W odpowiedzi tylko się uśmiechnęłam. Potem ścisnęłam go za rękę, pocałowałam w czoło i podeszłam do drzwi.
– Muszę iść – powiedziałam cicho. – Jeśli zostanę tu choć chwilę dłużej, to wskoczę ci do łóżka!
Wybiegłam. W życiu nie zdobyłam się na równie odważną wypowiedź. Resztę popołudnia spędziłam w lekkim, niemal frywolnym nastroju. Dolałam rumu zamiast madery do pasztetu z gęsi. To nic, potrawa stała się jedynie bardziej pikantna!
Wyjaśniłam matce w oględnych słowach, że komisarz policji zlecił mi tajną misję tego wieczora. Poleciłam jej milczeć. Matka przestraszyła się, ale wysłuchała mnie z namaszczeniem. Potem pobiegłam do domu, by się przebrać, a w chwilę później przysłano po mnie powóz i zawieziono na przedmieście, gdzie niecierpliwie czekali Marcus i komisarz.
Nasz przejazd przez Ystad musiał robić wrażenie. Jako woźnice wystąpili policjanci, w powozach jadących przed nami i za nami byli żołnierze w przebraniach lokajów i służących. Słońce już zaszło, ale w ogóle nie zwróciliśmy na to uwagi. Za ciężkimi aksamitnymi zasłonami powozu Marcus wziął mnie w ramiona i przytulił.
– Długo czekałem na tę chwilę – szepnął, muskając mnie w policzek. Potem zaczął mnie całować, z początku czule i ostrożnie. Wkrótce zrozumiałam, dlaczego tak trudno utrzymać związek kobiety i mężczyzny we właściwych granicach. Obiecałam sobie, że nigdy nie spojrzę z pogardą na kobietę upadłą. Teraz już wiedziałam, jak niewiele trzeba, by dać się porwać zmysłom…
Marcus przeżywał te same tortury. Oddychał głośno i patrzał na mnie nieomal z przestrachem. Ja miałam oczy szeroko rozwarte, a moje wargi drżały.
– Musimy pobrać się jak najszybciej – wyjąkał.
– Tak – odrzekłam bezgłośnie. Odsunęliśmy się od siebie i wcisnęliśmy w przeciwległe kąty powozu. Na szczęście byliśmy już prawie na miejscu.
Powóz dojechał do starego portu. Mimo ciemności na redzie widać było zarys ogromnego okrętu. Przy kei, w miejscu gdzie wyryty był napis „Aldebaran”, cumowała niewielka, dobrze zamaskowana łódź pełna żołnierzy.
Przyszedł ten niebezpieczny moment, gdy Marcus i ja musieliśmy przesiąść się z powozu do łodzi, stanowiąc łatwy cel dla ewentualnych napastników. Marcus był w większym niebezpieczeństwie, grał przecież rolę króla, a ja tylko go wspierałam. Nagle ta maskarada wydała mi się makabryczną grą, w której stawką było życie Marcusa. Chciałam wciągnąć go w głąb powozu, ale pod jego ostrzegawczym spojrzeniem opamiętałam się i poszłam w jego ślady.
W porcie panowała cisza. Pod silną eskortą żołnierzy weszliśmy na pokład łodzi i odbiliśmy od brzegu, kierując się w stronę królewskiego okrętu.
Kiedy dotarliśmy na miejsce, zaprowadzono nas do jednego z salonów. Oszołomił mnie jego przepych. Nie spodziewałam się tak luksusowo urządzonych wnętrz!
Okręt wypłynął powoli z portu. Przez małe okrągłe okienka wyglądaliśmy na ciemną toń wody. Dano nam do zrozumienia, byśmy nie wychodzili spod pokładu. Stanowiliśmy wszak cel ataku tych fanatyków i nie mogliśmy narażać życia, wystawiając się na ich strzały.
Ściskałam kurczowo dłoń Marcusa. Czekaliśmy w milczeniu, ale nic nie nastąpiło.
Czyżbyśmy znów źle ocenili sytuację?
A jednak nie, zdarzenia potoczyły się jak lawina. Podnieceni marynarze przebiegli raptem przez salon, pokład zaroił się od żołnierzy. Wyjrzeliśmy ponownie przez okienko i ujrzeliśmy cienie małych łodzi otaczających okręt.
Tym razem nie popełniliśmy błędu. Słowo „Aldebaran” wskazywało miejsce ataku. A w domu Fernérów skrywał się jeszcze jeden poplecznik Cederweda. Inaczej łodzie nie ruszyłyby do akcji. Ktoś musiał zdradzić, że król zamierza wyjechać dzień wcześniej.
Marcus z desperacją przycisnął mnie do podłogi. Zrozumiałam, że obawia się strzałów w okna. Było to dość prawdopodobne, napastnicy musieli zakładać, że król i królowa znajdują się w salonie.
Leżeliśmy plackiem na podłodze, nic nie widząc, ale wszystko słysząc.
Rozbrzmiały rozkazy, potem głuche odgłosy wystrzałów i walka rozpoczęła się na dobre.
– Kocham cię, Annabello – powiedział Marcus.
– Ja też cię kocham – odrzekłam i przysunęłam się bliżej do niego.
Usłyszeliśmy kilka głośnych wybuchów, potem szybkie kroki na pokładzie, jakieś krzyki. Marcus uniósł się do połowy, by wyjrzeć przez okienko.
– Marcus! – krzyknęłam. – Natychmiast się połóż!
Rzucił się na podłogę, a w tej samej chwili kula przeszyła szybę w miejscu, z którego wyglądał. Skuliliśmy się pod ścianą.
– Annabello, czeka nas wspólna przyszłość – szepnął Marcus z rozpaczą, jakby dopiero zdał sobie sprawę z niebezpieczeństwa. – Nie możemy teraz umrzeć!
Walka ustała. Cederwed i jego ludzie wpadli w zasadzkę, policjanci i żołnierze rozprawili się z nimi bez większego trudu.
Komisarz zszedł do salonu i oznajmił nam, że niebezpieczeństwo minęło. Mogliśmy wyjść na pokład.
Widoku, który ujrzałam, nigdy nie zapomnę. Wszędzie leżeli ranni.
– Zwyciężyliśmy – triumfował komisarz. – Król może jutro zatrzymać się u Fernérów, a potem ruszyć w dalszą drogę, nie obawiając się napaści.
– Skąd ta pewność, że król jest bezpieczny u Fernérów? – spytałam, ale odpowiedź była zbyteczna. W następnej bowiem chwili zobaczyłam Johana. Stał ze spuszczoną głową między dwoma żołnierzami, unikając wzroku Marcusa. Ręce miał skute kajdankami.
Johan! A więc on był drugim informatorem Cederweda w domu Fernérów! Powinniśmy byli domyślić się tego wcześniej. Cały czas trzymał się na uboczu, niewiele mówił, zachowywał się podejrzanie, a myśmy niczego nie dostrzegli.
Marcus zbliżył się do swego dawnego towarzysza.
– Johan – spytał z niedowierzaniem w głosie – to ty strzelałeś do mnie tamtego dnia na plaży?
– Tak. – Johan wciąż nie był w stanie spojrzeć mu w oczy.
– Dlaczego? Nie stanowiłem dla was zagrożenia. Chciałem jedynie spotkać się z Annabellą!
– Flora mnie zmusiła – wymamrotał Johan. – Przeczytała ukradkiem list, który napisałeś do Annabelli. Zrozumiała, że cię traci, i nie mogła tego znieść. Obawiała się reakcji otoczenia na wieść o tym, że przegrała rywalizację z Annabellą.
– I ty zgodziłeś się mnie zabić! Z jej polecenia! Johan!
Johan podniósł wzrok i odrzekł hardo:
– Wierzyłem jej. Była moją pierwszą, wielką miłością. Potem dopiero zrozumiałem swój błąd, kiedy oznajmiła, że jestem jedynie narzędziem. Zależało jej tylko na Cederwedzie, ale on też miał jej dość. Kazał mi ją zabić, bo za dużo mówiła i zachowywała się nieodpowiedzialnie. Poszedłem więc do niej, powtórzyłem jej słowa Cederweda i…
– Zabiłeś ją? – dokończył spokojnie Marcus. – Sama się o to prosiła. Igranie ludzkimi uczuciami musi prowadzić do tragedii.
Położył dłoń na ramieniu Johana.
– Johan, jestem głęboko przejęty tym, co się stało. Byliśmy dobrymi przyjaciółmi i tak cię zapamiętam.
Powiedziawszy te słowa, Marcus odwrócił się i odszedł. Johan patrzył za nim w milczeniu. Zanim jednak odwrócił głowę, ujrzałam łzy w kącikach jego oczu.
Siedziałyśmy z matką całą noc, przygotowując czekoladki. Stało się to poniekąd naszym zwyczajem. Marcus zaofiarował się z pomocą, ale odesłałam go do łóżka. Pojechał wprost do domu Fernérów.
Pani Fernér zatrudniła mnóstwo służby na następny dzień, ale odpowiedzialność za menu spoczywała na mnie i na matce.
Читать дальше