Fern Michaels: Żona Mossa

– A co miałoby być? – odpowiedziała pytaniem. – Sam zadbałeś o wszystko. Nie wiem, co mogłabym dla nich zrobić, czego nie zrobiła już niania czy piastunka. W razie czego pomoże moja mama. I Seth, nie czekajcie na mnie z kolacją. Przekąszę coś w bufecie na dole albo podwędzę co nieco z tacy Mossa.

Seth gotował się ze złości:

– Kolacja? Przecież to dopiero za kilka godzin! Do której chcesz tu siedzieć?

Ku zachwytowi Mossa, Billie roześmiała się perliście:

– Dopóki pielęgniarka albo mąż mnie nie wyrzucą. Nie martw się o mnie.

– Wcale się nie martwię. To najgłupsza rzecz pod słońcem! Marnować cenną benzynę, kiedy mogłabyś jechać ze mną! Głupota!

Billie skwitowała jego słowa uśmiechem. Usiadła na krześle, jedynym, które stało obok łóżka.

– Chyba się zdrzemnę – mruknął Moss, udając zmęczenie. Już po chwili wyglądał, jakby smacznie spał.

– Kobiety! – żachnął się Seth. Przestępował z nogi na nogę. Kiedy zobaczył, że syn zasnął, odwrócił się i wyszedł bez słowa.

Moss uniósł jedną powiekę i uśmiechnął się do Billie. Zachichotała.

– Staruszek poszedł? – Kiedy twierdząco skinęła głową, zaproponował: – proszę bliżej, pani Coleman. Oczekuję prawdziwego powitania.

Nie trzeba było jej powtarzać tego dwa razy. W jednej chwili znalazła się na łóżku, obejmowała go i całowała, wynagradzała sobie i jemu miesiące rozstania. Wichrzyła palcami jego grube, ciemne włosy, jej piersi nabrzmiewały od pieszczot. Moss wrócił do niej. Wystarczy, by zrozumiał, jak bardzo go potrzebuje, by raz jeden przytulił córeczki, a wojna, piekło czy niebo nie rozdzielą ich. Teraz, kiedy go zdobyła, nie pozwoli mu odejść.

Rodzina czekała na werandzie: ojciec, Agnes, Billie i dwie małe dziewczynki. Moss wysiadł z karetki, opierając się na ramieniu sanitariusza.

Choć patrzył na nich wszystkich, jego uwaga skupiała się na Maggie i Susan. Wzruszenie ściskało mu gardło, gdy pokonywał tuzin stopni wiodących na werandę.

– Witajcie! Jestem w domu! – zawołał energicznie.

Billie obserwowała, jak na twarzy męża uczucia zmieniają się jak w kalejdoskopie. Uznała, że miesiące cierpienia i bolesne porody były tego warte. Miłość w oczach Mossa poruszyła ją do głębi. Ukucnęła i szepnęła coś do Maggie. Dziewczynka z wahaniem puściła jej spódnicę i dała krok do przodu. Pochyliła główkę, obserwowała ojca spod niewiarygodnie długich rzęs. Billie wstrzymała oddech.

– Cześć, tatusiu.

Moss wpatrywał się w córkę. Poczuł pieczenie pod powiekami. Już-już wyciągał ramiona do Maggie, kiedy Seth wepchnął się pomiędzy nich. Poklepał syna po plecach i zaciągnął do domu.

Nastrój prysł jak bańka mydlana. Billie chciało się płakać. Mocniej przytuliła Susan do siebie. Agnes patrzyła w inną stronę. Moss odwrócił się i spoglądał na Maggie. Ssała palec. Dziwne uczucie w jego oczach zniknęło. Miał świadomość, że utracił coś bardzo ważnego, i dlatego nie chciał tracić dziewczynki z oczu.

– Czekaliśmy na ciebie z lunchem – oznajmiła radośnie Agnes. – Mamy dzisiaj wołowinę z pieczarkami. Jeśli dobrze pamiętam, to jedno z twoich ulubionych dań. I specjalnie dla ciebie kucharz upiekł tort cytrynowy.

– To świetnie. Czy mógłbym prosić o zimne piwo? Prawie zapomniałem, jak smakuje.

– Zaraz przyniosę – zaoferowała się Billie. – Potrzymaj Susan, dobrze? Nie wierci się, więc chyba nie urazi twojego ramienia.

– On nie chce trzymać płaczącego dziecka.

– Owszem, chcę, tato. Chcę potrzymać obie córeczki. Chodź, Maggie, usiądź koło mnie. Poczekaj, Billie, usiądę wygodniej i wezmę od ciebie Susan.

Z jej spojrzenia wyczytał wdzięczność… i coś jeszcze, o czym wolał nie myśleć. Odwrócił wzrok. Żona patrzyła na niego w sposób, który nasuwał jedynie grzeszne myśli. Był tym zachwycony.

Gdy tylko Billie chciała podać Susan Mossowi, mała zaczęła przeraźliwie wrzeszczeć i kopać.

Jej krzyki zagłuszył ryk Setha. Wyrwał z rąk Billie płaczące dziecko i zawołał niańkę.

– Miejsce dzieci jest w pokoju dziecinnym! Mówiłem, że to kiepski pomysł, ale czy mnie posłuchałaś? Jess nie odstawiałaby takiego cyrku! Chłopakowi jest potrzebny spokój, a nie rozwydrzone, wrzeszczące bachory.

– Tato, nic się nie stało. Susan mnie nie zna. Czego się spodziewałeś? Nie mam nic przeciwko temu. Jak mam poznać moje córeczki, skoro ciągle trzymasz je w pokoju dziecinnym?

– Masz masę czasu. Ledwo wróciłeś do domu – burknął Seth.

Billie patrzyła to na męża, to na teścia. Co ma zrobić? Moss jest zmęczony i ma ochotę na piwo. Prosił, żeby to ona mu je przyniosła. W końcu wzięła Maggie za rączkę i wyprowadziła z pokoju. Przekazała dzieci opiece niani. Sama pobiegła do kuchni, otworzyła butelkę, porwała szklankę i błyskawicznie wróciła do salonu… tylko po to, by zobaczyć, jak Seth wręcza synowi szklankę piwa. Jak idiotka stała w drzwiach. Moss podniósł na nią wzrok.

– Pomyślałam sobie, że do ciebie dołączę – stwierdziła ze sztucznym uśmiechem.

Dziewczyna się uczy, oceniła Agnes, idąc do kuchni pod pretekstem dopilnowania lunchu.

– Świetnie. Chodź, usiądź koło mnie i pomasuj mi plecy. Pamiętasz, jak mnie masowałaś na plaży, na Hawajach? Chodzi mi o coś takiego.

– Atmosfera jest… niezbyt odpowiednia. – Billie ze śmiechem napełniła swoją szklankę.

– Myślałem, że nie lubisz piwa. Od kiedy zmieniłaś zdanie?

– Odkąd twój ojciec pobił mnie w wyścigu do lodówki. Pewnie będziesz musiał je za mnie dokończyć.

Seth usiadł naprzeciwko Mossa.

– Opowiedz mi o wszystkim, co robiłeś. Nie pomijaj niczego. Billie, może pomożesz Agnes w kuchni?

Popatrzyła teściowi prosto w oczy.

– A co mogłabym zrobić? Mamy kucharza, podkuchenną i pokojówkę, która podaje do stołu. Mama tylko sprawdza, czy wszystko jest w porządku. Rozmawiajcie sobie, a ja tutaj posiedzę.

Moss ukradkiem zacisnął rękę na jej dłoni. Billie poprawiła się na krześle.

Moss poszedł na górę, żeby uciąć sobie drzemkę, a Agnes zaproponowała Billie wspólny spacer.

– Na dworze jest pięknie, dziewczynki śpią. Nie mamy nic do roboty.

– A jeśli Moss się obudzi i będzie czegoś chciał?

– Od tego mamy służbę, Billie. Zresztą nie musimy wychodzić na długo. Chciałabym z tobą porozmawiać.

– Dobrze, mamo, ale wracamy za pół godziny. Chcę być przy Mossie, kiedy się zbudzi.

– W porządku. Podobno San Diego jest najpiękniejsze o tej porze roku. Prawda, że to urocze miasto?

– Owszem. O czym chciałaś ze mną rozmawiać?

Agnes zastanawiała się przez chwilę. Postanowiła mówić prosto z mostu:

– Billie, kochanie, zdaję sobie doskonale sprawę, jak ciężko znosiłaś poprzednie ciąże. Uważam jednak, że powinnaś mieć następne dziecko, i to jak najszybciej. Wiem, że się wtrącam w nie swoje sprawy, ale jesteś moją córką. Po raz drugi Moss może nie mieć tyle szczęścia. Gdyby… gdyby on… Cóż, gdyby coś się z nim stało, nie zostanie ci po nim syn. Dziewczynki… to tylko dziewczynki. Zapewne wiesz, o co mi chodzi. Zastanów się nad tym, kochanie. Potrzebujesz syna, Billie. Moss także. Obie wiemy, jak wielkim rozczarowaniem były dla niego narodziny dziewczynek.

– Nie, mamo, nie wiemy, ja przynajmniej nie miałam o tym pojęcia. Nigdy mi o tym nie mówił. – Billie zatrzymała się w pół kroku i spojrzała matce w twarz.

– Kochanie, mąż nie powie tego żonie. Pomyśl, jakbyś się czuła, gdyby to zrobił… Nie powiesz jednak, że nie domyślałaś się, nie wyczuwałaś jego niezadowolenia.