Juliette Benzoni: Katarzyna Tom 3

Katarzyna złożyła usta w uśmiechu, ale oczy jej pozostały poważne.

- Dziękuję panu za komplement. Proszę mi wybaczyć, że nie prosiłam wcześniej, by złożył mi pan wizytę. Moje zdrowie. .

- Wiem, proszę się nie tłumaczyć. Jestem szczęśliwy, że zechciała mi pani udzielić tej łaski. Jestem podwójnie szczęśliwy, ponieważ stwierdzam, że czuje się pani lepiej. Dziś wieczór moi ludzie odśpiewają w kaplicy Te Deum na pani cześć.

Słuchając go, Katarzyna nabierała nadziei. Obawiała się, że zobaczy kogoś bezlitosnego, ale maniery Szkota świadczyły o tym, że nie będzie chyba stosował wobec niej przemocy. Splotła palce, ściskając je mocno charakterystycznym dla siebie gestem, wskazała gościowi krzesło i rzekła: - Nie wiem, wielmożny panie, co powiedział panu hrabia Bernard, gdy wysyłał pana tutaj, a pan de Montsalvy witając pana, ale chciałabym wiedzieć, jak ma wyglądać moje życie: czy jestem uwięziona?

Oczy Kennedy'ego stały się okrągłe jak dwie niebieskie kuleczki.

- Uwięziona? A czemu? Pani małżonek, którego znam od dawna, przekazał mi tę fortecę i panią, mówiąc, że będzie musiał oddalić się na kilka miesięcy. A zatem będę miał zaszczyt bronienia Carlat i szczęście czuwania nad panią.

- Doskonale! - rzekła Katarzyna. - Ponieważ, jak widzę, ma pan na względzie wyłącznie moje zadowolenie, mam zamiar wyruszyć niebawem w małą podróż. Czy zajmie się pan powozami dla mnie?

To ostatnie pytanie ozdobiła czarującym uśmiechem, ale nie spotkał się on z wzajemnością, ponieważ Kennedy nagle stracił całą radość życia.

Rysy jego twarzy się zapadły, a na czole pojawiła się szeroka zmarszczka.

- Łaskawa pani - rzekł z widocznym wysiłkiem. - Jest to jedyna rzecz, na którą nie mogę pani pozwolić. Nie powinna pani opuszczać Carlat pod żadnym pozorem... chyba że uda się pani do Montsalvy, ale wtedy muszę panią przekazać wielebnemu ojcu przeorowi wraz z dwoma zaufanymi ludźmi, by czuwali nad panią.

Ręce Katarzyny zacisnęły się na rzeźbionych oparciach fotela. Jej oczy ciskały błyskawice.

- Czy wie pan, co pan mówi... i do kogo pan mówi?

- Do żony przyjaciela! - westchnął Szkot. - A zatem do kogoś, kto jest mi droższy niż własna rodzina, z chwilą gdy został mi powierzony.

Nawet jeśli muszę, z bólem, wywołać pani gniew, to spełnię obowiązek, jakim obarczył mnie Montsalvy, i nie uchybię danemu słowu. Małżonek pani jest bowiem moim towarzyszem broni...

Znowu to samo! Młodą kobietę ogarnęła irytacja. Czy stale będzie się natykać na tę nieprawdopodobną męską solidarność? Trzymali się razem jak palce jednej ręki i najwyraźniej nic nie mogło przerwać tego potężnego czaru. Jeszcze raz była więźniarką i tym razem - we własnym domu - trzeba będzie zapewne użyć sprytu... albo zwykłej przemocy?

Szkot był mocnym mężczyzną, ale jakiemu siłaczowi nie dałby rady jej dzielny Normandczyk?

Z niewypowiedzianym wdziękiem Katarzyna obróciła się na fotelu i ruchem ręki wezwała Sarę.

- Pójdź po Waltera - rzekła z niepokojącą łagodnością. - Mam mu coś do powiedzenia.

- Wybacz mi, pani - odparła Cyganka - ale Walter wyruszył o świcie na polowanie.

- Na polowanie? Kto udzielił mu pozwolenia? Odpowiedział jej gubernator.

- Ja, łaskawa pani. Gdy przybyłem tutaj, moi ludzie zabili niedźwiedzia. Rozjuszona samica już zabiła w okolicy jednego człowieka.

Pani służący... między nami mówiąc, wyjątkowy człowiek, poprosił mnie, aby sam mógł zapolować. Jeśli wierzyć jego słowom, umie polować na niedźwiedzie, jak nikt inny. I przyznam się, że chętnie w to wierzę.

Katarzyna westchnęła. Znała namiętność Waltera do polowań.

Dawny leśnik nie mógł przejść obojętnie obok śladów zwierzęcia na mchu.

Poczuła niezadowolenie na myśl, że wyzbywszy się troski o jej zdrowie, nie znalazł innego zajęcia jak bieganie po lesie.

- No cóż, ma pan rację. Mój giermek jest człowiekiem lasu. Lubi tylko przestworza, świeże powietrze, jest też wyśmienitym myśliwym.

Życzymy więc sobie, by znalazł niedźwiedzicę...

Podała mu rękę na znak, że posłuchanie się zakończyło. Kennedy rozumiał to należycie, ujął wyciągniętą dłoń i ucałował ją.

- Czy nie ma pani żadnych innych pytań do mnie? Poza tym, że nie mogę pani pozwolić na błądzenie po drogach bez opieki, nie ma takiej rzeczy, której nie byłbym gotów zrobić dla pani i...

Nie dokończył. Pchnięte gwałtownie od zewnątrz drzwi pokoju głośno trzasnęły. Nieprawdopodobnie brudny Walter, czerwony z wysiłku, pojawił się na progu, dźwigając na ramieniu jakieś dziwne brzemię.

Katarzyna zobaczyła, że na piersi olbrzyma zwieszają się długie czarne włosy i zielonkawa twarz o przymkniętych powiekach.

Olbrzym zatrzymał się na chwilę, popatrzył kolejno na jeszcze pochylonego w ukłonie Kennedy'ego i wyprostowaną w fotelu, bladą Katarzynę, następnie uniósł wyżej ów ciężar i skierował się prosto ku młodej kobiecie. Zanim zdołała wymówić słowo, położył na ziemi, u jej stóp, zwłoki Marii de Comborn.

- Znalazłem ją w pobliżu łożyska rzeki - rzekł szorstko - w zaroślach, w których długo można by szukać. Tyle że teraz jest lato i smród zaprowadził mnie w to miejsce.

Skamieniała Katarzyna spoglądała na wężowe czarne sploty, które wiły się na posadzce, dotykając jej aksamitnych pantofelków. Oczy Marii, śmiertelnie nieruchome, wyrażały przerażenie i wściekłość zarazem.

Umarła tak, jak żyła, w gniewie, złorzecząc niebu i ziemi. Na jej gorsecie, w miejscu, gdzie znajdowało się serce, widniała duża brunatna plama zaschniętej krwi. Kennedy, osłupiały, spoglądał to na zwłoki, to na Waltera, który stał obok na szeroko rozstawionych nogach, ze skrzyżowanymi ramionami. Jednakże brytyjska zimna krew gubernatora wzięła górę.

- Brrr! - rzekł, wskazując palcem ciało. - Mam wrażenie, że to nie jest niedźwiedzica?

- To była czarownica! - splunął Normandczyk. - Niech piekielne Norny* mają w opiece jej potępioną duszę!

* Norny - w mitologii nordyckiej trzy boginie przeznaczenia, przędą- ce nić ludzkiego życia.

Ale Katarzyna pochyliła się nad swą martwą przeciwniczką i przypatrywała się fioletowym plamom rozkładu. Śmierć nadała Marii de Comborn straszliwą twarz, na której widok Katarzynę przeszył dreszcz.

Odruchowo przeżegnała się i pozostała na kolanach, nie mogąc ani się podnieść, ani uczynić żadnego mchu. Spojrzała jednak na Waltera.

- Kto ją zabił? Domyślasz się czegoś?

W odpowiedzi wyciągnął spod skórzanej tuniki sztylet o długim ostrzu, poplamiony jeszcze krwią, i rzucił go na kolana młodej kobiety.

- To tkwiło w jej piersi, pani Katarzyno. Ten, kto zadał cios, wiedział, że jest to akt sprawiedliwości!

Katarzyna dostrzegła na czarnym aksamicie sukni lśniący wciąż mimo trzech dni przebywania w wilgotnym lesie - srebrny krogulec Montsalvych. Jej oczy zrobiły się ogromne. Ostatnim razem, gdy widziała tę broń, znajdowała się ona w dłoni Arnolda, na galerii... bawił się tym sztyletem, mówiąc, że kocha swą kuzynkę i chce z nią wyjechać. A mimo to Maria była martwa i zginęła od sztyletu Montsalvych!

- Arnold! - szepnęła. - Ja chyba śnię! To nie może być on!

- Ależ tak! - zapewniła Sara, która się do niej zbliżyła.

- To on ją zabił, nie możesz w to wątpić.

- Ale dlaczego? On sam mówił, że ją kocha...

Sara pokręciła głową, wzięła z ręki Katarzyny krwawy sztylet i przez chwilę obracała go w palcach.

- Nie! Nigdy jej nie kochał! - rzekła łagodnie. - Chciał, żebyś w to wierzyła! Ale pewnie zanadto napawała go odrazą, żeby mógł dłużej znosić jej widok! Nie miał odwagi dłużej czekać! Zadał jej cios!