Валерый Гапееў - Аўтобус

- Праз мяне? - нечакана весела адрэагаваў мужчына. - Ты калі-небудзь лічыла мяне за чалавека, не кажучы ўжо пра мужчыну? Ты са сваёй мамай зрабіла з мяне свайго слугу - і ты хацела ад мяне нечага, вартага чалавека?

- От і пражыў пад спадніцай маёй! Хоць гэта мяне супакойвае!

- Ты ніколі не вызначалася сваім розумам, - з усмешкай працягваў мужчына. - Думаеш, калі ты не бачыш ува мне чалавека, то і ніхто не бачыў?

- Што-о-о? - разгублена акругліла вочы таўстуха.

- Тое. Усе гэтыя 25 гадоў у мяне была жанчына. Не проста жанчына - сям'я! Яна нарадзіла мне сына, і той ужо вырас. І прозвішча ён маё узяў. І мы былі шчаслівыя.

Таўстуха хапала ротам паветра, імкнулася нешта сказаць. Але мужчына не стаў чакаць, пакуль яна здолее выціснуць з сябе слова, устаў і загадаў ёй:

- Выпусці! Хоць памерлі мы разам, ды пасля смерці я з табой не буду!

І яна падхапілася мітусліва. Ён выйшаў і сеў на свабоднае месца ў заднім радзе.

- Эх, людзі... І мёртвым няма спакою, - ціха прагаварыла ўрач.

- А вы не занадта спакойныя? - з выклікам спытаў Антось.

- Усё нармальна, - ціха адказала жанчына. - Я ўдзячная Богу, што два дні таму мама памерла ў мяне на руках, і яе пахавала. Дачка замужам, сын заканчвае універсітэт. Муж - чалавек самастойны... Шкада, што яны будуць гараваць па мне. А так... я рабіла свае справы так, быццам была гатовая памерці ў любы дзень. За мной не засталося даўгоў, - горка ўсміхнулася жанчына.

- Ага, дзякаваць Богу... - скептычна пакрывіўся Антось. - Цяпер дакладна вядома пра мілыя казкі...

- У цябе не б'ецца сэрца, - павольна прагаварыла дзяўчына, што сядзела побач з хлопцам, паклаўшы яму галаву на грудзі.

Хлопец мякка пагладжваў яе па плячах, глядзеў за акно, дзе мільгацелі шэра-зялёныя плямы.

- Дык і выдатна, яно не забаліць, мне не стане блага, я не памру ад сардэчнага прыступу, - усміхнуўся хлопец. - У цябе ж вось таксама не б'ецца - а ты ж мяне кахаеш так, як і кахала, праўда?

- Праўда, - падняла галаву дзяўчына, усміхнулася. - Мы цяпер можам пачаць цалавацца - і будзем цалавацца вечна...

- Ага, - усміхнуўся і хлопец. - Пачнём?

Антось не вытрымаў - адчай стаў душыць яго. Гэта немагчыма! Яму трэба выжыць, яму трэба вярнуцца туды, хоць на хвілінку, хоць на імгненне! Ён павінен сказаць Алене, што ў яго кампутары у асобнай папцы пад назвай "Рознае" ляжыць яго аповесць - аповесць яго жыцця. Ён павінен перадаць дэтэктыў заказчыку, атрымаць грошы і аддаць іх жонцы. Яна ж у доўг ужо набрала у гандляроў, што разносяць розныя шмоткі прама па рабочых месцах, ён павінен папрасіць прабачэння за тое, што не здолеў зрабіць яе шчаслівай...

Антось устаў і накіраваўся да мужчыны з ноўтбукам. У яго не было ніякай асаблівай надзеі, не было нават думкі нейкай, але здавалася: падыдзе ён бліжэй да тэхнікі - і нешта народзіцца, нейкі выхад адшукаецца. Нечакана давялося зрабіць многа крокаў, а потым, прысеўшы побач з мужчынам, Антось пабачыў, што яго крэсла можа на цэлы метр аддалена ад крэсла хлопца.

- Не разумею... - пачаў Антось, паказваючы вачыма на крэсла. - Што адбылося?

- Нічога такога, я думаю, - ахвотна адказаў лысаваты. - Мы ўжо набылі дастаткова вялікую хуткасць адносна нерухомага назіральніка. Так што мы набываем для яго форму кропкі. А для нас унутры гэтая кропка азначае бясконцасць.

- А прасцей?

- Прасцей? Наш аўтобус з кожнай хвілінай будзе рабіцца усё большым і большым. І стане ўрэшце адным сусветам. Бясконцым.

Антось пракаўтнуў.

- Слухай... Можа, ёсць магчымасць нешта зрабіць? У мяне... рукапіс... Не магу я яго з сабой тут пакінуць. Ён там трэба...

- Не магу, - адмоўна пакруціў галавой хлопец. - Я праўду сказаў - адсюль мы нічога не перададзім. Зараз ужо час звярнуўся да 3 хвілін...

За шыбамі акон салона нічога амаль не было відаць - адзіная шэра-зялёная паласа.

Пачуліся крокі ззаду. Антось азірнуўся - да іх ішла жанчына з непрыгожым худым тварам. Яна ішла доўга - салон стаў падобным да паўпустога кіназала з чатырма радамі крэслаў.

- Я не магу тут застацца! - сказала жанчына і Антось зразумеў, што калі жанчыне адказаць нешта банальнае, то пачнецца істэрыка.

- Я таксама не магу, - адказаў ён шчыра.

Жанчына быццам чакала такога адказу менавіта ад Антося, зрабіла некалькі крокаў наперад (хоць раней гэта было адразу, побач), стала ля вадзіцеля.

- Спыніцеся і адчыніце дзверы. Я выйду!

У салоне павісла маўчанне. Жанчына-ўрач прайшла наперад.

- Які сэнс? Вы што, не зразумелі, што прыпынак - гэта наша поўнае знікненне? Вы не бачылі хіба, як мы раствараемся?