Margit Sandemo: W Cieniu Podejrzeń

– Księżyc świecił bardzo słabo. Poza tym ten człowiek miał wysoko postawiony kołnierz peleryny i nie mogłam zobaczyć dokładnie jego sylwetki. Jednak nie, zjawa, którą widziałam, była bardzo wysoka, a Stefan jest prawie o głowę niższy od ciebie. I w jaki sposób się tam dostał? A jak zniknął?

– Chyba się domyślam… Słyszałem kiedyś historię I pokojach dla służby…

– Andrej – przerwała mu nieśmiało. – Jest jeszcze coś, o czym nie zdążyłam ci powiedzieć.

– Czy to jakieś kolejne odkrycia z mojego nocnego życia?

– Nie, coś zupełnie innego. To dotyczy Svetli. Widziałam ją już przedtem. Była pielęgniarką w szpitalu w Cannes.

Przez moment patrzył na nią z niedowierzaniem, po czym wybuchnął śmiechem.

– Svetla jako pielęgniarka? Nie, no wiesz, wszystko, ale nie to! Jej nie obchodzą cierpienia innych. O Boże, teraz już rozumiem. A tak ją ubóstwiałem! Traktowałem jak anioła!

– To chyba jedyna dziewczyna, z jaką miałeś bliższy kontakt. W dodatku bardzo piękna.

– Naprawdę? Jakoś już nie dostrzegam jej urody. Widzę tylko twoją. Ale sądzę, że masz rację. W swoim życiu nie spotkałem zbyt wielu dziewcząt. Ale że pracowała w szpitalu? To niewiarygodne, musiałaś się pomylić.

– Być może – odparła Marie – Louise spokojnie.

– Nie boisz się mnie mimo tych wszystkich tajemniczych wydarzeń? – spytał cicho.

– Nie, Andrej. Nawet dziś w nocy, kiedy doznałam szoku, właściwie się nie bałam. Nie krzyczałam, nie straciłam przytomności, nie wypadłam z pokoju i nie obudziłam całego domu. Nawet gdyby się okazało, że to byłeś ty, nie potrafiłabym odejść od ciebie. Ponieważ jest w tobie, tak jak i w wampirach, coś bardzo erotycznego.

– We mnie też? – zdumiał się. – Czy naprawdę mnie pragniesz?

– Skandynawskie dziewczęta są bardzo wyzwolone, lecz mimo to nie odważę się odpowiedzieć wprost na twoje pytanie.

– Pragnę cię, Malou.

Słysząc to mocniej przytuliła się do niego. Czuła za pach i ciepło jego skóry. Wiedziała, że chciałaby przy nim zostać. Do końca życia, jeżeli on się zgodzi. Tak bardzo się bała, że go straci. Marie – Louise nauczyła się już, jak miliony kobiet i mężczyzn przed nią, że miłość niesie z sobą nie tylko spokój i poczucie bezpieczeństwa, lecz również wieczny strach. To cena, jaką trzeba płacić za to, by móc kogoś kochać głęboko, z całej duszy.

Nie próbował jej już pocałować. Tak jakby najpierw chciał się do końca oczyścić z podejrzeń, że jest wampirem.

Podejrzenia groteskowe, ale poszlaki pojawiały się jedna za drugą.

– Czy oni przypadkiem nie zaczęli się niepokoić, co się z tobą stało? – spytała Marie – Louise.

– Tak, z pewnością. Chciałbym jednak najpierw obejrzeć twój pokój. Mam pewną teorię.

– Ale nie dostaniemy się tam niezauważeni.

– A jednak spróbujemy. Pojedziemy windą – zażartował.

Poszła za nim w górę szybu. Posuwali się powoli i bezszelestnie. Kiedy dotarli do poziomu kuchni, zamarli na chwilę przerażeni potężnym uderzeniem w ścianę i krzykiem kucharki:

– Znowu grasują tu myszy!

Siedzieli tak dłuższą chwilę, wstrzymując oddech, zanim odważyli się iść dalej.

Andrej zatrzymał się przy jadalni i wyjrzał przez szparę. Bez słowa ruszył dalej.

Marie – Louise zatrzymała się także. Ujrzała cztery osoby jedzące obiad przy stole.

Hrabina wyglądała na zakłopotaną. Strapiona twarz, która kiedyś musiała być bardzo piękna, zdradzała niepokój.

– Co się stało z moją panią do towarzystwa? Mam teraz pokojówkę, wiesz, Svetlo?

– Chyba znowu poszła do miasta – mruknął hrabia.

– Tak, rzeczywiście ta dziewczyna na wiele sobie pozwala – dodał Stefan.

– Prosiłam ją, żeby poszła z samego rana – odezwała się hrabina. – A co zrobimy z Andrejem? Mówiłam, że powinniśmy wezwać lekarza. A jeśli on doniesie, że zatailiśmy zgon?

– Tak, może nam przysporzyć kłopotu – zauważył jej mąż.

Svetla, zadowolona z siebie, zanosiła się perlistym śmiechem.

– Andrej jest jedynym, który mnie rozumie – skarżyła się hrabina. – Cieszę się, że żyje.

Stefan wydawał się jednak wyraźnie zdenerwowany. Przeprosił i wyszedł do holu. Marie – Louise śledziła go wzrokiem, kiedy po cichu podszedł do szafy i obejrzawszy się, czy nikt nie widzi, wyjął z niej ukrytą przez hrabinę butelkę pernodu. Pociągnął potężny łyk i odstawił trunek na miejsce. Następnie wrócił do jadalni.

Andrej dał znak Marie – Louise, żeby się nie zatrzymywała, i weszli na wysokość ostatniego piętra.

Sprawdził, czy droga jest wolna, i wyczołgał się. Po chwili podał rękę dziewczynie i pomógł jej wydostać się z szybu.

Po cichu przemknęli po schodach prowadzących na poddasze.

– Tu jest mój pokój – powiedziała i weszła do środki Natychmiast zorientowała się, że ktoś grzebał w jej rzeczach.

– Kaseta – odezwał się Andrej. – Kaseta Jana.

– Albo twoja. Zrozumieli chyba, że sobie pomagamy. Kto inny mógłby wrzucić drewno do trumny?

– Myślę, że do niedawna jeszcze tego nie wiedzieli.

Marie – Louise pokazała, w którym miejscu ujrzała przerażającą postać. Andrej położył się na łóżku, żeby spojrzeć na pokój z odpowiedniej perspektywy, i po chwili wstał.

– Znam historię o pewnym młodym człowieku z tego domu, który zakochał się w służącej. Zbudował tajemne wejście, żeby móc ją w nocy odwiedzać. Być może ona zajmowała ten właśnie pokój.

Marie – Louise, która zawsze chwytała wszystko w lot, albo prawie zawsze, zawołała:

– W takim razie owe drzwi mogą znajdować się tylko w szafie!

– Właśnie.

Tylna ścianka ustąpiła pod naciskiem ręki, ale coś blokowało ją z drugiej strony.

Przeszli do pomieszczenia obok. Wyglądało na nie zamieszkane, wykorzystywano je tylko jako schowek.

Na jednej ścianie wisiała zasłona. Kiedy zsunęli ją na bok, zobaczyli małe drzwiczki. Andrej je otworzył.

– Otwierają się całkiem bezgłośnie – zauważyła Marie – Louise. – A tam dalej jest moja szafa.

W pobliżu stała niska komoda. Andrej podszedł do niej. Pierwsza szuflada była pusta, druga także. Ale w najniższej…

I leżała tam czarna peleryna z wysokim kołnierzem, buty na bardzo wysokich obcasach i dziwny przedmiot, przypominający plastikowe zęby do zabawy w Drakulę, jakie można kupić w sklepie ze śmiesznymi rzeczami.

W oczach Andreja pojawiła się wściekłość.

– No, teraz Stefan będzie się musiał tłumaczyć. Zobaczymy, jak z tego wybrnie. Chodź, nie ma czasu na ceremonie!

Wziął ją za rękę i zbiegli po schodach. Prosto do jadalni. Osoby siedzące przy stole na widok Andreja z dziewczyną znieruchomiały.

– O, tu jest Marie – Louise – zaczęła hrabina. – I Andrej. Gdzie…

Andrej przeszedł szybko obok niej i rzucił przebranie na stół tuż przed Stefanem.

– I co ty na to?

– Andrej, po co tak dramatyzujesz? Co to za śmieci?

– Bardzo dobrze wiesz, co to takiego. Zakradłeś się dziś w nocy do pokoju Marie – Louise. Wszedłeś przez tajemne przejście przebrany w ten straszny kostium, żeby pomyślała, że to ja, a potem schowałeś rzeczy w komodzie w komórce. No? Czy masz na to jakieś rozsądne wytłumaczenie?

Stefan wstał, niewiele przez to zyskując, gdyż Andrej był dużo wyższy. Jego głos brzmiał jednak przekonująco i pewnie.

– Mój drogi kuzynie z kompleksem wampira! Mam bardzo dobre wytłumaczenie. Mianowicie takie, że ty sam położyłeś tam te rzeczy, żeby na mnie padło podejrzenie. Sam nie potrzebujesz przecież żadnych dodatkowych przyborów, by straszyć młode gorącokrwiste kobiety po nocach.