Валерый Гапееў - Аўтобус

- Але спыняцца пакрысе! Вельмі павольна, - папярэдзіў-прапанаваў мужчына з ноутбукам. - Мы не ведаем, якая там фізіка поля...

- А што можа быць? - нервова запытаўся нехта.

- Не ведаю, - шчыра прызнаўся малады чалавек. - Мы патрапілі ў кольца часу, рухаючыся, мы застаёмся ў ім і рухаемся... Можа, мы і застаёмся тут толькі таму, што самі рухаемся...

- Ну, дык і выдатна, - усміхнуўся напружана мужчына ў касцюме. - Ёсць шанс спыніцца - і вярнуцца ў свой час, ці не так?

Хлопец палыпаў вачыма, падумаў і адказаў:

- Мабыць, ёсць... Усё, што ведалі пра час раней - толькі тэорыя ды гіпотэзы...

- Ну, тады я буду прытарможваць па трохі, - прыняў рашэнне вадзіцель.

Аўтобус сцішаў ход вельмі павольна, амаль незаўважна. Пасажыры ўпіліся позіркамі за вокны. Усё павольней і павольней рухаліся міма аўтобуса прыдарожныя кусты.

- Свеціцца! Сценка празрыстая! - раздаўся адчайна-здзіўлены крык хлопчыка-інваліда.

У воклічах, якія імгненна запоўнілі салон пасля гэтага крыку, былі сабраныя разам і жах, і здзіўленне, і захапленне.

Было ад чаго: праз сценкі аўтобуса стала відаць шэрая лента бягучай дарогі.

- Газуй! Хуткасць давай! - закрычаў мужчына ў касцюме да вадзіцеля, а той ужо і сам націснуў на газ, і матор узвыў, ірвануў наперад аўтобус.

- Божачка, што ж будзе, Божачка, выратуй, спыні гэта, - мармытала ззаду Антося нервовая жанчына.

І сам Антось адчуў, як страх сціскае яго свядомасць - рабілася млосна ад думкі, што і на самай справе ніколі не спыніцца іх аўтобусу. Ён стаў глядзець у акно, быццам там магла быць падказка.

- Нешта мы хутчэй ехаць сталі, - заўважыў Антось уголас, бо за акном кусты і дрэвы мільгалі надта ж часта. - Напужалі вадзіцеля...

- Тут не напужаешся, - адгукнуўся вадзіцель са свайго месца, - Калі пад сабой дарогу пабачыш... Дарэчы, я дарогу бачыў праз самога сябе... Хто-небудзь яшчэ гэта заўважыў?

- Я таксама празрыстым пачаў быў рабіцца, - падаў голас хлопчык-інвалід. - У мяне нага забалела, гляджу - а праз яе відаць крэсла, а праз крэсла - дарогу...

- Як нага забалела, унучак? - спуджана выгукнула яго бабуля. - У цябе ж паралізаваныя ножкі, не могуць яны балець...

- Балела, - настойліва адказаў хлопчык. - І цяпер баліць...

Яго бабуля моўчкі прыкрыла рот рукой, глядзела на ногі ўнука, не адрываючыся.

- А на самай справе, чаму мы хутчэй едзем? - адарваўся ад акна мужчына ў строгім касцюме. - Такое адчуванне, больш за сто сорак...

- Ды не ж, - нервова адгукнуўся вадзіцель. - Тыя ж 90 на спідометры... Не разумею я...

Загаварыў малады чалавек з ноутбукам, пачаў хрыпата, пракашляўся, пасля стаў казаць, хвалюючыся, быццам сам быў вінаваты ў тым, што адбывалася:

- Час пераходу мяняецца... ну, раней праз кожныя 10 хвілін мы вярталіся ў ранейшую кропку. А вось цяпер... праз 7... І толькі што - ужо праз 6...

- І пры чым тут рух аўтобуса? - зацікавіўся нехта, не разумеючы.

- Ну, мы ж праязджаем пэўную адлегласць ад той кропкі... да мяжы кальца. За пэўны час. Цяпер час скараціўся, а адлегласць тая ж...

- Дык мы хутка пралятаць дарогу будзем, - роблена рагатнуў вадзіцель, тут жа спытаўся сур'ёзна: - Калі час вяртання скарачаецца пастаянна, што будзе, калі дасягне нуля?

- Не ведаю, - паціснуў плячыма малады чалавек. - Для нас час спыніцца. Але мы рухаемся... Значыць, для назіральніка збоку набудзем светлавую хуткасць...

- Нешта ты занадта па-вучонаму... З намі што будзе?

- Дык... Адкуль жа мне ведаць? Тэарэтычна фізічнае цела не можа мець такую хуткасць... Толькі поле...

- Станем полем? Што гэта значыць? Што з намі стане? - нервовая напорыстасць дзелавога мужчыны ў строгім касцюме была нечаканай для маладога чалавека, ён спалохана уціснуўся ў крэсла.

- Не ведаю...

- Мы што, не вернемся? - адчайна выгукнула нервовая жанчына за Антосем, і сам ён адчуў агідны халадок страху, што стаў запаўзаць у жывот.

- Чаму вас толькі вучаць!..

- Не крычыце на яго, - раптам устала з месца жанчына ў касцюме, якая назвалася ўрачом. - Мы ўжо прыехалі...

- Куды прыехалі? Што значыць - ужо прыехалі? - занерваваўся мужчына, які, гэта было відавочна, сам пачаў адчуваць прорву пад сабой і немагчымасць адыйсці ўбок ад гэтай прорвы.

- Вы хіба не зразумелі? - жанчына павярнулася да салона. - Ніхто не зразумеў ці не хоча зразумець?

- А што тут разумець? Час закручаны, поле нейкае... Дзе тут разбярэш, - буркнуў нехта.

- Тое мы павінны зразумець... - Урач вытрымала паўзу, чакаючы большай увагі пасажыраў, хоць большай яна і не магла ўжо быць - усе погляды ад пачатку прагна скіроўваліся на таго, хто пачынаў нешта казаць.