiąco. – Nic mnie to nie obchodzi. Chcę być wreszcie sama, w mojej widnej łazience. Dopiero tam popatrzą na siebie pierwszy raz. Jeśli moja nowa twarz będzie odrażająca, nie chcą nikogo więcej widzieć. Boże, powiedz, czym zgrzeszyłam, że tak mnie ukarałeś? I dlaczego właśnie teraz?

W przyszłym tygodniu jej twarz znajdzie się we wszystkich kolorowych magazynach. Zdjęcia sprzed i po operacji, za które wszyscy słono zapłacą.

Czy ja przypadkiem nie pochlebiam sobie zanadto? – pomyślała zasępiona.

Chciałabym… Może… Zamknęła oczy i zaczęła sobie przypominać wszystkie decyzje, które musiała podjąć leżąc w szpitalnym łóżku. Było ich tak wiele, że nie wiedziała, od czego zacząć. Przede wszystkim – koniec z wytwórnią filmową. Najpierw chciała przekazać ją Carli, ale to nie był dobry pomysł. A potem trzeba było jeszcze zwrócić wszystkie pieniądze udziałowcom i odesłać wszystkie scenariusze. I co teraz? Dać ogłoszenie do gazet, że kończy z karierą aktorską i wyprowadza się z Hollywood? Dokąd? Do Chula Vista? Do tego jedynego miejsca na całym świecie, które szczerze pokochała i nazywała domem? Ale co tam będzie robić? Kto wie, co się trafi, tam przecież nikt nie będzie wiedział, że jest aktorką na emeryturze. Kupi sobie dom i parę zwierzaków, będzie kłócić się z Dolly, pracować w ogródku, zapisze się do biblioteki, będzie robić zakupy w Wal – - Mart i znowu zacznie uczęszczać do kościoła.

Napiszę autobiografię – postanowiła. – Wszystkie pamiątkowe albumy włożę do kufra i wyniosę na strych. Może na powrót powinnam stać się Agnes Bixby? Dobrotliwą, starą Aggie. Będę chodzić na długie spacery z moimi psami, będę robić dobre uczynki. A jeśli zmęczy mnie ta monotonia? Nic, po prostu, będę sobie żyła z dnia na dzień i starała się nie myśleć o przeszłości. Może wreszcie nauczę się gotować. Dolly będzie dobrą nauczycielką. Z psami też jest dużo roboty.