Emma Darcy: Siła i namiętność

– W swojej chacie. Wysłał mnie, żebym pozałatwiał różne sprawy – mówił Momo, dumny z powierzonych mu funkcji. Uśmiechnął się do niej szeroko. – Będzie bardzo szczęśliwy, że pani wróciła, taote. Potrzebuje pani, żeby uczyniła go pani szczęśliwym.

Bernadette nie sądziła, żeby było to takie proste, ale uśmiechnęła się do niego z pewnością siebie.

– Czy zabierzesz mnie czółnem do chaty? – zapytała, nie chcąc, żeby nowina o jej przyjeździe na wyspę dotarła do Dantona wcześniej niż ona sama.

Momo się zgodził. Ten pomysł sprawił mu, jak się zdawało, ogromną przyjemność. Bernadette podziękowała pilotowi, podała swój neseser i torbę Momo i zeszła do czółna. Nie przejmowała się tym razem prymitywnymi środkami transportu. Zresztą tym razem wiedziała dobrze, czego chce i nie zawracała sobie głowy modnymi strojami.

W torbie miała bikini i zmianę ubrania. I to wszystko. A na sobie niebieskie szorty i ładną wzorzystą podkoszulkę z głęboko wyciętym dekoltem. Włosy związała w koński ogon i nie kłopotała się makijażem. Nie potrzebowała już uzbrojenia przeciwko Dantonowi.

– Czy pani ojciec ma się lepiej? – zapytał Momo płynąc czółnem wzdłuż laguny.

– Tak, znacznie lepiej – odpowiedziała Bernadette.

Została w Sydney wystarczająco długo, żeby upewnić się, że ojcu nie grozi już żadne niebezpieczeństwo. Doktor Norton był zadowolony i z ostrożną pewnością zapowiadał całkowite wyzdrowienie. Oczywiście, nie było pewności, że coś podobnego nie zdarzy się w przyszłości, ale Bernadette nie wątpiła w długie życie swego ojca.

Momo wyciągnął czółno na brzeg dokładnie przed chatą Dantona. Bernadette podziękowała mu i z trudem powstrzymała się, by nie wbiec na werandę. Nim zdążyła rzucić na nią swoje bagaże, Tanoa wyszła frontowymi drzwiami, spodziewając się wracającego Momo. Jej twarz wyrażała zdziwienie. Bernadette przyłożyła palec do ust, ostrzegając dziewczynę, by nie zdradziła jej obecności.

– Gdzie jest Danton? – wyszeptała.

– W pracowni – odszepnęła Tanoa, z wielkimi, ciemnymi, rozświetlonymi radością oczyma.

– Zaprowadź mnie – ponagliła ją Bernadette. Przez te wszystkie dni, które spędziła na Te Enata, Danton nigdy nie pokazał swojego domu w środku.

Tanoa cichutko poprowadziła ją wzdłuż korytarza i wskazała drzwi, z trudem tłumiąc chichot, gdy Bernadette je otworzyła i pomachała jej ręką, dając znak, żeby zostawiła ją samą.

Danton siedział przed ekranem komputera odwrócony do niej plecami. Nie pisał. Półleżał w wygodnym biurowym fotelu, a swoje długie, mocne nogi oparł bezceremonialnie na pulpicie biurka. Leżące w nieładzie papiery wyglądały tak, jakby porozrzucał je w gniewie.

– Kto tu jest? – poirytowanym tonem domagał się wyjaśnień, nie trudząc się, by zmienić pozycję, czy choćby odwrócić do niej głowę.

Bernadette zamknęła za sobą drzwi i wzięła głęboki oddech. Na sam jego widok serce uderzało jej szybciej.

– Bernadette – powiedziała cicho. – To tylko Bernadette.

Zsunął nogi z biurka. Obrócił natychmiast krzesło i spojrzał jej w oczy. Wyraz zdziwienia i niewiary szybko zastąpiła sztywna rezerwa. Jego oczy prześlizgnęły się po niej i zalśniły szyderstwem.

– To nie w twoim stylu – wycedził. – Co cię sprowadza z powrotem?

Uśmiechnęła się do niego przeciągle, prowokacyjnie.

– Ojciec potrzebuje zachęty do powrotu do zdrowia.

Usta Dantona zwęziły się. Bernadette czuła jego napięcie, wyczuwała jego niepewność, ale była zdecydowana wydobyć z niego pełne wyznanie jego uczuć do niej.

– A więc chodzi ci o wyspę – wykrzywił wargi.

– A mnie nazywałaś bezwzględnym.

Uniosła wyzywająco brwi.

– Chciałeś wiedzieć, z jakiej jestem zrobiona gliny.

– Ze skamieniałej – powiedział z przekąsem i goryczą w oczach. – Już mnie nie interesujesz, Bernadette. Idź sobie i rób, co chcesz.

– Dobrze – powiedziała i podeszła do niego. Musi odbudować zniszczenia, które poczyniły jej kłamstwa, mówione w samoobronie. Parę łatwych słów nie wystarczy. On zmusił ją, żeby go zaakceptowała. Teraz ona tak samo musi zmusić jego, by zaakceptował ją. Przychodził jej do głowy tylko jeden sposób, ujawnienia prawdy i zmuszenia, by zdał sobie z niej sprawę.

– Problem z twoimi ustami, Dantonie – wycedziła pokonując dzielącą ich przestrzeń – polega na tym, że wyrzucając słowa pozbawione znaczenia podczas, gdy powinny robić coś nieporównanie bardziej cudownego.

Podniosła ręce w kierunku jego gładkiej, nagiej klatki piersiowej, ale on powstrzymał ją, ujmując przeguby jej dłoni w żelazny uchwyt. Zacisnął szczęki, miał ponurą twarz, a jego oczy rzucały niebezpieczne błyski.

– Nie baw się ze mną, Bernadette. Będziesz tego żałować przez resztę życia. – Jego głos brzmiał dziko, nieubłaganie.

– Uważasz to za swoją specjalność, prawda? – odrzuciła kpiąco. – Bawić się ludzkimi uczuciami… by służyły twoim celom?

– Myśl, co chcesz! Ale ostrzegam… tym razem nie będzie żadnych hamulców. Nie mam zamiaru więcej odgadywać twoich pragnień.

– A co z twoimi pragnieniami? – zapytała łagodnie, zachęcając go oczyma do zrobienia z nią, czego tylko pragnął. – Nie chcesz, żebym ja spróbowała je odgadywać?

Widziała w jego twarzy oznaki walki wewnętrznej, dumę walczącą z gwałtownym pragnieniem, by wziąć to, co mu ofiarowywała. Usta wykrzywiła mu pogarda do samego siebie. Niski, zwierzęcy pomruk wydobył się z jego gardła. Odepchnął jej ręce do tyłu i uderzył jej ciałem o swoje z pełną mściwości siłą. Bezlitosne okrucieństwo płonęło w jego oczach, kiedy powoli i z namysłem miażdżył jej biodra swoimi. Jego agresywne, wezbrane podniecenie wzbudzało między jej udami rozkoszną omdlałość.

– Czego ode mnie chcesz? Dlaczego wróciłaś?

– Powiedz mi, że mnie kochasz – domagała się. Oddychał ciężko, ze świstem.

– Chciałabyś, żebyśmy znowu byli kochankami? – warknął, wykrzywiając twarz w ponurym gniewie.

– Tak – odpowiedziała bezwstydnie. Mógł ukrywać swoją miłość za zasłoną wrogości – czyż ona tego też nie robiła? – ale nie potrafił ukryć swojego pulsującego pożądania. I tak jak on ją rozbroił pieszczotą, ona spróbuje rozbroić jego.

– Jeśli tego chcesz, z przyjemnością cię posłucham, Bernadette. Ale nie będzie już tak jak dawniej. Nauczę cię, jaka jest różnica między miłością a seksem, żebyś mogła rozpoznać prawdę. Kiedy spotkasz kogoś, na kim ci będzie naprawdę zależało.

Nie dał jej czasu na odpowiedź, zamykając usta pocałunkami, w pełnej gniewu namiętności, która nie znała nasycenia.

Bernadette było wszystko jedno. Wszystkie męki, jakie jej zadał, zamieniły się teraz w gwałtowną burzę uczuć, tym gwałtowniejszą, że podsycaną jego brakiem opanowania. Nie było w tym żadnej delikatności, wrażliwości, żadnych względów.

Danton zdarł z niej ubranie. Zerwał swoje pareu. Całował ją z gwałtownym, dzikim głodem; całował jej usta, szyję, odnalazł jej piersi i doprowadził do tego, że drżała z pożądania i tęsknoty. Krzyknęła, ale nie miał nad nią litości. Wbiła mu palce w plecy i to podnieciło go jeszcze bardziej. Gdy rzucił ją na podłogę, jego biodra chłostały pożądaniem drżącą miękkość jej ciała. Wreszcie przygwoździł ją do siebie.

Napięcie, do jakiego ją doprowadził, domagało się rozładowania i Bernadette zachęcała go bezwiednie do ostatecznego połączenia. Wszedł w nią tak głęboko i mocno, że jej ciało szamotało się w konwulsjach, przebite, rozpalone, przestrzelone drobniutkimi nabojami rozkoszy.