Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

З гарышча адгукнуўся другі голас, нізкі:

— Я на гары.

Ганна, забыўшыся пра жахлівы боль, сцішылася. На імгненне ёй у галаву прыйшла думка: яна трапіла ў чужую хату. Але ж з гэтага боку ручая толькі адна хата. І яна хвіліну назад адмыкала яе.

Часта зарыпелі прыступкі вузкай лесвіцы, што вяла на гарышча. Скрыпнулі дзверы ў халодны пакой.

Два ліхтарыкі ўспыхнулі адначасова. Яна зажмурылася.

Калі расплюшчыла вочы, убачыла: у сенцах стаяць двое, а на падлозе пасярод сенцаў — вялікі жоўты чамадан, заляпаны малаком. Малочная лужына расплылася па падлозе, рыжымі караблікамі пагойдваліся чарапкі.

Адзін з іх быў малады, крыху старэйшы за Ганну, элегантны, у сінім гарнітуры, пры гальштуку-мушцы, з кучаравымі чорнымі валасамі, з гусарскімі нахабнымі вачыма. Другі, што злез з гарышча, — старэйшы і мажнейшы. Твар скуласты, карычневы, светлымі агеньчыкамі гарэлі на ім невялікія вочы. Ён быў адзеты ў чорны світэр і пацёртыя джынсы.

Ганна выпрасталася, зморшчыўшыся ад болю, і спыталася:

— Вы праз акно ўлезлі?

Мужчыны трымалі напагатове, як пісталеты, яркія ліхтарыкі.

— Што вы тут робіце? — спытаўся скуласты.

— Я жыву тут. Часова. — І, як бы жадаючы ўразіць іх, Ганна дадала: — Вось бачыце, я і падлогу вымыла.

— Падлогу? — спытаўся скуласты і паглядзеў на лужыну малака.

Ганна была такая сярдзітая, дый нага балела, што забылася пра спалох.

— Калі вам няма дзе пераначаваць, — сказала яна, — перайдзіце цераз ручай, у крайнюю хату. Там ёсць пакой пусты.

— Чаму гэта мы павінны ісці? — спытаўся малады гусар.

— Вы што, хочаце, каб я пайшла?

— Разумеецца, — сказаў маладзейшы. — Вам тут няма чаго рабіць.

— Але ж гэта хата маёй цёткі, Магды Іванкевіч.

— Гэта чорт ведае што, — сказаў малады гусар. — Ніякай цёткі тут быць не павінна.

— Правільна! — усклікнула Ганна, прасякнутая справядлівым гневам. — Цёткі быць тут не павінна. І вас таксама.

— Мне здаецца, — заявіў скуласты, — нам варта пагаварыць. Зрабіце ласку, ці не пажадалі б вы прайсці ў пакой?

Ганна звярнула ўвагу на пэўную старамоднасць яго мовы, нібы ён вучыўся ў дарэвалюцыйнай гімназіі.

Не дачакаўшыся адказу, скуласты штурхнуў дзверы ў святліцу. Там было ўтульна. Канапа заслана, на стале ляжалі кніжкі, частка з іх ангельскія, што адразу пераконвала: у пакоі жыў інтэлігентны чалавек — гэта значыць Ганна Іванкевіч.

Напэўна, гэтая думка прыйшла ў галаву і ўзломшчыку, бо яго наступныя словы адрасаваліся не Ганне, а спадарожніку.

— Жуль! — сказаў ён. — Хтосьці прамаргаў.

Жуль падышоў, узяў са стала ангельскую кніжку, паварушыў губамі, разбіраючы назву, і заўважыў:

— Не чытаў.

Відаць, хацеў паказаць сваю адукаванасць. Магчыма, гандляваў абразамі, займаўся кантрабандай і не спыніцца ні перад чым, каб збавіцца ад сведкі.

— Добра, — сказаў скуласты бандыт. — Не будзем сварыцца. Вы думалі, што хата пустая і вырашылі ў ёй пажыць. Так?

— Безумоўна так. Я ведала, што яна пустая.

— Але вы не ведалі, што з гаспадыняй гэтай хаты мы дамовіліся пажыць тут два тыдні. І вось атрымалася непаразуменне.

— Непаразуменне, — сказала Ганна. — Я і ёсць гаспадыня.

Гусар усеўся на канапу і пачаў хутка гартаць кніжку. Недзе ўдалечыні забрахаў сабака, пачуўся гул машыны. Праз адчыненае акно ў пакой заляцеў вялікі матылёк і стукнуўся ў шкло ліхтарыка. Ганна, накульгваючы, падышла да стала і запаліла лямпу-газоўку.

— Магда Фёдараўна Іванкевіч, — сказаў скуласты бандыт начальніцкім голасам, — здала нам гэтую хату на два тыдні.

— Калі вы бачылі цётку? — спыталася Ганна.

— Учора, — адказаў малады чалавек, не адрываючы вачэй ад кніжкі. — У Менску.

«Хлусяць, — падумала Ганна. Учора вечарам яна праводзіла цётку ў Крым. Палову жыцця пражыўшы ў вёсцы, цётка лічыла, што вёска — не месца для адпачынку. Экзатычная мітусня на ялцінскім узбярэжжы куды больш да душы яе рамантычнай натуры… — Яны тут невыпадкова. Прыйшлі сюды не так сабе. Але што ім рабіць у гэтай хаце? Чым больш сур'ёзныя намеры ў бандытаў, тым больш бязлітасныя яны да сваіх ахвяраў — мэта апраўдвае сродкі. Трэба вырвацца адгэтуль і ўцякаць да дзеда».

— Мяркуючы па ўсім, — задумліва сказаў высокі бандыт, дакрануўшыся пальцам да кончыка носа, — вы нам не паверылі.

— Паверыла. — Ганна сцепанулася пад яго халодным позіркам. Гэтым і выдала сябе канчаткова. І цяпер ёй заставалася толькі бегчы. Тым больш што малады чалавек адклаў кніжку, лёгка ўстаў з канапы і апынуўся ў яе за спіною. Або цяпер, або ніколі. І Ганна хуценька вымавіла: — Мне трэба выйсці на двор.