Margit Sandemo - Annabella

– Gdyby ojciec nie miał swoich lat – Marietta nie dała się zbić z tropu – to pewnie sam by ją poratował. Ale…

Przerwała raptownie, bo w pokoju zjawiła się pani Fernér. Na widok Marcusa chciała się cofnąć, ale Marcus zaprosił ją do środka. Twarz pani Fernér nosiła ślady łez.

– Co się stało, Lito? – Marietta objęła ją ramieniem.

– To wstrętne! Takie poniżające… – Pani Fernér potrząsnęła głową. – Wszyscy mieli wybrać się na konną przejażdżkę, wszyscy poza mną i moim mężem. A teraz ta okropna kobieta postanowiła zostać w domu, a mój mąż chce mnie nakłonić do wyjścia. Wiadomo dlaczego…

Marietta chwyciła się za głowę i jęknęła.

– Och! Rozbolała mnie głowa – krzyknęła z przesadą. – Ja też zostanę w domu.

– A ja zamierzałem udzielić Annabelli lekcji francuskiego – dodał szybko Marcus, puszczając do mnie oko.

– Tak, zostajemy – pojęłam w lot.

Oczy pani Fernér rozbłysły w ostrożnym uśmiechu.

– Jedź, Lito – powiedziała Marietta. – Zadbamy, by ani na sekundę nie zostali sami. Bądź spokojna!

Całe towarzystwo ruszyło zwiedzać okolice Ystad i w domu zapanowała cisza. Stałyśmy z Mariettą przy oknie, przypatrując się, jak pan Fernér pomaga małżonce dosiąść wierzchowca. Pani Fernér wydawała się zalękniona, niepewnym ruchem przytrzymywała kapelusz na głowie. Jej mąż popatrywał na nią wzrokiem, w którym ulga przeplatała się z chytrością i poczuciem winy. Winy zresztą było w tym spojrzeniu najmniej!

Pani Fernér pomachała mężowi i dołączyła do reszty. Pan Fernér nie zadał sobie trudu, by odwzajemnić gest pożegnania, i spiesznie wszedł do domu.

– Teraz! – szepnęła Marietta.

Wyślizgnęłyśmy się z pokoju i stanęłyśmy u szczytu schodów, spoglądając w dół. Flora czekała w sieni, twarz wykrzywiła w zachęcającym uśmiechu.

– A więc? – usłyszałyśmy głos pana Fernéra. – Czujesz się lepiej?

– Dużo lepiej – szepnęła, patrząc na niego uwodzicielsko. – Pewnie zaszkodziło mi coś z wczorajszego obiadu. Te dziewki kuchenne nie grzeszą czystością…

Otworzyłam usta, lecz w tej samej chwili dłoń Marcusa zacisnęła się na mojej, więc się nie odezwałam. Flora wzięła pana Fernéra pod rękę i razem skierowali się do dużego salonu.

Marietta mrugnęła do nas i ruszyła w dół schodów, jęcząc głośno:

– Och! Ta straszna migrena!

Flora i pan Fernér odwrócili się gwałtownie i spojrzeli na nią z zaskoczeniem.

– Nie pojechałaś z tamtymi? – spytała Flora lodowatym tonem.

– Nie, potwornie boli mnie głowa – odpowiedziała Marietta, dramatycznym gestem przykładając dłoń do czoła.

Pan Fernér machnął ręką z irytacją.

– Sprawdź w spiżarni – rzucił kwaśnym tonem – Lita trzyma jakieś środki w komodzie po prawej stronie. A potem się połóż. Albo idź na spacer. Świeże powietrze dobrze robi na ból głowy.

– Tak też zrobię – zaszczebiotała Marietta. – Jak to dobrze, że i ty się lepiej czujesz, Floro! Jeśli ruszysz od razu, z pewnością dogonisz pozostałych gości.

– O, nie, nie powinnam się dziś przemęczać – odrzekła Flora, przybierając minę cierpiętnicy. – Ty powinnaś jednak się przejść. Lub przespać. Zadbamy, by nikt ci nie przeszkadzał.

Marietta cofnęła się w głąb salonu, pociągając za sobą Florę i pana Fernéra. Gdy tylko zniknęli nam z oczu, zbiegliśmy z Marcusem na dół i weszliśmy ukradkiem do biblioteki. Zasiedliśmy przy jednym ze stołów i pogrążyliśmy się w podręcznikach do nauki francuskiego.

Marietta zniknęła w spiżarni.

Liczyliśmy na to, że para zechce poszukać spokojnego miejsca na schadzkę. I rzeczywiście, w chwilę później stanęli w drzwiach biblioteki, spoglądając na nas z niepomiernym zdumieniem.

Flora rozdziawiła usta. Nie wyglądała zbyt apetycznie.

– Wy też zostaliście?

– Tak – powiedział Marcus. – Pani Fernér pozwoliła łaskawie, bym udzielił pannie Annabelli kilku lekcji francuskiego, zwłaszcza w zakresie słownictwa kulinarnego. Najwspanialsze książki kucharskie wyszły spod pióra Francuzów. Wybraliśmy ten moment, by nikomu nie przeszkadzać.

– Dziewka kuchenna na salonach!

– Nie należy wyrażać się lekceważąco o uczciwym zajęciu – odrzekł sucho Marcus. – Poza tym, choć nie ma to w tej chwili żadnego znaczenia, wiedz, że Annabella nie jest dziewką kuchenną. – Uniósł jedną brew. – Ojciec prosił przekazać ci pozdrowienia, Floro. Niepokoi się o ciebie i twoje… dobre imię.

– Ach, tak?

– Uważa, że ostatnimi czasy zbytnio gustujesz w towarzystwie mężczyzn.

Flora zesztywniała.

– Dostałam wczoraj list od twego ojca – oświadczyła. – W ogóle o tym nie wspomina.

Spojrzałam na Marcusa. Z pewnością blefował, ale Flora nie była pewna swego.

– Nic na to nie poradzę, że panowie lgną do mnie – ciągnęła. – Mimo to jestem porządną i przyzwoitą kobietą, więc nie masz się czego obawiać. Ojciec powinien zwrócić baczniejszą uwagę na to, z kim ty przestajesz! – dodała, obrzucając mnie zimnym wzrokiem.

– Być może! – rzucił wesoło Marcus. – Słuchajcie… Skoro jest nas czworo, może zagramy partyjkę?

– Nie, dziękujemy, nie chcemy przerywać waszego słodkiego tête – à – tête.

Wycofali się. Pan Fernér nie odezwał się ani słowem, ale poczerwieniał i sprawiał wrażenie zakłopotanego.

Spojrzeliśmy po sobie. Co mieliśmy zrobić? Zaświtała mi w głowie pewna myśl.

– Proszę pana! – krzyknęłam, wybiegając za nim.

Zatrzymał się z ponurym wyrazem twarzy.

– Słucham? – spytał z godnością. Coraz mniej go lubiłam.

– Chodzi… o mojego ojca – zaczęłam. – Był w pana wieku i zawsze się dobrze o panu wyrażał, jako o dobrym przyjacielu i szlachetnym człowieku. Przed śmiercią bardzo chorował, a pańska wierna przyjaźń była mu wielkim pocieszeniem.

– Hm! – chrząknął pan Fernér. – Doprawdy?

Czynił wysiłki, by przypomnieć sobie, cóż takiego uczynił dla mego ojca. Wiedziałam jedynie, że go znał.

– Chciałam podziękować za wszystko – dodałam, obrzucając go spojrzeniem pełnym wdzięczności i podziwu.

Moje słowa wywarły na nim pewne wrażenie. Rysy jego twarzy złagodniały.

– Hm… – chrząknął ponownie, tym razem z zażenowaniem. Musiałam obudzić w tym człowieku resztki dumy i sumienia. To z pewnością nie ułatwi Florze zadania!

Zadowolona wróciłam do Marcusa, który czekał na mnie w bibliotece.

Flora i pan Fernér zniknęli w drzwiach salonu, a my z Marcusem pospieszyliśmy tą samą drogą, by podsłuchać ich rozmowę w sieni. Teraz para była w zupełnie odmiennym nastroju.

– Proszę się nimi nie przejmować – usłyszałam głos Flory. – Nic nie znaczą!

– Dajmy sobie jednak spokój – odpowiedział pan Fernér.

– Jaka szkoda – zaszczebiotała Flora. – Tak się cieszyłam na rozmowę z panem! Rzadko można spotkać mężczyzn pańskiego pokroju. Takich inteligentnych i niepospolitych…

Marcus posłał mi zrezygnowane spojrzenie.

Flora dodała coś jeszcze, czego nie zrozumieliśmy. Przechyliłam się przez poręcz i ujrzałam, jak bierze pana Fernéra pod rękę. Przypominała pająka, który stara się omotać swą ofiarę. Niemal hipnotyzowała go wzrokiem, on zaś toczył walkę z samym sobą.

– Chodź – zdecydował. – Pójdziemy do mego pokoju!

Wpadliśmy w panikę. Co teraz?

Marietta była szybsza. Musiała usłyszeć te słowa, bo kiedy Flora i pan Fernér znaleźli się na piętrze, dobiegł nas jej beztroski głos.