Fern Michaels: Obiecaj mi jutro

Della wprowadziła ociekającego wodą Jake’a do łazienki i razem udało im się wepchnąć go do wanny.

– To nie był dobry pomysł, prawda, Kate? – spytał Patrick.

– To był świetny pomysł – odpowiedziała. – Skąd mogliśmy wiedzieć, że Jake się tak rozbryka. To ładny psiak. Może zastosujmy odżywkę, to łatwiej będzie go rozczesać, kiedy go wytrzemy. Uważam, że możemy go wysuszyć suszarką do włosów. Wtedy będzie mógł siedzieć z tobą na kanapie, kiedy włączysz sobie film.

– Śmierdzi jak mokry kundel. Boże, ciekawa jestem, kiedy był ostatni raz kąpany? – mruczała Della.

– Prawdopodobnie nigdy – powiedział Patrick cierpko.

– To wyjaśnia, czemu tak się boi. Czuję, jak mu wali serce. Pamiętasz, jak to było, prawda, Patricku? – Spojrzenia Kate i Patricka spotkały się.

– Nie jesteś na mnie zła, że nie możesz iść na spotkanie? Jesteś cała mokra.

Coś wisiało w powietrzu, ale nie wiedziała co.

– To drobiazg, Patricku. Musisz się nauczyć, co jest ważne, a co nie. To spotkanie znaczy tyle, co wielkie zero.

– Dziś popełniłem dwa błędy – zauważył.

Kate czuła, że jest spięty, niepokoiły ją zaciśnięte szczęki Patricka. Czy znów dostanie ataku furii?

– Nie popełniłeś błędu kupując psa. Powiedziałam tylko, że powinieneś mnie uprzedzić, że wychodzisz z domu. Niepokoiłam się o ciebie. Jeśli nie chcesz mi o czymś powiedzieć, zostaw przynajmniej karteczkę z wiadomością.

– Wydajesz mi się smutna, Kate.

Chciała powiedzieć „bo jest mi smutno, cały tydzień czekałam, by dziś wieczorem zadzwonić do Gusa; mam prawo być smutna”. Ale nie powiedziała tego, tylko oświadczyła:

– Jestem smutna, bo to biedne psisko nie wie, co się z nim dzieje. Musimy go wytrzeć. Delio, przynieś coś z kuchni do wytarcia tego nieszczęśnika, byśmy mogli położyć kres jego cierpieniom. Nie, nie… źle się wyraziłam, Patricku. Chodzi mi o to, że musimy go wyciągnąć z wanny i wytrzeć, by znów poczuł się jak pies. Ustaliliśmy, że nie będziesz brał wszystkiego, co mówię, dosłownie.

– Postaram się – obiecał Patrick i trochę się odprężył, ale nie na tyle, by Kate mogła nabrać pewności, że nie zanosi się na nic złego.

Jake zniósł suszenie suszarką lepiej, niż Patrick. Kate miała wrażenie, że w jakiś sposób Patrick porównuje się z psem. Zdążyła się już zorientować, że Patrick mówił wtedy, kiedy chciał, ani minuty wcześniej. Ale właściwie zawsze taki był. Sprawiało jej przyjemność, że zachował jeden ze swych dawnych rysów charakteru.

Wieczór zaczął się jak zwykle. Jedli kolację, Jake przymilał się o jedzenie, choć dostał potężną porcję mięsa. Patrick ostrym tonem kazał psu leżeć. Jake merdał ogonem i patrzył błagalnie swymi smutnymi ślepiami, siedząc na tylnych łapach, z otwartego pyska wystawał mu język.

Kate zobaczyła wszystko jak na zwolnionym filmie. Patrick wykrzywił twarz, uniósł rękę, Jake o wiernych ślepiach próbował polizać zamierzającą się na niego dłoń. Della gwałtownie doskoczyła i dosłownie ściągnęła Patricka z krzesła na podłogę, a teraz stała nad nim, oddychając z trudem. Jake myślał, że to zabawa, i próbował polizać Patricka po twarzy. Patrick przewrócił się na kamiennej podłodze i walnął w nią zaciśniętą pięścią.

– Myślałam, że kochasz Jake’a? Nakarmiłeś go, wykąpałeś, wybrałeś dla niego imię -powiedziała Kate zachrypniętym głosem. – Ufa ci, a ty chciałeś go uderzyć. Gdybyś to zrobił, pies mógłby się zwrócić przeciwko tobie i cię zaatakować, i byłaby to wyłącznie twoja wina. Co się stało, Patricku?

– Chyba zabiorę Jake’a na długi spacer – włączyła się Dełla. – Nie zawracajcie sobie głowy brudnymi naczyniami, posprzątam później, kiedy upiekę ciasteczka, które obiecałam… Harry’emu.

– Chyba cię rozumiem, Patricku – powiedziała Kate, odgarniając mu włosy z czoła. Przemawiała niskim, kojącym, niemal śpiewnym głosem. – Czujesz zamęt w głowie. Traktowano cię, jak psa. Nakarmiłeś Jake’a, a on wciąż dopominał się o więcej, wyobrażam sobie, że mniej więcej tak, jak ty musiałeś żebrać o jedzenie. Odbyłeś długą drogę, Patricku. Te napady… czymkolwiek są, będą coraz rzadsze. Już po wszystkim, Jake’owi nic się nie stało. Myślał, że to zabawa.

Patrick usiadł i objął się rękami za kolana.

– Mogłem mu zrobić krzywdę, zrazić go do siebie. Kiedy… kiedy wspomniałem… wspomniałem coś o wykąpaniu Jake’a, Della powiedziała, że może powinniśmy go polać wodą z węża, ale potem stwierdziła, że jest za zimno i jeszcze by się przeziębił. Tamto… tamto jedno słowo, wąż, wszystko zapoczątkowało. Kiedyś Wietnamczycy oblali mnie wodą z węża. Któż by, u diabła, pomyślał, że wiedzą, co to takiego wąż? To był jeden z owych węży strażackich, z których woda wypływa z prędkością czterdziestu metrów na sekundę. Strumień wody odrzucił mnie na ścianę, a potem na bronę z zaostrzonego bambusa. Stąd mam te wszystkie szramy na plecach. Myślałem, że się uduszę. A oni zaśmiewali się, szturchając mnie kijami, by mnie zmusić do wejścia z powrotem pod strumień wody, kiedy próbowałem się odczołgać na bok. To była moja jedyna kąpiel tam. Zresztą bez mydła. – Skrzywił się.

– Wstań, Patricku, w tym domu nie siedzi się na podłodze. Już po wszystkim, już jest dobrze.

– Mylisz się, Kate, już nigdy nie będzie dobrze. Nigdy nie odzyskam tamtych lat. Nigdy nie będę w stanie ich zapomnieć. Nie wolno mi o tym rozmawiać z nikim poza tobą i dziewczętami. Jak mam się z tym uporać, skoro nie mogę niczego wyjawić? Powiedziałaś, żebym na początek spisał wszystko w tym głupim dzienniku. Zgodziłem się, bo twierdziłaś, że mi to pomoże. Wiesz, co ci powiem? Myliłaś się, teraz jest jeszcze gorzej, niż zaraz po moim powrocie do domu. Minął prawie rok – cały cholerny rok – a byłem gotów zabić to biedne psisko – powiedział Patrick zrozpaczonym głosem.

– Ale tego nie zrobiłeś, i to jest najważniejsze. Już nigdy nie zrobisz Jake’owi krzywdy. Po tym, co zaszło dzisiaj, będziesz nad sobą panował – oświadczyła spokojnie Kate.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że minął prawie rok, a nikt się z nami nie skontaktował? Nikt nie zadzwonił, by spytać, jak się czuję. Nikt się mną nie interesuje. Z chwilą, gdy podpisałem ten dokument, stałem się nikim. Patrick Starr przestał istnieć. Mam już serdecznie dosyć tej uczciwości. Uczciwość powinna obowiązywać obie strony. Przez cały ubiegły rok podtrzymywałaś mnie na duchu, kiedy działo się ze mną źle. Byłaś zawsze przy mnie. Nigdy się nie wściekałaś, nigdy ze mną nie walczyłaś, nawet wtedy, gdy zachowywałem się okropnie. A przecież nawet mnie nie kochasz – powiedział nie kryjąc zdumienia. – Ale zawsze wiedziałem, kiedy jesteś wkurzona. Wołałaś wtedy na mnie Harry.

Kate roześmiała się.

– Chyba masz rację. Wiesz co? Widzę, że dużo rozmyślasz. Może podzieliłbyś się swymi refleksjami ze mną.

– Cóż – odparł Patrick, zastanowiwszy się. – Chyba poczekam do tego przyjęcia, które planujesz zorganizować razem z dziewczętami dla uczczenia pierwszej rocznicy mojego powrotu. Słyszałem, jak rozmawiałyście – przyznał się zawstydzony. – Dzięki temu aparatowi słuchowemu słyszę nawet spadającą szpilkę. – Roześmiał się na widok miny Kate. Był to przyjemny, pogodny śmiech męża, wywołany zakłopotaną miną żony.

– A co zrobisz potem? – spytała z niepokojem Kate.

– Potem chyba wrócę do domu i rozpocznę nowe życie. Może uda mi się kupić w Westfield dom, należący kiedyś do mojego ojca. Wydaje mi się, że jak się ma dość pieniędzy, można kupić prawie wszystko.